วิมานมนตรา
ตอนที่ 3
“แต่ฉันจะช่วย เผื่อตอนนี้น้องชายฉันกำลังโดนแบบนี้ สิ่งที่ฉันทำตอนนี้อาจจะย้อนกลับไปชดเชยให้มีคนช่วยเหลือน้องชายฉันเช่นกัน”
“โธ่คุณผู้หญิงขอรับ เกิดคุณท่านไม่พอใจไม่ชอบใจ...”
“คุณพี่มีใจเมตตาปรานีเสมอ เขาจะไม่ว่าอะไรถ้าฉันช่วยชีวิตคนคนนี้ไว้ เร็ว...นายเมฆรีบเอาเขาใส่รถ นั่นย่ามของเขา...หยิบไปด้วย!”
แสงทนรอเมียรักกลับบ้านไม่ไหว คาดว่าเธอคงค้างบ้านน้องชายเลยขึ้นไปนอนเรือนใหญ่ ทิ้งพริ้งให้รอเมียรักตามลำพัง กระทั่งเดือนดารามาถึงพร้อมร่างสะบักสะบอมของชายชราปริศนา
พริ้งตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก เดือนดาราต้องเจ้ากี้เจ้าการให้พาไปพักที่เรือนท้ายครัว นางเอิบผ่านมาเห็นก็อดไม่ได้จะค่อนแคะคำสั่งของเดือนดารา
“ต๊าย! งามหน้าแท้ๆ แม่คุณผู้หญิงนางโลมไปพาผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาอยู่ ประเดี๋ยวเถอะ... พรุ่งนี้เช้าคุณแสงรู้เข้าล่ะก็แกเอ๊ย...ด่ากระเจิงแน่”
ชื่นที่ช่วยพริ้งเตรียมเรือนท้ายครัวมือเป็นระวิงอดขัดไม่ได้
“ไม่หรอกน่า ท่านรักของท่านปานแก้วตาดวงใจ ไม่ว่าใดๆท่านก็ให้คุณผู้หญิงได้ ผู้ชายอะไรรักเมียขนาดนี้”
“คุณท่านนะคุณท่าน มีผู้หญิงดีๆ ลูกท่านหลานเธอสวยงามปานนางฟ้าเรียงหน้ามาให้เลือก
ตั้งมากมาย ทำไมไปคว้านางโลมโคมเขียวมาเชิดชูเป็นเมียออกหน้าออกตา”
“เฮ้อยายเอิบ...แข่งเรือแข่งพายแข่งได้ แข่งบุญแข่งวาสนาแข่งกันไม่ได้หรอก”
“ไม่แน่ สักวันท่านอาจเห็นและมันต้องมีสักคนมาแข่ง ทีนี้แหละนางชื่น...นางฟ้าตกสวรรค์ไปลงนรกแน่ๆ”
“จุ๊ๆยายเอิบ อย่าอึงไปจะไม่มีที่ซุกหัวนอนกันเอานะ!”
ooooooo
เดือนดาราจัดการเรื่องชายชราปริศนาจนดึกดื่น กว่าจะเจอหน้าผัวอีกครั้งก็เช้าวันต่อมา...
“เมื่อคืนน้องต้องขอโทษที่กลับมาดึก พริ้งมันบอกคุณพี่เดินมาดูหลายหน”
“พี่ห่วงน้องรู้ไหม”
“ขอประทานโทษค่ะที่ทำให้คุณพี่ห่วงและเหนื่อยเดินไปเดินมา”
“พี่ไม่เหนื่อย เช้านี้เห็นหน้าน้องพี่ก็หายเหนื่อย แล้วยังสดชื่นมากด้วย”
“คุณพี่ปากหวานจริงค่ะ”
“ก็มันจริงนี่นา”
บรรยากาศมื้อเช้าของสองผัวเมียเป็นไปด้วยดี เดือนดาราเห็นเป็นโอกาสขอแสงผัวรักให้ที่พักพิงกับชายชราแปลกหน้าที่เธอบังเอิญไปเจอนอนสลบแถวกระท่อมของเด่นผู้เป็นน้องชาย
“น้องคำนึงว่าถ้าเป็นน้องชายโดนเช่นนี้แล้วใจหาย ถ้าทิ้งไว้เขาคงตายแน่ๆเลยตัดสินใจโดยพลการ ไม่ได้ขออนุญาตคุณพี่ น้องพยายามช่วยชีวิตเขา พาเขามารักษาตัวที่นี่ โปรดอภัยน้องด้วยนะคะ”
“น้องทำความดีมีเมตตาน่าชื่นชม พี่จะโกรธน้องได้อย่างไร ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน”
“เพิงท้ายเรือนครัวค่ะ”
“พี่จะไปดูเขา”
“ขอบพระคุณมากค่ะ”
คนงานผู้ชายในบ้านถูกเดือนดาราเกณฑ์มาช่วยดูแลชายชราแปลกหน้า กระทั่งอาการสำลีดีขึ้น มีแรงกินข้าวและลุกนั่งจนนายเมฆที่ยกข้าวต้มมาให้มองมาด้วยความโล่งใจ
“เป็นยังไงบ้างลุง”
“ดีขึ้นแต่ยังขยับตัวไม่ค่อยได้ หนุ่มช่วยฉันไว้หรือ...ขอบใจมาก”
“ไม่ใช่ฉัน ฉันน่ะคิดว่าลุงตายแล้ว แต่คุณผู้หญิงไม่เชื่อ เอามืออังจมูกเลยรู้ว่าไม่ตาย ท่านเลยพาลุงมาที่นี่”
“คุณผู้หญิงหรือ”
“ใช่...ท่านเป็นนายของฉัน ท่านชื่อคุณผู้หญิงเดือนดารา”
ชื่อเดือนดารากระแทกใจสำลีอย่างจัง และจำได้อึดใจต่อมาว่าเป็นคนเดียวกับเด็กสาวที่
งานประกวดซึ่งเขาเคยเสกงูช่วยไว้ กระนั้นสำลีก็ไม่กระโตกกระตากหรือแสดงตัวให้รู้เพราะอยากหาเวลาพูดกับเดือนดาราเป็นการส่วนตัว
เดือนดาราก็จำสำลีได้เช่นกันหลังเจอหน้ากันช่วงเช้า แต่ยังทำเหมือนไม่รู้จักกันมาก่อน สำลีไม่ถือสาและยอมเล่นไปตามบทของตนเองที่หนีร้อนมาพึ่งเย็นเมื่อแสงมาเยี่ยม
แสงไม่ตะขิดตะขวงใจที่มาที่ไปของสำลี คิดแค่อยากช่วยเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเท่านั้น
“ดีขึ้นก็ดีแล้ว โชคดีที่ภรรยาของฉันใจบุญสุนทานช่วยเหลือนายสำลีเอาไว้ รักษาตัวต่อไปให้หายเถิดนะ”
“กระผมกราบขอบพระคุณท่านทั้งสองขอรับ”
“ควรกราบขอบพระคุณคุณผู้หญิงของฉันมากกว่า เพราะเธอช่วยชีวิตนายสำลีไว้”
“แน่นอนขอรับ กระผมเป็นหนี้ชีวิตคุณผู้หญิงเดือนดารา ไม่ว่าชาตินี้ชาติไหนก็ชดใช้ไม่มีวันหมด”
เดือนดารายิ้มอายๆก่อนยกความดีให้ผัว
“ลุงต้องขอบคุณคุณท่านมากกว่า เพราะถ้าคุณท่านไม่อนุญาต ฉันก็ไม่รู้ว่าจะพาลุงไปไว้ที่ไหน”
“ขอรับ กระผมเป็นหนี้ชีวิตทั้งสองท่าน กระผมจะขอเป็นทาสรับใช้จนกว่าชีวิตจะหาไม่ขอรับ”
“ขอบใจ ไม่เป็นไรหรอก เราช่วยเหลือกันเพราะเราคือคนเหมือนกัน”
“ฉันขอถามสักนิดเถอะจ้ะ ทำไมลุงถึงโดนทำร้ายจนสาหัสเช่นนี้”
“พวกโจรมันมาเป็นหมู่ มาปล้นกระผมขอรับ เอาทรัพย์สินไปหมด กระผมลุกขึ้นสู้มันเลยทำร้ายกระผมปางตาย มันเผาบ้านกระผมจนวอด หมดเนื้อหมดตัวเหลือแต่ย่ามยาและชีวิตขอรับ หายเมื่อไหร่กระผมจะรีบไปทันทีขอรับ”
“เอาเป็นว่าให้ลุงหายก่อนเถิดนะ แล้วค่อยว่ากันใหม่”
ooooooo
การมาของสำลีหรือชายชราปริศนาที่เดือนดาราเก็บตกจากข้างทางทำให้นางเอิบไม่พอใจมาก ตัดสินใจให้อ่ำไปทาบทามพลอยหลานสาวผิวให้มาทำงานแทนดาวเรือง
พริ้งแอบเห็นหน้าตาสะสวยของพลอยก็อดไม่ได้แจ้นไปฟ้องเดือนดารา แต่เดือนดาราไม่ทันฟังรายละเอียด คิดเองว่านางเอิบคงสุมหัวนินทาเลยบุกถึงครัวเพื่อเอาเรื่อง แล้วก็เป็นเรื่องจริงๆเมื่อ
เดือนดาราได้ยินนางเอิบนินทาเต็มสองหู
