ชาติ ลำชี

จากที่อยากจะตะบันหน้าเอกพงษ์ ปั๋งเบนเข็มมาถีบวิโรจน์จนล้มไม่เป็นท่า คราวนี้หน้าหน่วยแพทย์อาสาเลยกลายเป็นสนามมวย สาลินีจะห้ามสองหนุ่มแต่เอกพงษ์กระตุกมือไว้ไม่ให้ยุ่ง ปั๋งกับวิโรจน์ได้ยินชัดพร้อมใจกันต่อยเอกพงษ์ไม่ยั้ง

กลายเป็นสามหนุ่มฟัดกันนัว ผู้คนแถวนั้นพากันมามุงดู สาลินีพยายามห้ามแต่ไม่มีใครฟัง กระทั่งลุงเอ๋ต้องเอาถังน้ำมาสาดโครม...สามหนุ่มร้องลั่นว่าร้อน ลุงเอ๋สะใจบอกลูกสาวว่า

“จำไว้นะครับหมอสา เวลาเจอหมากัดกัน ราดน้ำร้อนทีไรได้ผลทุกที”

ชาวบ้านหัวเราะชอบใจ วิโรจน์แค้นชายสูงวัย ปั๋งหงุดหงิดฮึดฮัด ส่วนเอกพงษ์เพิ่งคิดได้ว่าไม่น่าทำแบบนี้เลย

ooooooo

สาลินีหนักใจกับปัญหาที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนก่อ แต่ทำให้เธอเดือดร้อนถึงกับโดนหัวหน้าตำหนิมาแล้ว วันเดียวกันนี้เธอตัดสินใจนัดสามหนุ่มไปเคลียร์ที่ร้านกาแฟ

“สาขอพูดตรงๆกับพวกคุณนะคะ ก่อนอื่นสาขอบคุณพวกคุณมากที่มีความรู้สึกดีๆให้สา แต่ตอนนี้ความรู้สึกดีๆของพวกคุณทำให้สารู้สึกอึดอัดมากค่ะ”

“ผมขอเป็นตัวแทนทุกคนขอโทษสาด้วยนะครับ สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้”

เพียงประโยคแรกที่เอกพงษ์พูดก็ทำให้วิโรจน์ไม่พอใจ ถามว่าใครให้เขาเป็นตัวแทน เอกพงษ์ไม่ตอบโต้เพราะเกรงใจสาลินี ส่วนปั๋งพยายามทำคะแนนเต็มที่ สร้างภาพคนดีขอโทษหมอสา ต่อไปตนจะไม่ทำอะไรให้เกิดความวุ่นวายแบบนี้อีก

“สันดอนน่ะพอขุดได้นะ แต่สันอย่างอื่นนี่สิ” วิโรจน์ปากไวแขวะปั๋งอีก สาลินีเห็นท่าไม่ดีขอร้องทุกคนเงียบและฟังตนบ้าง

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว สาก็มีอะไรจะบอกทุกคนเหมือนกัน...อย่าเสียเวลากับสาอีกเลยค่ะ หัวใจของสาไม่ว่างแล้ว”

สามหนุ่มตกใจ ไม่ทันฟังเธอให้จบก็ถามกันเซ็งแซ่ว่าเขาคนนั้นคือใคร

“สายังพูดไม่จบ...หัวใจของสาตอนนี้อุทิศให้คนเจ็บป่วยที่เป็นคนไข้ของสา ตอนสาอยู่กรุงเทพฯ คนไข้ของสาคือคนรวย มีเงิน เป็นหวัดนิดหน่อยก็ดูเป็นโรครุนแรง แต่พอสาได้มาอยู่ที่นี่ อาการเจ็บป่วยของคนต่างจังหวัดจริงจังกว่า น่าสงสารกว่า...สาตั้งใจแล้วว่าจะดูแลพวกเขาเต็มที่ ดังนั้นสาคงไม่มีเวลาที่จะตอบสนองความรู้สึกดีๆของพวกพี่ๆทั้งสามคนหรอกนะคะ สากราบขอโทษด้วย”

“เฮ้อ โล่งอก ที่แท้สาก็ยังไม่มีแฟน...พี่วิโรจน์เข้าใจ พี่วิโรจน์จะรอต่อไปอย่างสงบเสงี่ยม ไม่กวนใจอีก จนกว่าจะถึงวันที่น้องสาจะคิดถึงความสุขส่วนตัวและครอบครัว ณ วันนั้นพี่วิโรจน์จะยังอยู่ใกล้ๆน้องสาเสมอ”

ปั๋งบอกกับเธอว่าตนเข้าใจ ขณะที่เอกพงษ์เข้าใจและเห็นด้วย เขาพร้อมช่วยเหลือเธอทุกทางในการเป็นหมอซึ่งเป็นที่พึ่งของชาวบ้าน

“ขอบคุณมากค่ะ หวังว่าคงไม่เกิดเรื่องวุ่นวายแบบในวันนี้อีกนะคะ”

“พวกเราพร้อมรับปากให้สัญญากับสาครับใช่ไหมพวกเรา” เอกพงษ์หันมายิ้มให้วิโรจน์กับปั๋ง แต่สองหนุ่มไม่รับมุก ต่างบอกลาสาลินีแล้วแยกย้ายกันไป