สารวัตรใหญ่

ค่ำนั้นใหญ่กับคำแพงมาเยี่ยมพิทยาธรและพบมัทนีเฝ้าอยู่ทั้งที่ตัวเองยังไม่ได้ทำแผล ใหญ่ได้ข่าวเรื่องรถชนจึงซักถาม เมื่อรู้ว่ามัทนีเจอสองคนร้ายจึงเตือนให้ระวังตัว ช่วงนี้อย่ากลับไปที่ร้านอีกจนกว่าจะจับตัวคนร้ายได้ ส่วนเจ๊จวบคงไม่เป็นอะไรเพราะไม่ใช่เป้าหมายของพวกมัน

หลังจากนั้นคำแพงพามัทนีไปทำแผลถลอกตามแขนขา ใหญ่รออยู่ในห้องได้ยินพิทยาธรเพ้อเรียกชื่อคำแพงก็อดคิดมากไม่ได้ เขาเดินหน้าเคร่งออกไปเยี่ยมอรไทอีกห้อง เมื่อคำแพงกับมัทนีกลับมาจึงไม่เจอ

อรไทฟกช้ำตามร่างกายแต่ยังไม่รู้สึกตัว กอบเกียรติอยู่เฝ้าเพราะเธอไม่มีใคร แต่โทร.แจ้งข่าวให้พ่อแม่เธอรู้แล้ว ช่วงนี้กอบเกียรติลากิจเพื่อทบทวนตัวเอง ใหญ่ไม่ว่าอะไร อวยพรลูกน้องให้ตัดสินใจได้ถูกต้อง

คำแพงนั่งรอใหญ่อยู่ในห้องพักฟื้นของพิทยาธร ส่วนมัทนีขอตัวอาบน้ำเพราะคืนนี้จะอยู่เฝ้าคนป่วย ระหว่างนี้คำแพงเห็นพิทยาธรน้ำตาไหลจึงปาดน้ำตาให้อย่างเบามือ ใหญ่กำลังจะเข้ามาเห็นภาพนั้นก็หยุดชะงักและอดคิดมากขึ้นมาอีกไม่ได้

เขาเดินออกไปที่รถ จู่ๆมีภาพความใกล้ชิดระหว่างคำแพงกับพิทยาธรส่งเข้ามาในไลน์ยิ่งชวนให้เข้าใจผิด ใหญ่เหลือบเห็นคำแพงเดินมาจึงรีบเก็บโทรศัพท์และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สวมกอดและบอกรักเธอจนคำแพงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เพราะสามีไม่เคยแสดงออกแบบนี้ในที่สาธารณะ

“คุณใหญ่คะ เกิดอะไรขึ้น ทำไม...”

“เปล่า...ไม่มีอะไร เพียงแต่จู่ๆผมก็รู้สึกหวง...อยากเป็นเจ้าของคุณคนเดียว”

“วันนี้คุณใหญ่พูดแปลกจัง”

“ไม่มีอะไรหรอก ผมก็แค่คนธรรมดาคนนึงเท่านั้น กลับบ้านเถอะ” ใหญ่ตัดบทแล้วเปิดประตูรถให้คำแพงเข้าไปนั่งทั้งที่เธอยังงุนงง

เมื่อกลับถึงบ้านพัก ใหญ่เขียนข้อความระบายความรู้สึกลงในสมุดบันทึกแทนการพูด

“ความรักคือความเชื่อใจ ต้องไม่หวาดระแวง แต่จงถามตัวเองว่า...วันนี้เราดูแลความรักดีหรือยัง และจงพร้อมรับ...หากความพ่ายแพ้จะมาเยือน”

รุ่งเช้าก็มีเรื่องให้ใหญ่ต้องคิดมากอีกเมื่อคำแพงทอดไข่เจียวให้เขาแต่ทำไหม้เพราะมัวสนุกติดพันกับการอ่านหนังสือที่พิทยาธรให้มา

“ตายจริง ไหม้หมดเลย คุณใหญ่รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวทำให้ใหม่”

“ไม่เป็นไร ผมทานข้าวต้มเครื่องนี่ก็ได้”

“แต่ว่า...พอดีคำแพงทำไว้นิดเดียว กะจะเอาไปฝากหมวดพิทยาธร แต่ไม่เป็นไรค่ะ คุณใหญ่ทานก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวคำแพงทำใหม่”

ใหญ่ชะงักเก็บความรู้สึกเอาไว้ “งั้นไม่เป็นไร เอาไปให้หมวดพิทยาธรเถอะ เดี๋ยวผมไปทานที่ตลาดดีกว่า พอดีวันนี้ต้องรีบไป ฝากเยี่ยมหมวดแทนด้วย ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่างเลย”

ใหญ่เดินไปหยิบของจะออกจากบ้าน แต่ยังหันกลับมามองคำแพงที่หยิบหนังสือของพิทยาธรที่เผลอวางเปียกน้ำมาเช็ดแล้วเช็ดอีกอย่างหวงแหน...ความรู้สึกน้อยใจแล่นขึ้นมา แต่ใหญ่ก็ไม่พูดอะไรสักคำ เดินออกไปเงียบๆ

ooooooo