วิมานมนตรา
ตอนที่ 3
“บังคับทั้งผมและพี่แสง แต่พี่แสงรอดตัวไปแล้วเพราะเขาสู้ แต่ผมจำยอม คุณพ่อคุณแม่เลยมาลงที่ผมเต็มที่”
ท่านสิทธิ์ไม่พอใจแต่ยังซักต่ออย่างใจเย็น “ยังไงรึ พูดมาซิ”
“เอาถุงที่เคยคลุมพี่แสงแต่เขาดึงมันออกมาคลุมผมแทน ให้ผมไปหมั้นกับน้องกานดาวดี”
“แล้วน้องเขาไม่ดีตรงไหน”
เสริมตอบประชด “ดีเลิศประเสริฐ เป็นคุณหนูผู้ดีที่สุดในใต้ฟ้าพระนครครับ”
“แล้วยังไง แกไม่พอใจเพราะอะไร”
“เพราะผมไม่ได้รักน้องกานดาวดีครับ”
“พวกแกเลยพากันนอกคอก นอกลู่นอกทาง แกแต่งงานกับน้อง อยู่กันไปแกก็รักน้องเอง กิ่งทอง ใบหยกนะ”
“ผมไม่รัก ไม่ได้ต้องการ รักต้องมาจากใจไม่ใช่การเสกสรรปั้นว่าเหมาะสมเหมือนกิ่งทองใบหยก หรือคุณพ่อคุณแม่อยากเห็นผมแต่งกับน้องแล้วมีเมียน้อยร้อยเต็มเอวเป็นพวงเหมือนเพื่อนคุณพ่อ เหมือนคุณพ่อน้องกานดาวดี”
ท่านสิทธิ์กับคุณหญิงตรึงตราโมโห แต่เสริมไม่ยี่หระ ประกาศกร้าวจะตามหานางในฝันจนกว่าจะเจอ
“เจอแล้วแกจะทำยังไง”
“บอกเธอว่าผมรักเธอ แล้วจะหย่ากับน้องกานดาวดีซะ”
“แม่ไม่ยอมให้แกทำแบบนั้นนะ!”
คุณหญิงตรึงตราโพล่งอย่างเหลืออด แต่เสริมก็ไม่สะทกสะท้าน ตอกไม่ไว้หน้าแม่ “ถ้าคุณแม่ไม่แอบ เข้าห้องผม ทำลายฟิล์มผมให้โดนแสงจนฟิล์มเสียหาย ผมก็ยังมีรูปถ่ายของเธอ แต่นี่ไม่มีแล้ว ผมก็เลยต้องไปตามหาเธอ”
ooooooo
เดือนดารายังคงเล่นละครฉากใหญ่ เศร้าโศกกับการตายกะทันหันของดาวเรือง แสงตามมารยาสาไถยของเมียรักไม่ทัน ยอมพาเธอมาดูสถานที่เกิดเหตุในห้องพระเรือนใหญ่
“พี่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่มีคนมาตายบนเรือน ก็เลยให้ป้าเอิบไปขอน้ำมนต์หลวงปู่มาปัดเป่า”
“น้องตกใจมากที่รู้จากนายเมฆเรื่องดาวเรือง ช่างน่าสงสารจริงๆ”
“ดีแล้วที่น้องไม่อยู่เห็นสภาพศพ น่าสยดสยองมาก ความจริงพี่ไม่อยากพามาดูสถานที่ที่เขาตกลงไปเลย”
“น้องอยากดูเผื่อจะคิดออกว่าเหตุใดเขาจึงตกลงไป ดาวเรืองคือคนของเรา น้องหมายมั่นจะให้เขาดูแลธุระของคุณพี่แล้วก็มาด่วนตาย...อายุสั้นจริงๆ”
พูดพลางทำท่าเอื้อมมือไปปิดหน้าต่างเหมือนดาวเรืองตอนก่อนตายบ้าง “นี่ไงคะคุณพี่ ดาวเรืองคงจะมาดึงบานหน้าต่างให้ปิด แต่มันฝืดมากเขาเลยพยายามโน้มตัวออกมาจนมากเกินไป โถดาวเรือง...ไม่น่าเลย”
“พอแล้วน้องดารา เดี๋ยวจะตกลงไป”
แสงตะโกนด้วยความตกใจสุดขีด รีบคว้าตัวเมียรักมากอดแน่น
เดือนดาราปลื้มมากที่ผัวรักผัวหลง แสร้งทำเหมือนยิ้มเจื่อน “ขอบคุณมากค่ะ น้องเผลอตัว อยากรู้จนลืมตัว”
“ทีหลังอย่าทำอะไรน่ากลัวแบบนี้อีก ถอยมา...พี่จะปิดหน้าต่างจะไม่ให้ใครมาเปิดมันอีก”
ระหว่างที่แสงจัดการเรื่องวุ่นวายในบ้าน เสริมขับรถตระเวนทั่วตามหาพลอยหรือนางในฝัน กระนั้นโชคชะตาก็ไม่เป็นใจ ทำให้เขาคลาดกับเธอแค่ชั่วอึดใจ เก็บได้แค่ห่อขนมที่เธอทำหล่นไว้เท่านั้น
พลอยหรือนางในฝันของเสริมไม่สนว่าจะมีคนตามหา พาผิวยายแท้ๆไปถวายขนมหลวงปู่มั่นที่วัด เพื่อสะเดาะเคราะห์ให้ตัวเองที่เกือบโดนมนตร์ดำ คร่าชีวิตเมื่อคืนก่อน
หลวงปู่มั่นรับฟังเรื่องความเป็นความตายของพลอยด้วยสีหน้านิ่งสงบ
“หลวงปู่พยายามช่วยทุกชีวิตเท่าที่จะทำได้ ทั้งนี้สุดแต่เวรกรรมที่ทำไว้และอาจเกิดขึ้นต่อไปในกาลข้างหน้า”
ผิวเป็นเดือดเป็นร้อนแทนหลานสาว “แล้วอย่างนี้หลานสาวของอิฉันจะปกป้องตัวเองอย่างไรเจ้าคะ”
“เรื่องเหตุการณ์เมื่อคืนจะไม่เกิดขึ้นกับโยมพลอยอีก แต่จงรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี อย่าทำให้ใครเกิดทุกข์เพราะโยม จงอดทนและอดกลั้นต่อความเย้ายวนและความต้องการที่ผิดทำนองคลองธรรม”
หลวงปู่มั่นจงใจพูดกับพลอย หญิงสาวก็ทำแค่รับคำเหมือนเคย กระนั้นก็ยังคิดไม่ออกและคาดไม่ถึงว่าตนจะไปทำเรื่องผิดทำนองคลองธรรมที่ไหน...
ooooooo
พลอยพาผิวกลับไปแล้ว คลาดกับเสริมที่แวะมาไหว้พระอย่างน่าเสียดาย หลวงปู่มั่นรับรู้ ทุกอย่างด้วยสีหน้านิ่งสงบเหมือนเคย กระนั้นก็ไม่วายพึมพำเสียงเบา
“นึกแล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้...นึกแล้วว่าต้องคลาดกัน”
เสริมตะลึงมาก ไม่ใช่แค่เพราะได้ยินคำพึมพำแปลกๆของหลวงปู่ แต่เพราะจำได้แม่นว่าเคยฝันเห็นหลวงปู่รูปนี้ทำพิธีแต่งงานให้เขากับพลอยในฝัน หลวงปู่มั่นยิ้มบางๆให้ ก่อนถามด้วยน้ำเสียงเมตตา
“มีอะไรรึถึงมากราบกันไกลถึงนี่”
“ท่านทราบหรือขอรับว่าผมมาไกล”
“ดูจากท่าทางโยมน่ะ...โยมไม่ใช่คนที่นี่”
หลวงปู่อธิบายเรียบๆ เสริมอยากซักต่อแต่พลันสายตาก็เหลือบเห็นห่อขนมเหมือนที่ตนเคยเก็บได้ตอนก่อนมาวัด หลวงปู่มั่นนึกรู้ทุกอย่างด้วยญาณพิเศษ อดไม่ได้จะกระเซ้ายิ้มๆ
“เขาคงวางไว้ให้โยมกระมัง เจ้าของขนมเขาใจดี”
เสริมตาพราวด้วยความหวัง “ใครหรือขอรับ กระผมอยากรู้จักเขา”
“ถึงเวลาโยมจะได้รู้จักเขาเอง”
“จริงหรือขอรับ”
“จริงสิ โยมรู้จักใครที่นี่ใช่ไหม”
“พี่ชายกระผมอยู่ที่นี่ขอรับ แต่กระผมคงไม่แวะไปเยี่ยมเขา กระผมมาธุระอื่นขอรับ”
“อ้อ...ควรหาโอกาสแวะไปเยี่ยมกันบ้างนะ”
“ขอรับ เอ้อ...ไหนๆกระผมมาแล้ว หลวงปู่จะกรุณาดูดวงชะตาให้กระผมได้ไหมขอรับ”
“เรื่องคู่ครองละสิ โยมไม่มีคู่ครองหรอกนะในภพนี้”
“ทำไมหลวงปู่ทำนายแบบนี้ขอรับ กระผมมีคู่หมั้นแล้วนะขอรับ”
