สารวัตรใหญ่
ตอนที่ 3
“ยายเป้า” วาริชขึ้นเสียงดุแล้วกระชากลูกเข้าไปในบ้าน แล้วจากนั้นก็ได้ยินเสียงทะเลาะด่าทอกันเอ็ดอึง
พิทยาธรพาใหญ่เดินเรื่อยไปทางบ้านจ่าบุญเชิด เจอแอ๋วเมียจ่ากำลังคุยอยู่กับลูกค้าสามคน แอ๋วทำอาชีพขายตรง ขายทุกสิ่งอย่างเรียกว่าเป็นเจ้าแม่ขายตรงประจำโรงพัก ซึ่งใหญ่ถือเป็นเรื่องดีเพราะตำรวจชั้นผู้น้อยเงินเดือนไม่มาก ถ้าครอบครัวไม่ช่วยเหลือกันคงอยู่ยาก
ถัดจากบ้านพักตำรวจเป็นลานเล่นกีฬาซึ่งมีลูกตำรวจชั้นผู้น้อยทั้งเด็กและวัยรุ่นมาชุมนุมเป็นประจำ ส่วนอีกทางเป็นบริเวณแหล่งสังสรรค์ที่ตกเย็นมักมีตำรวจหลายคนมาดื่มกินกันโดยไม่ต้องนัดหมาย ใหญ่เห็นขวดเหล้าเบียร์ระเกะระกะก็เดาทันทีว่ากินกันแล้วไม่เก็บ
“พอดีตรงนี้เป็นส่วนกลาง ใครต่อใครมากินแล้วก็เกี่ยงกันเก็บ สรุปก็ไม่มีใครเก็บ ทิ้งไว้ดูต่างหน้า”
“นั่นสินะ พื้นที่ส่วนกลางมีไว้สำหรับทิ้งขยะ”
“มุมกินเหล้า นอกจากที่นี่ก็ยังมีที่บ้านผู้ใหญ่สำราญอีกที่ครับ”
“ผู้ใหญ่สำราญ?”
“ใช่ครับ แกเป็นผู้ใหญ่บ้านแถวนี้ ที่บ้านแกเปิดเป็นร้านของชำ แล้วก็ขายเหล้าไปด้วย พวกที่กินเหล้าชอบไปนั่งเพราะเมียแกทำกับแกล้มอร่อย”
“เอาละ ผมคงต้องกลับแล้ว คุณช่วยไปส่งผมที่ท่ารถที”
“รถเที่ยวต่อไปออกบ่ายสอง ถ้าสารวัตรไปตอนนี้ต้องรออีกสี่ชั่วโมงเลยนะครับ ถ้าจะพาไปเที่ยวน้ำตกก็อยู่ห่างตั้ง 40 กิโล มันไกลไปหน่อย เอ...ไปไหนดีนะ”
“แล้ววัดป่าท้ายบ้านล่ะ ไกลไหม”
ใหญ่ยิ้มน้อยๆเพราะอยากไปที่วัดมากกว่าที่อื่น ขณะที่พิทยาธรอ้าปากค้างคาดไม่ถึง
ooooooo
ภายในบริเวณวัดร่มรื่นไปด้วยต้นไม้...หลวงพ่อพูนต้อนรับผู้มาเยือนด้วยน้ำหนึ่งเหยือก ใหญ่รีบนั่งลงกราบ เบญจางคประดิษฐ์สามครั้ง พิทยาธรทำตามอย่างประดักประเดิดเนื่องจากไม่ทันตั้งตัว
“ทานน้ำกันก่อนสิโยม แล้วนี่กินข้าวกันมาหรือยัง ยังไงก็เชิญที่ศาลาตรงโน้นนะ เดี๋ยวจะให้เขาจัดให้”
“ทานกันมาแล้วครับ พอดีผมกำลังจะกลับ แต่ยังมีเวลาก่อนรถออกหลายชั่วโมง ก็เลยแวะมากราบท่าน”
“ถ้างั้นก็พักผ่อนกันตามสบายนะ เมื่อถึงเวลาก็กลับกันได้” หลวงพ่อพูดจบก็เดินจากไป
พิทยาธรนิ่วหน้างงๆ แอบบ่นว่าทำไมท่านทำอย่างนั้น ใหญ่ไม่เข้าใจถามว่าทำอย่างไร
“ก็ทำเหมือนไม่เต็มใจต้อนรับเรา เดินหนีไปโน่นแล้ว”
“ท่านก็อุตส่าห์ยกน้ำมาให้เราดื่ม จะเรียกไม่เต็มใจได้ยังไง”
“แต่ท่านจะไม่ถามเราสักคำเหรอครับว่ามาธุระอะไร”
“ท่านก็รู้อยู่แล้วนี่คุณ ว่าเรามาธุระอะไร”
“ท่านรู้ได้ยังไงล่ะครับ สารวัตรยังไม่ได้บอกอะไรเลย”
