ตุ๊กตาผี

ผีหลายสิบตนมารวมตัวกันในห้องนอนของแป้งร่ำที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาโดยไม่ได้นัดหมาย แป้งร่ำนอนหลับกอดตุ๊กตาวาวาไม่รู้เรื่อง เหล่าผีเลยถือโอกาสสิงตุ๊กตาในห้องและทำหน้าที่เป็นผีบ้านผีเรือน!

คืนแรกของการเป็นผีบ้านผีเรือนในบ้านนวลทิพย์ ผีตำรวจที่สิงตุ๊กตาตำรวจก็แผลงฤทธิ์ชักปืนไปยืนหน้าบ้าน พิชิตกลับมาเห็นก็หัวเสียคิดว่าโดนแป้งร่ำแกล้งปรี่ไปรื้อห้องลูกเลี้ยงสาวอย่างบ้าคลั่ง

“ว่าไง...นังเด็กประสาท!”

นวลทิพย์โกรธมากที่พิชิตแทบพังห้องลูกสาว แถมเรียกแป้งร่ำด้วยถ้อยคำหยาบคาย

“หยุดนะคุณพิชิต! คุณไม่มีสิทธิ์เรียกลูกฉันยังงี้ ฉันยอมคุณได้ทุกอย่างเว้นเรื่องเดียว...อย่าแตะต้องลูกฉัน”

“ผมต้องรีบจัดการก่อนที่บ้านนี้จะเป็นที่ซ่องสุมของพวกหัวขโมย แต่ก่อนก็ไม่เห็นมีอะไรนี่นา”

พิชิตตวัดสายตาไปทางหลานสาวของธาดา ธนิดาไม่พอใจแหวใส่

“แต่ก่อนไม่มี แสดงว่ามีเมื่อนิดมาอยู่ที่นี่ใช่ไหมคะคุณพิชิต มันจะกล่าวหากันมากเกินไปแล้วนะคะ”

นวลทิพย์เห็นท่าไม่ดี ห่วงทั้งลูกสาวหลานสาวจึงต้องห้ามทัพและไกล่เกลี่ย

“ฉันขอร้องค่ะคุณพิชิต...อย่าทำร้ายจิตใจ

ยัยแป้งร่ำ แล้วก็อย่าทำให้คนในบ้านมีปัญหาอีกเลย”

พิชิตจะไม่ยอมเพราะโมโหเรื่องตุ๊กตาตำรวจ แต่ไม่ทันอ้าปากแป้งร่ำก็ร้องโวยวายกับตุ๊กตาวาวา

“พี่วาวา...ไล่พวกเขาออกไปทีสิคะ...ออกไป๊!”

จบคำของแป้งร่ำ พิชิตก็เหมือนได้ยินเสียงขับไล่ของเหล่าตุ๊กตาในห้อง แต่เมื่อเพ่งมองดีๆกลับไม่พบอะไรผิดปกติ นวลทิพย์อยากกันแป้งร่ำจากเรื่องตรงหน้าเลยตัดบทดื้อๆ

“พี่วาวา...บอกแป้งร่ำให้นอนซะนะ ไม่ต้องตกใจอะไร บอกแป้งร่ำด้วยนะคะว่าทุกคนรักแป้งร่ำ”

พิชิตไม่หายเคืองบ่นกับนวลทิพย์ไม่ขาดปากหลังทุกคนแยกย้ายไปนอน

“นี่คุณคิดว่าผมประสาทไปเองใช่ไหม”

“คุณก็เห็นนี่คะว่าไม่มีอะไรผิดปกติ”