ชาติ ลำชี

สาลินีไม่รอช้า วิ่งกระหืดกระหอบไปถึงป้ายรถเมล์แต่ไม่เห็นชาติ เธอผิดหวังแทบร้องไห้ ยืนทำใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนเดินคอตกกลับเข้าไปในโรงพยาบาล...ชาติยืนมองจากมุมหนึ่งไม่ไกล รำพึงเสียงเศร้าอย่างทำใจ

“คุณสา...ขอบคุณนะครับที่มาหาผม...ขอโทษนะครับ ลืมผมไปเถอะครับ”

จากนั้นชาติเรียกแท็กซี่หายไปตามท้องถนน ส่วนสาลินีกลับเข้ามาซักถามป๋องว่ามีทางติดต่อชาติได้บ้างไหม ขอเบอร์โทร.หรือที่อยู่ก็ได้ ปรากฏว่าป๋องไม่มีอะไรสักอย่างที่เธอขอ เขารู้แต่ว่าชาติมีแค่รถตู้ที่เป็นบ้านและเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่

สาลินีเศร้าหนักเดินไปนั่งซึม อดคิดไม่ได้ว่าชาติใจดำเหลือเกิน...เธอหยิบล็อกเกตของเขาขึ้นมาเปิด รูปภายในนั้นทำให้หญิงสาวแปลกใจ เพราะคิดมาตลอดว่าข้างในคือรูปของชาติ แต่ปรากฏว่าไม่ใช่...

ชาตินั่งแท็กซี่กลับไปที่โรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่งที่จอดรถตู้คู่ใจไว้ พอจะเดินผ่านรถเพื่อเข้าห้องพัก สายตาสะดุดกับอะไรบางอย่างตรงที่ปัดน้ำฝน

จดหมายนั่นเอง มันถูกเสียบเอาไว้ ชาติหยิบมาแกะอ่านข้อความ

“ภารกิจใหม่สำหรับชาติ ลำชี”

ชายหนุ่มยิ้มบางๆ ถือจดหมายนั้นเดินเข้าห้องพักแล้วปิดประตูทันที

ooooooo