วิมานมนตรา
ตอนที่ 3
“ขี้ข้าอย่างนังพริ้งมันก็เป็นขี้ข้าวันยังค่ำ กำพืดคนมันเปลี่ยนไม่ได้ ก็เหมือนกับกำพืดนังคุณผู้หญิงนางโลม ใครๆก็รู้ว่ามาจากบ้านโคมเขียว ยังไงก็เปลี่ยนไม่ได้”
เดือนดาราอดไม่ได้ ปรากฏตัวพร้อมโพล่งถาม “แล้วยังไงอีก”
นางเอิบรวมทั้งบรรดาบ่าวไพร่คนอื่นหน้าเจื่อน เดือนดาราไม่ยี่หระ จ้องหน้าเอาเรื่องนางเอิบเต็มที่
“สาธยายกำพืดฉันต่อไปอีกสิยายเอิบ และขอถามกลับบ้างว่ากำพืดของฉันนี่ยายเอิบไปรู้มาจากไหนและใครบอก มันหนักกบาล หนักอกหนักใจ หนักไปถึงโคตรเหง้าที่ตายไปแล้วของยายเอิบมากมายแค่ไหน ถึงก่นสบประมาทฉันเป็นของหวานก่อนและหลังอาหารจนถึงก่อนนอนทุกวี่ทุกวัน”
เหล่าบ่าวไพร่ก้มหน้าสำนึกผิด ต่างจากนางเอิบที่ยังทำผยองจนเดือนดาราแทบข่มอารมณ์ไม่ไหว แหวลั่น
“ฉันเคยไปทำเวรทำกรรมให้ยายเอิบมาแต่ชาติปางไหนรึ ถึงจ้องนินทาว่าร้ายใส่ร้ายกันไม่เลิกไม่รา จำเอาไว้...ถ้าหากว่าใครยังขืนใจกล้าหน้าด้านเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาอีก อย่าหาว่าฉันใจร้าย เพราะมันจะรู้ถึงหูคุณท่าน และพวกแกจะได้พากันกลับไปไถนากับควายกันทั่วหน้า!”
สำลีแอบสังเกตการณ์ทุกอย่างเงียบๆ ก่อนสวดบริกรรมด้วยคาถาแปลกๆเพื่อก่อกวนนางเอิบล้างแค้นให้เดือนดารา นางเอิบประสาทเสียมากเพราะเห็นภาพหลอนเป็นแมวผีกับนกแสกสีดำเล่นงาน จังหวะเดียวกับแสงที่ถูกฝันร้ายรบกวนจนต้องสะดุ้งตื่นกลางดึก!
เดือนดาราสะดุ้งตื่นตามผัว โอบกอดเขาที่เหงื่อแตกพลั่กด้วยความห่วงใย แสงเล่าถึงความฝันเสียงเครียด
“มีคนบุกรุกถึงหน้าห้อง มาตบประตูเรียก
พี่เดินออกไป มันล่อให้พี่เดินตามแล้วมันก็หันมาจ้วงแทงพี่อย่างแรง”
“ขวัญมาค่ะ ขวัญมานะคะ โบราณว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดีค่ะ นอนนะคะคุณพี่คนดี...มามะ...มาให้น้องกอดคุณพี่ให้หลับใหม่และฝันดีนะคะ”
แสงพยักหน้า กระนั้นก็ไม่วายผวา
“พี่ไม่เคยฝันอะไรน่ากลัวเช่นนี้มาก่อน...มันเหมือนจริงมาก”
ฝันร้ายไม่ทันสลาย เสียงกรีดร้องโหยหวนของนางเอิบก็ดังลั่นบ้าน แสงกับเดือนดาราต้องลุกไปดู
“ป้าเอิบ...บ้าไปแล้วหรือ ลุกขึ้นมากรีดร้องกลางดึกผู้คนตกอกตกใจกันทั้งบ้าน”
“คุณพระคุณเจ้า คุณแสงเจ้าขาช่วยอีเอิบด้วยเจ้าค่ะ”
“ช่วยอะไรป้าเอิบ มานั่งร้องกรี๊ดพนมมืออยู่ที่นี่ทำไม”
นางเอิบนั่งพนมมือตัวสั่นหน้าห้องของแสง พริ้งที่ตามเสียงมาหมั่นไส้แกล้งพูด
“แมวผีที่ไหน...เอาไม้ไล่มันก็เตลิดไปแล้ว”
“อีบ้าอย่ามาสู่รู้ แมวมันขู่ข้า ตัวมันดำ หน้ามันดุยังกับผี มันไล่ ข้าถึงต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน”
แสงส่ายหน้าอ่อนใจ “บ้านเราไม่เคยมีใครเลี้ยงแมว มันมาได้ยังไงป้าเอิบ”
“ยิ่งกว่านั้นเจ้าค่ะ นกเจ้าค่ะ นกแสกมันร้องมันบินไล่ป้า มีแมวด้วย...นั่นไง!”
พูดพลางชี้ไปด้านนอกแต่ไม่มีใครเห็นอะไรทั้งแมวทั้งนก เดือนดาราหงุดหงิดมาก สั่งแยกย้ายกันไปนอนเพราะกลัวผัวนอนไม่พอ นายอ่ำที่ช่วยพยุงนางเอิบกลับห้องอดไม่ได้จะค่อนแคะแม่นมเก่าแก่
“สาแก่ใจไหมยายเอิบ คุ้มค่าไหมล่ะ...อยู่ดี ไม่ว่าดีมาให้คนเขาด่ากลางดึก”
“ข้าเห็นจริงๆ มันทำงั้นกับข้าจริงๆ เป็นแมวผีนกผีแน่ ข้าว่าเพราะว่ามีคนผีมาอยู่พักพิงในชายคาเป็นแน่แท้”
นางเอิบหมายถึงสำลี นายอ่ำนิ่วหน้าก่อนพยักหน้าเห็นด้วย
“แกสวดมนต์แปลกๆทุกคืน ฉันก็หวาดๆ แต่พอแกหายแกก็จะไปแล้วยาย”
ooooooo
การมาของสำลีทำให้ผู้คนในบ้านแสงเจอเรื่องแปลกประหลาดไม่เว้นแต่ละวัน หนึ่งในนั้นคือความมหัศจรรย์ที่ชายชราสามารถทำให้คนตายฟื้นคืนชีพ!
สน ผัวของชื่นสาวใช้ในบ้านแสงนั่นเองที่สำลีช่วยชุบชีวิต หลังจากหมดลมหายใจเพราะโดนงูกัด
กระนั้นนางเอิบก็ยังมองสำลีอย่างอคติเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายพูดจานอบน้อมกับเดือนดาราคู่ปรับ สำลีรู้ตัวแต่ยังเฉย เพราะยังไม่ถึงเวลาจะสั่งสอน
นางเอิบให้รู้ฤทธิ์ของตน
เดือนดารารับรู้เรื่องสนด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ แสงไม่ทันสังเกตอาการเมียรัก มัวเคลิ้มเมื่อคิดถึงลูกแรกเกิดของคนรู้จักที่ตนเพิ่งไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล
คำว่าเด็กแรกเกิดทำให้เดือนดาราหน้าหมอง เอ่ยเสียงเศร้า
“น้องก็อยากมีลูกให้คุณพี่เหลือเกินค่ะ จนป่านนี้น้องยังไม่ตั้งท้อง...น้องขอโทษนะคะ”
“อย่าเสียใจ พี่ไม่ได้คิดอะไรสักนิดเรื่องมีลูก พี่ขอมีเพียงน้องดาราเคียงข้างพี่ก็มีความสุขมากมาย เพียงพอแล้ว”
“ขอบคุณมากค่ะที่คุณพี่พยายามพูดให้น้อง สบายใจ”
“พี่ไม่ได้พูดให้น้องสบายใจแต่พี่พูดด้วยใจจริง... วันนี้ที่บ้านเราเรียบร้อยดีหรือ”
“ไม่เรียบร้อยค่ะ...เกิดเหตุอีกแล้ว”
เดือนดาราเล่าเรื่องสนถูกงูกัดและสำลีช่วยชุบชีวิตให้อย่างละเอียด แสงพอใจมากและคิดตกรางวัลให้ชายชรา แต่เดือนดาราห้ามไว้และขอให้สำลีอยู่ด้วยที่บ้านนี้แทน
“คุณพี่ขา...เรารับลุงสำลีไว้ในบ้านเป็นหมอยาอีกคนนะคะ เพราะป้าเอิบแกเก่งสู้ลุงสำลีไม่ได้...นะคะคุณพี่”
“แล้วแต่น้องจะเห็นดีเถิด แต่แกจะยอมอยู่กับเราหรือ พี่ดูท่าทางแกจะเป็นคนแข็งอยู่นะ”
“น้องจะลองไปถามแกดูนะคะ”
“ได้สิ อ้อ...พรุ่งนี้พี่ต้องเข้ากรุงเทพฯ น้องอยากได้อะไรบ้าง”
“แล้วแต่คุณพี่เถิดค่ะ คุณพี่ให้น้องทุกสิ่งทุกอย่างมากมายจนน้องไม่เคยขาดอันใดอีกแล้วค่ะ”
“พี่รักคนถูกจริงๆ”
