สารวัตรใหญ่
ตอนที่ 3
มัทนีแน่ใจว่าตัวเองตกอยู่ในอันตราย เธอหาทางรอดด้วยการเข้าไปหลบในบ้านเจ๊นีเจ้าของร้านเหล้าเบียร์และโชคดีรอดมาได้ แต่ชายคนนั้นโดนเจ๊นีแจ้งตำรวจจับข้อหาบุกรุก แต่แล้วตำรวจก็ปล่อยตัวเพราะกำนันฉลองโชคโทร.มาเคลียร์
หลังจากนั้นเบี้ยวกับปืนเอาโทรศัพท์จากลูกน้องคนนั้นมาเปิดรูปป้าสำอางกับมัทนีให้กำนันฉลองโชคดูและบอกว่าผู้หญิงหัวโล้นคนนี้ตนสงสัยว่าเป็นคนเดียวกับที่แอบดูเมื่อคืน
“มันเป็นใคร”
“ตอนนี้ยังไม่รู้ครับ แต่น่าจะไม่ใช่คนที่นี่ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”
“ระวังอย่าปล่อยให้มันมาเป็นปัญหาทีหลัง”
“ครับกำนัน เดี๋ยวผมจะช่วยเคลียร์ให้”
“แล้วเรื่องนังป้าสำอาง ปล่อยมันไปก่อน ตอนนี้คนกำลังสงสัยเรื่องผัวมันตาย อย่าเพิ่งให้ใครมาโยงว่าเป็นประเด็นขายที่ได้”
“ได้ครับกำนัน” ปืนรับคำแล้วกลับออกไปพร้อมเบี้ยว
ooooooo
เหตุการณ์เฉียดตายคืนก่อนกับเหตุร้ายเมื่อเช้าที่โดนนักเลงไล่กวดจนต้องเข้าไปหลบในบ้านเจ๊นี ทำให้มัทนีเชื่อว่าชีวิตตัวเองไม่ปลอดภัยเสียแล้วที่บังเอิญ ไปรู้เห็นเรื่องของป้าสำอางกับลุงมานิต
เมื่อเธอเล่าให้ทั้งเจ๊จวบและเจ๊นีฟัง สองเจ๊จึงฟันธงว่าลุงมานิตไม่ได้ตายเพราะโดนรถชน แต่พอมัทนีจะให้ไปเป็นเพื่อนแจ้งความ สองเจ๊กลับปฏิเสธเสียงหลง
“เอ็งจะบ้าหรือไง เรื่องนี้แจ้งความไม่ได้เด็ดขาด”
“ขนาดป้าสำอางยังไม่แจ้ง แล้วแกจะไปแจ้งทำไม”
“แต่เราจะปล่อยให้โดนกระทำต่อไปแบบนี้เหรอ”
“แล้วเอ็งจะแกว่งเท้าหาเสี้ยนไปทำไม โชคดีนะวันนี้ที่ได้ตู้อบสมุนไพรของเจ๊นีช่วยชีวิตเอาไว้ ไม่งั้นแกเสร็จแน่”
“เจ๊ว่านะ ตอนนี้หนูมัทน่ะไม่ปลอดภัยแล้ว ยังไงไปไหนมาไหนก็ต้องระวังหน่อย”
“นั่นสิ หนูว่าที่นี่มันน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้”
“ตายจริง เจ๊ต้องรีบไปแล้ว ต้องไปทวงหนี้” เจ๊นีผลุนผลันออกไป จุดหมายคือบ้านพักสารวัตรวาริชที่กำลังจะย้ายไปประจำที่อื่น
วาริชอยู่กับเมียและลูกที่บ้านพักข้าราชการตำรวจซึ่งปลูกเป็นแถวเรียงราย สองผัวเมียกำลังขนย้ายข้าวของมากองไว้หน้าบ้าน เจ๊นีมาทันเวลาพอดีรีบทวงหนี้หมื่นกว่าบาทแต่วาริชกลับขอดื้อๆให้ถือเสียว่าช่วยกัน
“ของซื้อของขาย อันไหนให้ได้เจ๊ก็ให้นะ แต่อันนี้ซื้อขาย เหล้าแต่ละขวดที่เซ็นไว้ของแพงๆทั้งนั้น เจ๊คงช่วยไม่ได้หรอก”
“แหม...เจ๊ คิดว่าช่วยราชการนะเจ๊นะ เหล้าแพงๆ ที่ขอเจ๊มาก็เอาไปเป็นของขวัญให้ผู้ใหญ่ทั้งนั้น ไม่ได้กินเอง” ลินดาเมียวาริชอธิบายกึ่งขอร้อง
“ราชการน่ะเจ๊ช่วยทุกเดือนอยู่แล้ว ไม่เชื่อถามตำรวจแถวนี้สิ ไปเซ็นเบิกเหล้าที่ร้านเจ๊ทุกเดือน เจ๊ช่วยแค่นี้พอแล้ว”
วาริชหน้าตึง พูดเสียงแข็งใส่ “ตอนนี้ยังไม่มี”
