ที่โต๊ะสนามหญ้าหน้าบ้านจิตรา ดุสิตากำลังคุยกับเดชาเรื่องที่พันมาแผนสูงไม่อยากให้บัวไปเมืองนอกก็เลยเอาอนาคตศิลปินมาล่อด้วยการส่งประกวดเปียโน สงสัยจะรักบัวมาก เดชาท้วงบัวมีคนชอบอยู่แล้วทำไมไม่มีใครสังเกตเห็นบ้าง ดุสิตางงไม่เห็นจะมีใครที่ไหน

“เธอก็ซื่อบื้อเหมือนคนอื่น บัวเขาชอบคุณพี เพลงที่คุณพันส่งไปสมัครคือความในใจที่บัวเขาแต่งให้คุณพี”

“พี่พีก็เลยแกล้งกลับไปหวานกับคุณเพ็ญเพื่อหลีกทางให้น้อง...ไม่ดีเลย น่าสงสารบัว”

จิตราเดินออกมาจากตัวบ้าน เดชารีบออกตัว เห็นดุสิตาบอกว่าบ้านนี้ยังไม่มีคนสวน ก็เลยจะมาช่วยทำให้ไปพลางก่อน ท่านขอบใจเขามากแต่คนสวนคนใหม่มาแล้ว คงไม่ต้องรบกวนเขา แล้วหันไปถามลูกว่าไม่ต้องอ่านหนังสือหรือ เธอถึงกับหน้าจ๋อยรีบเดินเข้าบ้าน เดชาเห็นท่าไม่ดียกมือไหว้ลา จิตราร้องเรียกไว้

“ฉันจะจัดห้องสมุดใหม่ต้องการลูกมือที่ละเอียดรอบคอบมาช่วยแยกหมวดหนังสือพอจะทำไหวไหม”

“ไหวครับไหว” เดชารับคำก่อนจะเดินตามจิตราเข้าตัวบ้าน...คนสวนคนใหม่ที่จิตราพูดถึงไม่ใช่ใครที่ไหนคือเอกนั่นเอง ปวีณตามทั้งเอิบและเอกให้กลับมาช่วยงานที่บ้านเหมือนเดิม โดยให้เอกทำงานไปด้วยเรียนต่อเนติบัณฑิตไปด้วย และเหมือนเคยรุ่งกับเจียมแย่งกันเสนอตัวจะเป็นคุณนายของเขาหากภายภาคหน้าเขาสอบเป็นผู้พิพากษาได้ เอิบรำคาญที่สองสาววอแวลูกชายตัวเองไม่เลิกไม่แล้ว คว้าถังน้ำสาด ทั้งคู่พากันหนีกระเจิง

ooooooo

เดชากับดุสิตาชวนบัวมาดูหนังด้วยกัน แล้วหลอกให้เข้าไปนั่งรอในโรงก่อน เขากับดุสิตาขอไปซื้อน้ำอัดลมดื่ม แล้วพากันเดินหายไปเลย ครั้นใกล้เวลาหนังฉายคนที่มานั่งข้างๆเธอกลับเป็นพงศ์ระพี เธอสงสัยเขามาได้อย่างไร เขาชูตั๋วหนังให้ดู

“สิตากับเดชาชวนผมมา ซื้อตั๋วให้ด้วย แล้วนี่สองคนนั่นหายไปไหนหนังจะฉายแล้วด้วย”

“ทำได้ดีมาก เดี๋ยวสวย” ว่าแล้วบัวลุกออกไป โทร.เล่นงานเดชาที่หลอกให้มาเจอกับพงศ์ระพี เขาแก้ตัวที่ทำไปทั้งหมดเพราะหวังดีไม่อยากให้เธอตัดสินใจผิดๆ ถ้าเธอรักพงศ์ระพีก็ควรบอกให้เขารู้ไปเลย เธอตัดพ้อจะให้บอกรักผู้ชายก่อนได้อย่างไร และที่สำคัญพงศ์ระพีมีเพ็ญพธูอยู่แล้วทั้งคน เสียงดุสิตาพูดแทรกเข้ามาในสาย

“พี่พีเขาเคยบอกเธอเหรอว่าจะกลับไปรักกับคุณเพ็ญอีก เธอคิดไปเองหรือเปล่า”

บัวเห็นพงศ์ระพีตามออกมา “ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้คู่หูจอมป่วน” หมายหัวเสร็จรีบวางสาย

พงศ์ระพีอยากรู้ว่าเธอตามตัวเดชากับดุสิตาได้หรือเปล่านี่หนังฉายแล้วรอบนี้คงดูไม่ทันแล้ว บัวคิดว่าสองคนนั่นคงไม่มาแล้ว พวกนั้นหลอกให้เรามาเจอกันเพราะอยากให้เราสองคนสารภาพความในใจที่มีต่อกัน

“ทำเป็นเด็กๆ เล่นอะไรไร้สาระกันไม่เข้าท่า เรากลับกันเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านเอง”

“ไร้สาระหรือ คุณแน่ใจนะว่านี่คือคำตอบของคุณ”

บัวน้ำตาคลอ พงศ์ระพีอยากบอกรักเธอใจแทบขาด แต่พอนึกถึงคำพูดของน้องชายที่ว่าถ้าขาดบัวไป ตนคงตายแน่ๆ ทำให้เขาตัดสินใจเสียสละให้น้อง

“ฉันขอโทษที่ผ่านมาฉันอาจจะทำให้เธอเข้าใจผิด การที่ฉันคอยห่วงใยดูแลเธอเพราะเราเคยร่วมเป็นร่วมตายกันมา เธอเองก็เคยดูแลฉันที่กระท่อมภูเขียว มันเป็นความผูกพันฉันเพื่อนแต่ไม่ใช่ความรัก”