สารวัตรใหญ่
ตอนที่ 1
ใหญ่นิ่งไปอย่างครุ่นคิด รองมิตรพยายามกล่อมด้วยการยกตัวอย่างว่า
“ดูหมวดชาติซิ ผมเห็นเขามาตั้งแต่ยังไม่ประสี– ประสาอะไร ผิดกับตอนนี้ลิบลับเลย”
“หมวดชาติเป็นคนเก่ง เอาใจใส่ในอาชีพตัวเองครับ”
“แต่ที่สำคัญเขาได้ครูที่ดีอย่างคุณไง ตำรวจ ตชด.หลายคนที่คุณฝึกขึ้นมาล้วนเป็นกำลังสำคัญที่จะทำให้หน่วยงานนี้เติบโตต่อไปได้โดยไม่ต้องห่วงอีกแล้ว เพราะผมเชื่อว่าเขาจะนำสิ่งที่คุณถ่ายทอดไปปรับใช้และส่งต่อให้กับ ตชด.รุ่นต่อไป ที่ผมมาหาคุณวันนี้ก็เพื่อจะให้คุณไปทำแบบนี้กับหน่วยงานใหม่ที่ผมรับผิดชอบบ้าง”
ใหญ่รับฟังแต่ยังไม่ตัดสินใจตอบรับหรือปฏิเสธ จนกระทั่งเขาหารือกับภรรยาถึงตัดสินใจได้
“ถ้าคุณใหญ่ย้ายสังกัดไปแล้วพวกลูกน้อง ตชด.ของคุณใหญ่ล่ะคะ ได้ใครมาเป็นหัวหน้าแทน”
“หมวดชาติจะเลื่อนขึ้นมาแทนที่ผม นี่แหละที่ทำให้ผมหมดห่วงเพราะหน่วยของเราถ้าได้หัวหน้าใหม่ที่ไม่ชำนาญพื้นที่ โอกาสเสี่ยงก็จะมีมากอีกเท่าตัว”
“คุณใหญ่กำลังจะเสียสละตัวเองเพื่อเปิดโอกาสให้พวกลูกน้องได้ขยับตำแหน่งใช่ไหมคะ”
“แล้วคำแพงเห็นด้วยไหม”
“คำแพงไม่ขัดข้องค่ะ ความจริงย้ายสังกัดไปเป็นตำรวจภูธรบ้างก็ดีเหมือนกัน”
“คำแพงไม่กลัวที่จะต้องย้ายตามผมไปเรื่อยๆเหรอ”
“ย้ายตามก็ยังดีกว่านั่งรออย่างใจหายใจคว่ำเวลาคุณออกไปลาดตระเวนตามชายแดนนะคะ”
“แต่การเป็นตำรวจภูธร ก็มีความเสี่ยงเหมือนกัน”
“ใช่ค่ะ แต่ในแง่ของความเป็นครอบครัว คำแพงพอใจ ชอบที่จะเห็นคุณกลับบ้านทุกวัน ไม่หายไปเป็นเดือนเหมือนทำงานเป็น ตชด.”
“ก็ได้ งั้นผมจะโทร.ไปบอกท่านรองว่าผมรับข้อเสนอ”
คำแพงยิ้มดีใจ ขณะที่ใหญ่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดเลขหมายไปหาท่านรอง
ooooooo
เมื่อตัดสินใจรับข้อเสนอของท่านรองมิตรแล้ว หลังออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน ใหญ่ก็เตรียมเดินทางไปเป็นสารวัตรที่สถานีตำรวจอำเภอพระลาน
คำแพงและพ่อแม่ของเธอไม่ขัดข้อง แถมพ่อแม่ซึ่งมีฐานะร่ำรวยยังจะให้เงินจำนวนหนึ่งแก่ลูกเขยไว้เป็นค่าใช้จ่ายในการเดินทาง แต่ใหญ่ปฏิเสธเหมือนทุกครั้ง และด้วยนิสัยสมถะกินง่ายอยู่ง่ายของสามีนี่เองทำให้คำแพงหมดห่วงว่าเขาจะลำบาก
ในวันเดินทาง คำแพงขับรถมาส่งใหญ่ที่ท่ารถในตัวจังหวัด ใหญ่มีสัมภาระคือกระเป๋าใบเดียว เขาบอกกับเมียรักก่อนลงจากรถว่า
“คำแพงไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมขึ้นรถที่นี่แล้วไปต่อรถที่หมอชิตอีกที ถึงพระลานก็น่าจะเป็นบ่ายๆวันพรุ่งนี้”
