ชาติ ลำชี
ตอนที่ 2
ระหว่างที่ชาติกับป๋องเล่นละครตบตาเสือพรานเพื่อลวงให้พาไปหาพวกไตรพยัคฆ์ กำนันบุญ ข้าราชการตงฉิน นำลูกน้องจำนวนหนึ่งล้อมสังเกตการณ์การเผชิญหน้าของสองหมอนวดกับเสือพรานจากอีกมุม
พวกชาติเกือบทำสำเร็จหลอกให้เสือพรานพาเข้ารังโจรแต่กำนันบุญดันพาลูกน้องมาขวาง
“หยุดได้แล้วเสือพราน เวลาของแกหมดลงแล้ว”
เสือพรานมองหน้ากำนันบุญนิ่งๆ ไม่สะทกสะท้านแถมทักทายเสียงเรียบ
“กำนันบุญ...ในที่สุดเราก็เจอกันจนได้”
“เสือพราน...ฉันรู้ที่มาที่ไปของแก แกไม่ใช่โจรโดยสันดาน ฉันจะให้โอกาสแกเลือก...ทางเป็นหรือทางตาย”
“กำนันบุญ...ฉันก็รู้ว่ากำนันเป็นข้าราชการที่ดี ถอยไปซะ...ฉันไม่อยากฆ่ากำนัน”
กำนันบุญกับเสือพรานสบตาวัดใจ ชาติกับป๋องลอบมองกันเงียบๆ ก่อนขยับไปกระซิบกระซาบ
“ฝ่ายนั้นเป็นข้าราชการน้ำดี ยังไงเราก็ให้เขาเป็นอันตรายไม่ได้”
“งั้นช่วยกำนันจัดการไอ้เสือพรานไหม” ป๋องเสนอ
“ไม่ได้...เสือพรานอาจเป็นเบาะแสไปหาพวกไตรพยัคฆ์ เราต้องทำให้ทั้งสองฝ่ายแยกย้ายกันโดยปลอดภัยทั้งคู่”
“นั่นเป็นทางยากที่สุด ดีไม่ดีเราจะตายนะเว้ยไอ้ชาติ”
“ฉันจัดการเอง...แกอยู่เฉยๆ”
ชาติอาสาไกล่เกลี่ยแต่คงช้าไป กำนันบุญกับเสือพรานดวลกันด้วยอาวุธประจำตัวเสียแล้ว เหล่าลูกน้องทั้งสองฝ่ายถูกซัดจนบาดเจ็บ แต่หัวหน้าทั้งสองฝ่ายกลับไม่มีใครเพลี่ยงพล้ำ โดยเฉพาะกำนันบุญที่ใช้ปืนลูกโม่คู่ใจสกัดมีดบินของเสือพรานได้อย่างแม่นยำ
เสือพรานชอบใจมาก จ้องปืนลำยาวสวยของอีกฝ่ายอย่างชื่นชม
“ไม่เลวนี่กำนันบุญ...ปืนสวยสมกับที่เขาร่ำลือกัน”
กำนันบุญไม่ต่อปากต่อคำ ใจพะวงถึงลูกน้องที่บาดเจ็บ เสือพรานอ่านเกมออก ฉวยจังหวะพริบตาเดียวควักมีดบิน ปักขาลูกน้องของกำนัน เสียงร้องระงมด้วยความเจ็บปวดทำให้กำนันบุญโกรธจัดท้าให้ดวลตัวต่อตัว
ชาติเห็นท่าไม่ดีกลัวจะมีเรื่องจนเสียแผน พยายามช่วยไกล่เกลี่ยด้วยการดึงความสนใจของเสือพรานกับกำนันบุญมาที่ตน...ชาติ ลำชี หมอนวดพเนจร...
ooooooo
ชาตินึกถึงตัวเองในอดีต หลวงพ่อสุกช่วยชีวิตเขาจากลำน้ำชีและได้รู้ความจริงเวลาต่อมาว่าเขาคือลูกชายผู้รอดชีวิตของฟ้าคราม เศรษฐีใหญ่ใจบุญสุนทานบริจาคเงินเกื้อกูลคนยากจนเสมอ
หลวงพ่อสุกตัดสินใจรับอุปการะเด็กชายชาติเพราะความสงสาร แต่เหนือไปกว่านั้นคือท่านเห็นบางอย่างในตัวเขา เด็กชายชาติสบตาหลวงพ่อและประกาศกร้าว
“ผมต้องล้างแค้นคนที่ฆ่าพ่อแม่ผมให้ได้”
“ข้าจะสอนวิชาต่างๆให้เอ็ง และที่สำคัญข้าจะสอนให้เอ็งรู้จักการให้อภัยด้วย”
เด็กชายชาติก้มกราบขอบพระคุณ หลวงตาสุกถือ โอกาสนี้ตั้งชื่อให้ใหม่
“พ่อเอ็งเป็นคนดีที่รักชาติบ้านเมือง เพื่อให้เอ็งระลึกและสืบทอดสันดานที่ดีนี้ของพ่อเอ็ง เอ็งจงชื่อชาติ... ความจริงเอ็งเกือบตายแล้ว แม่น้ำชีเป็นผู้ที่ให้ชีวิตที่สองแก่เอ็ง ฉะนั้นแต่นี้ไปเอ็งจงชื่อว่า...ชาติ ลำชี”
ชาติดึงตัวเองจากอดีต สบตากำนันบุญกับเสือพรานและเริ่มเกลี้ยกล่อมให้เลิกแล้วต่อกัน
“กำนัน...ฉันเดาว่ากำนันก็มีเมียมีลูกแล้วใช่ไหม เกิดดวลกันแล้วตายโหงเนี่ย คิดรึยังว่าลูกเมียจะทำยังไง”
กำนันบุญอึ้งไป ส่วนเสือพรานรีบบอกว่าตนไม่มีพันธะ ไม่มีลูกเมีย
“ใช่...แต่ลูกผู้ชายก็ต้องมีอุดมการณ์ เป้าหมายที่ตั้งปณิธานไว้ยังทำไม่สำเร็จ แต่ต้องตายเพราะดวลกับคนอื่น”
ชาติเห็นว่าคำพูดของตนทำให้ทั้งสองอ่อนท่าทีจึงยื่นข้อเสนอ
“เอางี้ไหม...อีกสิบปี...กำนันกับเสือพรานค่อยมาดวลกันใหม่ ตอนนั้นลูกกำนันก็โตแล้ว ส่วนเสือพรานก็น่าจะบรรลุเป้าหมายแล้วเหมือนกัน ค่อยมาดวลกันแบบสบายใจไม่ต้องกังวลอะไร...ดีไหม”
บรรยากาศทำท่าจะดีขึ้น ชาติลอบยิ้มกับป๋องก่อนผงะเมื่อกำนันบุญกับเสือพรานไม่ยี่หระคำพูดเตือนสติของเขา แต่จะดวลกันให้ตายไปข้าง!
ชาติฉวยจังหวะที่กำนันบุญกับเสือพรานดวลกัน ลั่นปืนตัวเองในวิถีเดียวกับกำนันบุญไปตัดสายหนังซองมีดของเสือพรานขาด ก่อนล้มตัวกับพื้น แสร้งทำว่าบาดเจ็บเพราะถูกลูกหลงจากมีดบิน
เสือพรานเข้าใจว่าซองมีดขาดเพราะฝีมือกำนันบุญจึงผละหนี ทิ้งชาตินอนกุมท้องร้องโอดโอย โดยมีกำนันบุญดูแลแผลให้ด้วยความเป็นห่วงตามประสาคนจิตใจดี
กำนันบุญทำแผลให้ชาติและขับรถไปส่งถึงรถตู้ ไม่แสดงท่าทางกระโตกกระตากและความสงสัย จนกระทั่งชาติกับป๋องลงจากรถ จึงหันไปพูดกับลูกน้อง
“ไอ้พวกนี้ท่าทางไม่ธรรมดา ไม่รู้มาดีหรือร้าย แต่มันต้องมีเบื้องหลังอะไรแน่ๆ...ชาติ ลำชี...หมอนวดพเนจร”
ooooooo
