สารวัตรใหญ่

“เมื่อกี้สิ่งที่คุณควรทำก็คือแบ่งกำลังออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งขึ้นไปบนรถเพื่อตรวจค้น อีกส่วนหนึ่งคอยอยู่ข้างล่าง และไม่ใช่มัวแต่คุยกันหรือเพลิดเพลินชมนกชมไม้ เล่นโทรศัพท์ แต่จะต้องคอยระวังคุ้มกันป้องกันพวกที่ขึ้นไปบนรถ และเมื่อไม่มีเหตุอันควร คุณก็ไม่ควรจะค้นเพราะอาจเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย คุณควรจะเดินตรวจเฉยๆ และเมื่อใดที่ปรากฏพิรุธหรือพบร่องรอยอะไรที่เป็นเหตุชวนสงสัย คุณจึงจะมีสิทธิ์ค้นได้...”

“ผมเดาเอาว่าคงจะไม่เคยมีใครแนะนำคุณอย่างนี้ และคงจะไม่มีเวลาพลิกประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาเพื่อทบทวนความรู้เดิมๆของคุณ เคยทำกันยังไงก็ทำไปอย่างนั้น แต่ต่อจากนี้ไปขอให้พิถีพิถันกว่าที่แล้วมา และผมจะคอยช่วยแนะนำให้ วันนี้ผมขอตัวไปก่อนเพราะเสียเวลาผู้โดยสารอื่นมาพอแล้ว คงจะได้พบพวกคุณในอีกไม่ช้า”

ตำรวจทุกคนทำความเคารพพร้อมเพรียง ใหญ่ตอบรับแล้วหันกลับไปขึ้นรถ

ooooooo

บ่ายวันนี้สมรมารับคำแพงไปงานเลี้ยงสโมสรประจำจังหวัดเพื่อจะแนะนำให้รู้จักคุณนายลักษณาภรรยาท่านผู้ว่าฯพิเชษฐ์ที่มางานนี้ด้วย แต่คำแพงทำหน้างงๆ ทวนชื่อคุณนายเหมือนจะถามว่าเป็นใคร บุญศรีเลยตอบลูกเสียเองว่า

“ก็คุณนายผู้ว่าฯของจังหวัดที่หนูจะย้ายไปอยู่กับคุณใหญ่ไงลูก ไหนๆท่านก็ผ่านมาทางนี้ แม่ว่าก็ดีเหมือนกันที่หนูจะเข้าไปแนะนำตัวเอาไว้ก่อน”

“ไปเลยนะจ๊ะ เดี๋ยวไม่ทัน เราต้องไปก่อนเวลา ไปรอคุณนายท่าน”

“แม่รออยู่บ้านนะ คำแพงไปกับสมรนะลูกนะ ฝึกเอาไว้”

คำแพงรับคำทั้งที่ไม่ค่อยเต็มใจ พอไปถึงในงานสมรก็แจ้งเจ้าหน้าที่ว่าซื้อบัตรสองใบโดยให้คำแพงเป็นคนจ่ายเงินสี่พันบาทแต่ลงชื่อตัวเองซื้อเพื่อสะสมคะแนนไว้ไปเที่ยวญี่ปุ่นตามกติกา คำแพงได้ยินกับหูตอนเจ้าหน้าที่แซวสมรก็รู้สึกหน้าชาเพราะเหมือนเสียรู้โดนหลอกให้มางานโดยสมรเป็นคนได้ประโยชน์ไปเต็มๆ

นอกจากจะเสียรู้แล้ว คำแพงยังโดนคุณนายวิวเมียอเนกซึ่งเป็นคนสนิทของคุณนายลักษณาดูแคลนอย่างไม่ถูกชะตา แล้ววิวยังไปเสี้ยมลักษณาให้ไม่ชอบคำแพงไปด้วย พอมีโอกาสที่จะพูดจาให้คำแพงขายหน้าสองคนจึงไม่รั้งรอ แต่สมรไม่รู้อะไรก็พยายามแนะนำคำแพงตามที่รับปากบุญศรีมา

“คนนี้แหละค่ะ ภรรยาของสารวัตรคนใหม่ที่จะย้ายไปอยู่ที่จังหวัดของคุณนาย ชื่อคำแพง...คำแพงจ๊ะ นี่คุณนายลักษณาภรรยาท่านผู้ว่าฯ แล้วนี่ก็คุณนายวิวภรรยาของท่านผู้การ อีกหน่อยก็จะย้ายไปอยู่จังหวัดเดียวกันแล้ว สมรก็เลยพาน้องให้มารู้จักคุณพี่เอาไว้ เผื่อมีอะไรจะได้ใช้สอยกันได้”

“งั้นก็ดีเลย...คุณพี่คะ กระเป๋าของคุณพี่น่ะให้คำแพงเขาถือสิคะ”