สารวัตรใหญ่
ตอนที่ 15
“ผมคงช่วยอะไรพวกคุณไม่ได้” พูดแล้วมนัสจะลุกขึ้น คัคนานต์โกรธมากตบโต๊ะปังแล้วแผดเสียง
“อย่าบ้าอุดมการณ์มากนักเลย อุดมการณ์มันกินไม่ได้”
“กินไม่ได้ แต่มันก็คือความภาคภูมิใจในอาชีพของผม”
“ระวังไว้ แกจะตายอย่างหมา”
“ถึงผมเป็นหมา แต่ก็เป็นหมาเฝ้าบ้าน” มนัสท้าทายแล้วกลับออกไปโดยที่ปรีชายังนั่งมองเงินก้อนใหญ่ กำนันมีความหวังรีบหว่านล้อม
“เงินที่คุณมนัสเขาไม่รับ คุณก็รับไปคนเดียวนั่นแหละไม่ต้องแบ่งใคร”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมทำแบบนั้นไม่ได้” ปรีชาลุกออกไปอีกคน ทิ้งให้กำนันกับคัคนานต์โกรธแทบเต้น
ปรีชาตามออกมาเรียกมนัสให้รอด้วย มนัสหันกลับไปมองเพื่อนร่วมอาชีพอย่างแปลกใจ
“นึกไม่ถึงว่านายจะเดินออกมากับฉัน”
“ถามจริงๆนะ ถ้าเรานำเสนอข้อมูลทั้งสองด้านมันจะผิดตรงไหน”
“มันไม่ผิด ถ้าเรานำเสนอด้วยเจตนาที่ดีและเพื่อประโยชน์ของสังคม”
“แต่เจ้าของบ่อนพวกนี้เขาก็ทำบุญ เอาเงินบ่อนมาบริจาคการกุศลกันบ่อยๆ รูปถ่ายก็มี”
“ใช่...แล้วมันต่างจากชาวบ้านคนอื่นยังไง ชาวบ้านคนอื่นก็ทำบุญ ทอดกฐินผ้าป่ากันทุกวัน แต่ก็ไม่เคยทำชั่ว การที่จะเอาเรื่องที่พวกคนร้ายบริจาคทำบุญมานำเสนอตอนนี้มันเป็นการบิดเบือนทำให้สังคมสับสน คนธรรมดาทำดีกันทุกวันแต่ไม่มีใครยกย่อง แต่พอคนร้ายเอาเงินบริจาคการกุศล ส่งเสียเลี้ยงดูพ่อแม่ สื่อมวลชนกลับเอามานำเสนอโดยอ้างว่าเป็นกลาง ต้องการนำเสนอข้อมูลให้ครบถ้วน ถามจริงๆเถอะ มันเป็นการชี้นำสังคมเพื่อบอกว่าคนร้ายไม่ผิดใช่ไหม”
“รู้ไหม นายทำให้ฉันคิดถึงพวกนักข่าวรุ่นพี่”
“ยังไง”
“ตอนเราเข้ามาเป็นนักข่าวใหม่ๆ เราจะมีนักข่าวรุ่นพี่คอยเป็นแบบอย่างที่ดีให้เราเดินตาม จนตอนนี้เราสองคนก็กลายเป็นรุ่นพี่กันแล้ว ฉันจะไม่ยอมเป็นรุ่นพี่เลวๆให้พวกรุ่นน้องหลงทางเด็ดขาด”
“ขอบใจนะที่นายไม่ทรยศอาชีพของพวกเรา สื่อมวลชนถึงแม้จะเป็นกลาง แต่ก็ต้องอยู่ข้างเดียวกับความถูกต้องเสมอ” มนัสสรุปได้โดนใจปรีชาที่สุด
ooooooo
กำนันฉลองโชคกับคัคนานต์กลุ้มหนักเพราะกำลังอับจนหนทาง แต่แล้วจู่ๆลูกน้องคนหนึ่งก็เข้ามาบอกว่ามีรถสามคันจอดซุ่มอยู่ด้านนอก คนในรถมีปืนกันทุกคน
“จำได้ไหมว่าพวกไหน”
“นักเลงในบ่อนของเสี่ยน้อยครับ”
คัคนานต์ลุกพรวดไปยืนมองตรงหน้าต่างเห็นชัดเจนว่านวคุณอยู่ในรถคันหนึ่ง พอเขาอุทานชื่อนวคุณออกมา กำนันก็พูดโพล่งทันที
“ผมว่างานนี้มันมาเอาคืนคุณแล้วเสี่ยคัค”
คัคนานต์หยิบปืนออกมาเตรียมพร้อม...เมื่อสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน กำนันพยายามสร้างบรรยากาศให้เป็นปกติเหมือนไม่มีความบาดหมางใดๆต่อกัน
“อ้าว...เนี้ยว...ว่าไง”
