ดอกหญ้าในพายุ
ตอนที่ 16
ปดแค่นี้ไม่พอ พงศ์ระพียังโกหกอีกว่ารักเพ็ญพธูมากเพราะเธอเป็นรักแรกของเขา มันฝังใจจนยากจะลืม บัวทำเป็นยิ้ม
“ฉันก็ถามตามที่ไอ้สองคนนั่นมันวางแผนเอาไว้ เขาคิดกันว่าคุณรักฉัน ที่ไหนได้เราต่างก็คิดเหมือนกัน โล่งอกไปที ต่อไปนี้ฉันจะได้เลิกอึดอัดใจที่คิดว่าคุณมาหลงรักฉันอยู่ข้างเดียวซะที แยกกันตรงนี้นะคุณ ฉันขอเดินเล่นซึมซับบรรยากาศบ้านเราก่อนไปเมืองนอกซะหน่อย คุณไม่ต้องคิดมากนะ ฉันสบายใจแล้ว”
สีหน้ากับคำพูดของบัวไปกันคนละทาง พงศ์ระพีเองก็เจ็บปวดใจไม่แพ้เธอเช่นกัน...
ทางด้านปวีณไปเยี่ยมวรรณพรที่เรือนจำ เธอไม่ยอมออกมาพบได้แต่แอบมองอยู่อีกมุมหนึ่งสีหน้าเศร้า
“รอให้ฉันรู้สึกว่าฉันมีค่าคู่ควรกับคุณเมื่อไหร่ เราจะได้พบกันคุณปวีณ”
ooooooo
ถึงวันที่บัวต้องขึ้นประกวดเปียโน ปวีณ พันกับจิตรา สารินทร์กับนงราม เดชาและดุสิตามาเชียร์ถึงขอบเวทีประกวด บัวใจหายที่พงศ์ระพีไม่มา แต่ก็ตั้งใจแสดงเต็มที่โดยไม่รู้ว่าเขาแอบมองเธอจากมุมมืด
เพลงที่บัวเล่นโดนใจคณะกรรมการและผู้เข้าชม รางวัลชนะเลิศจึงตกเป็นของเธอ กองเชียร์ส่งเสียงเฮลั่น
เมื่อบัวลงจากเวที ปวีณกับพันต่างมอบช่อดอกไม้ให้ สักพักพิธีกรถือช่อดอกหญ้าที่จัดอย่างสวยงามเข้ามาให้บัว บอกว่ามีคนฝากมาให้ พอเห็นดอกหญ้าเท่านั้น เธอรู้ทันทีว่าดอกไม้ช่อนี้มาจากพงศ์ระพี รีบวิ่งไปดูหน้าสถานที่จัดการประกวดแต่ไม่เจอใคร ถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงร้องไห้
“ดอกหญ้าไร้ค่าอย่างฉันมันรักคุณ ทำไมคุณไม่ยอมรับรู้บ้าง คนใจร้าย”
บัวเช็ดน้ำตาป้อยๆ พันที่แอบตามมาได้ยินเต็มสองหูถึงกับตะลึง ครั้นตั้งสติได้จะเข้าไปถามให้รู้เรื่อง แต่เพ็ญพธูมาดึงแขนไว้...
บัวปาดน้ำตาทิ้ง ปรับสีหน้าเป็นปกติ กลับไปสมทบกับกองเชียร์ของตัวเอง ดุสิตาต่อว่าว่าหายไปไหนมาเดี๋ยวก็ตกเครื่องไม่ได้ไปเรียนกันพอดี จิตราเตือนให้รีบไป ปวีณจองร้านอาหารใกล้สนามบินเอาไว้แล้ว พันเดินสีหน้ายิ้มแย้มเข้ามาโกหกว่าห้องน้ำคนเยอะก็เลยรอนาน ปวีณเร่งทุกคนไปขึ้นรถเดี๋ยวจะไม่ทัน...
สารินทร์ถือโอกาสมาเลี้ยงฉลองรางวัลชนะเลิศเปียโนให้บัว ประกาศขอหมั้นบัวให้พัน นงรามจัดแจงถอดแหวนมรดกตกทอดให้พันไว้สวมให้คู่หมั้น ดุสิตารู้ว่าบัวรักพงศ์ระพี เตือนให้คิดดีๆ ไม่ต้องรีบร้อนให้คำตอบ พันยังไม่ทันอ้าปากบอกว่าไม่ต้องการหมั้นเพราะรู้ว่าบัวไม่ได้รักเขา แต่เธอดันตกลงรับหมั้น เขาก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย สวมแหวนหมั้นให้บัว...
ขณะที่พงศ์ระพีนั่งเหม่ออยู่ที่สวนสาธารณะซึ่งบัวชอบมา เดชาไลน์มาบอกว่าบัวขึ้นเครื่องไปเมืองนอกแล้ว เขารับรู้ด้วยหัวใจร้าวราน เพ็ญพธูเข้ามานั่งลงข้างๆ เขาหันมอง ถามว่าจะมาสมน้ำหน้ากันหรือ
“เปล่า ฉันแค่อยากมานั่งเป็นเพื่อน ตอนนี้บัวไปแล้วก็เหลือเราแค่สองคน เผื่อบางทีคุณอาจจะเปลี่ยนใจมามองฉันบ้าง พอจะเป็นไปได้ไหมพี”
น้ำเสียงจริงจังของเพ็ญพธูทำเอาพงศ์ระพีนิ่งอึ้ง
ooooooo
