ชาติ ลำชี
ตอนที่ 2
“เข้ามาทำอะไร...แล้วรถผมล่ะ”
“ก็ฉันหิวนี่ กินข้าวอิ่มก่อนแล้วค่อยล้างให้ไม่ต้องห่วง ไม่หนีหรอก ฉันเป็นคนมีความรับผิดชอบพอ”
“แต่ผมจะรีบไป ผมกินเสร็จแล้วผมก็จะไปเลย ไม่มีเวลามารอคุณเสวยจนอิ่มหนำสำราญหรอกนะ”
“นี่มันเลยเวลาอาหารกลางวันฉันมาสองสาม ชั่วโมงแล้วนะ แล้วฉันก็เพิ่งอาเจียนไปด้วย ฉันต้องการพลังงาน”
“เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ยังจะหน้าด้านบอกว่าตัวเองมีความรับผิดชอบอีกเหรอ”
“ฉันขอกินข้าวก่อนแค่นี้ ต้องด่ากันขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ถ้าไม่อยากให้ด่า...ก็ไปล้างรถให้ผมเดี๋ยวนี้!”
สาลินีโมโหมากแต่ไม่อยากผิดคำพูด หมุนตัวจะไปล้างรถแต่คงหมุนเร็วไปจึงเซเหมือนจะล้ม
ชาติไม่หลงกลมารยาหญิง แต่ก็อดห่วงไม่ได้ แอบตามไปดูผลงานและเอาอาหารไปให้
ผลงานของสาลินีนับว่าพอใช้ ชาติเลยมอบรางวัลเป็นไก่ย่าง แต่นอกจากเธอจะไม่รับยังปาคืน
ชาติถึงกับร้องลั่น “โอ๊ย...ปามาได้ไงวะเนี่ย ปีกไก่ทิ่มตาบอดแล้ว”
“ต่อให้ฉันหิวเป็นลมตาย ฉันก็ไม่กินของแก!”
ooooooo
ชาติไม่ติดใจท่าทางเหมือนคุณหนูโดนขัดใจของสาลินี ขึ้นรถไปกับป๋องทำตามแผนขั้นต่อไปคือล่าตัวเสือพราน มีดบิน เพราะเชื่อว่าจะสาวถึงรังพวกไตรพยัคฆ์ได้
สองนายทหารหน่วยเฉพาะกิจในคราบหมอนวดพเนจรขับรถวนไปวนมาจนค่ำมืด แต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเป้าหมาย โดยไม่รู้เลยว่าความเคลื่อนไหวของทั้งสองอยู่ในสายตาเสือพรานตลอดเวลา
ป๋องนั่งรถจนเมื่อยและอดบ่นกับเพื่อนคู่หูไม่ได้
“นี่ไอ้ชาติ...เราวนไปวนมาแถวนี้ตั้งหลายวันแล้ว ไม่เห็นมีใครมาปล้นเราสักที รำคาญแล้วนะเว้ย”
“ฉันก็รำคาญเหมือนกัน ขนาดเรายังรำคาญมันเห็นเราวนไปวนมา มันก็ต้องรำคาญเหมือนเรา มัน รำคาญมากๆ มันก็มาปล้นเราเองแหละ”
“ไอ้เสือพรานมันปล้นคนรวย มันไม่ปล้นรถกระป๋องอย่างงี้หรอก”
“มันอาจจะคิดว่านี่เป็นรถคนรวยที่แกล้งทำเป็นจนเพื่อตบตามันก็ได้”
“หรือมันอาจจะมองออกก็ได้ว่านี่เป็นรถกระจอกๆ ที่จริงๆแล้วก็สุดแสนกระจอกงอกง่อยหอยขม”
“จะหอยขมหรือหอยเปรี้ยวก็ช่างมัน ไม่ใช่เรื่องสำคัญ...สำคัญคือถ้าโดนปล้นจริงๆ แกอย่าสติแตกจนเผลอฆ่ามันล่ะ ต้องทำตามแผนเข้าใจไหมไอ้ป๋อง”
ขาดคำของชาติก็มีคนโหนตัวจากกิ่งไม้ข้างทาง พร้อมสาดสีกระป๋องบนหน้ากระจกรถ ชาติเหยียบเบรกรถดังเอี๊ยด ก่อนปรับสีหน้าเป็นจริงจัง ส่งสายตาให้สัญญาณกับป๋องและเริ่มเล่นละครโวยวายท้าทาย
“เฮ้ย...ไอ้ลูกหมาตัวไหนลอบกัดวะเนี่ย มึงหาเรื่องโดนกระทืบแล้ว รู้ตัวไหมไอ้เวรเอ๊ย...แน่จริงก็ออกมาเลย!”
ไม่มีเสียงตอบรับจากป่าข้างทาง นอกจากมีดบินหลายสิบเล่มถูกส่งมาแทนคำตอบ ชาติหลบอย่างว่องไว แม้จะพ้นแต่ถูกคมมีดบาดเลือดออกหลายจุด เขาจึงตัดสินใจควักปืนยิงสวนกลุ่มมีดเข้าไป
เสือพรานตะลึงเมื่อเห็นว่ากระสุนจากฝ่ายตรงข้ามถากใบหน้าเขาเป็นแผลเลือดซึม จึงตัดสินใจปรากฏตัว
“แกเป็นคนแรกในรอบหลายปีที่เรียกเลือดฉันได้”
ชาติอึ้งเล็กน้อย ขยับไปกระซิบป๋อง “ถากหน้ามันไปนิดเดียว เกือบเสียแผนแล้วไหมล่ะ”
ป๋องส่งสายตาเตือนเพื่อนคู่หูให้เบามือเพราะไม่อยากฆ่าเสือพรานก่อนได้ข้อมูลเรื่องไตรพยัคฆ์ ชาติพยักหน้ารับรู้ก่อนจะแกล้งสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงตะโกนถามจากเสือพราน
“พวกแกเป็นใครกันแน่”
“เป็นหมอนวดจ้ะ” ชาติตอบเสียงอ่อย
“บอกมาตรงๆอย่าเล่นลิ้น ฉันรู้ว่าพวกแกไม่ใช่หมอนวดธรรมดาแน่ๆ”
“แกรู้ได้ไงว่าฉันไม่ใช่หมอนวด แน่จริงก็นั่งสิ เดี๋ยวนวดให้ ถ้าไม่เคลิ้มให้เตะเลย”
เสือพรานไม่เชื่อ มองมาอย่างจับผิด “ฉันรู้...เพราะว่าไม่มีหมอนวดที่ไหนที่จะมาขับรถเล่นวนไปวนมาโดยไม่ไปไหน โดยเฉพาะในแถบนี้ แถบหากินของฉัน...เสือพราน มีดบิน”
ooooooo
