เสน่หามายา

โมเน่ต์น้อยใจมากร้อยวันพันปีพ่อไม่เคยไล่สักครั้ง แค่ผู้หญิงคนนี้มาวันแรกท่านก็ไล่ตนแล้วหรือ ลีโอรีบพาน้องออกไปโดยมีปรานีตามไปด้วย กัสโซ่กลับเห็นเป็นเรื่องสนุกที่น้องสาวแสดงออกนอกหน้าว่าหวงพ่อ

ก็เลยโดนสรัลเอ็ดเอา เขาไม่พอใจลุกออกไปเช่นกัน เมื่อได้อยู่กันตามลำพัง สรัลขอโทษเพลงพิณด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะ เพลงเข้าใจ” เพลงพิณจับมือสรัลไว้อย่างให้กำลังใจ...

ฝ่ายโมเน่ต์อาละวาดขว้างปาข้าวของในห้องแตกกระจาย ปากก็ร้องเกลียดๆๆเสียงลั่น ลีโอต้องขอร้องให้หยุดได้แล้ว ทำแบบนี้พ่อจะเสียใจเปล่าๆแล้วฝากปรานีดูแลเธอแทนด้วย เขาจะไปคุยกับพ่อก่อน ปรานีพยายามปลอบให้โมเน่ต์ในเย็นๆ แต่เธอไม่เย็นด้วย พ่อกำลังจะแต่งงาน ใครจะทนใจเย็นอยู่ได้

“โมเน่ต์ไม่มีแม่แล้วก็จะเสียพ่อไปอีกคนใช่ไหม... พ่อทรยศ”

“นั่นสิคะ ถ้าคุณแม่รู้จะว่ายังไง คุณแม่อุตส่าห์ไม่มีคนใหม่แต่คุณพ่อกลับไปคว้าผู้หญิงคราวลูกมาทำเมีย” คำพูดของปรานีเหมือนน้ำมันที่ราดลงไปกองไฟ โมเน่ต์ยิ่งอาละวาดหนักข้อขึ้น

ooooooo

เพลงพิณชวนสรัลคุยเรื่องเบาสมองจนเขารู้สึกสบายใจขึ้น จึงขอตัวกลับก่อน เขาขอบคุณเธอมากที่เข้าใจและไม่โกรธเคืองลูกๆของเขา แล้วจูงมือเธอไปส่งที่รถ ลีโอดักรออยู่แสดงความยินดีด้วยที่เธอจะแต่งงานกับพ่อของเขาและขอโทษแทนน้องๆด้วย พวกแกคงจะตกใจก็เลยเสียมารยาทไปหน่อย

“ถ้าเป็นเพลงเองก็คงทำใจยากเหมือนกัน” เพลงพิณยิ้มให้ลีโออย่างเป็นมิตรแล้วเดินออกไปกับสรัล...

ข่าวสรัลจะแต่งงาน ทำให้แม่ครัวสะใจมาก  ป่านนี้ยัยปรานีมิอกแตกตายไปแล้วหรือ สาวใช้แอบนินทาว่าคุณโมเน่ต์ยิ่งหนักกว่าอีกโกรธบ้านแทบแตก แม่ครัวได้ยินชื่อคุณหนูแล้วอดสงสารไม่ได้

“มีแม่ก็เหมือนไม่มี แล้วนี่พ่อจะหาแม่ใหม่ให้อีก” แม่ครัวกำลังเม้าท์น้ำลายแตกฟอง ปรานีโวยวายเข้ามา

“เม้าท์เจ้านายกันสนุกปากเลยสินะ”

สาวใช้รีบเปลี่ยนเรื่องพูด ถามว่าคุณโมเน่ต์เป็นอย่างไรบ้าง ปรานีตวาดแว้ดไม่ต้องยุ่งเรื่องเจ้านายจะได้ไหม นี่ถ้าเรื่องคุณสรัลจะมีเมียใหม่รู้ถึงหูคุณอลิส ท่านคง

ไม่มีทางปล่อยให้แม่นั่นมาเพ่นพ่านในบ้านนี้แน่ สาวใช้สงสัยพูดแบบนี้แปลว่าเธอจะโทร.ไปฟ้องคุณอลิสหรือ

“ไม่ต้องฟ้องหรอก เรื่องสำคัญอย่างนี้มีเหรอคุณอลิสจะไม่รู้”...

คนที่ปรานีพูดถึงกำลังแต่งตัวอยู่ในห้องนอนของเธอที่กรุงลอนดอน พลันเรื่องราวในอดีตเมื่อ 15 ปีก่อนผุดขึ้นมาในความคิดของอลิส ตอนนั้นเธอมีปากเสียงกับสรัลอย่างรุนแรง เขาต่อว่าเธอที่นอกใจไปมีคนอื่น เธอท้าทายถ้าทนไม่ได้ก็ให้ฟ้องหย่า สรัลประสานสายตากับเธออย่างไม่ยอมลงให้

“ได้ ผมจะให้คุณพลังจัดการให้เรียบร้อย” พูดจบสรัลผละจากไป อลิสยืนเชิดหน้าคอตั้งคิดว่าเขาจะกลับมาง้อ ผ่านมา 15 ปีแล้วเขายังไม่ทีท่าจะกลับมา...

เจริญรู้เรื่องที่ลูกๆของสรัลไม่ยอมรับเพลงพิณเข้าเป็นสมาชิกใหม่ของครอบครัว แกล้งยุถ้าเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน เธอยืนยันไม่มีวันเปลี่ยนใจ จะสู้ต่อไปจนกว่า ลูกๆของเขาจะยอมรับ เจริญชมเปาะที่เธอไม่ยอมถอดใจง่ายๆ ถ้ารักเขาจริงก็ต้องเข้มแข็งไว้ แต่ถ้าเหนื่อยเกินไป ท่านก็แล้วแต่เธอจะตัดสินใจ

“เพลงรักพ่อที่สุดในโลก ขอบคุณค่ะพ่อ”

“นี่ยังดีนะที่เมียเก่าเขาเงียบไปไม่งั้นวุ่นหนักกว่านี้อีก...นอนซะไม่ต้องคิดมาก”

ooooooo

แม่ของน้ำขิงสะดุดสายไฟที่ต่อกับอุปกรณ์ทำขนมล้มหัวฟาดขอบโต๊ะหมดสติ น้ำขิงมาเจอท่านนอนสลบอยู่กับพื้นก็ตกใจรีบวิ่งไปที่ปากซอยเพื่อเรียกรถแท็กซี่ให้ไปส่งโรงพยาบาล โบกสองคันไม่มีใครยอมจอด

แท็กซี่คันที่สามแล่นมาแต่ไกล  เธอร้อนใจวิ่งไปขวางกลางถนน ลีโอเลี้ยวรถออกจากซอยไม่ทันมองเกือบชนเธอ เขาลดกระจกลงก่อนจะเตือนให้ระวังหน่อย แต่พอเห็นหน้าเธอชัดๆก็จำได้ถามว่าจะรีบไปไหน จะไปส่งให้ น้ำขิงลังเล ห่วงแม่ก็ห่วงแต่ก็เกรงใจเขา แต่สุดท้ายยอมให้เขาเป็นสารถีให้...

ทางฝ่ายโมเน่ต์ประท้วงพ่อไม่ยอมแตะต้องอาหาร ปรานีตำหนิทำแบบนี้จะยิ่งทำให้คุณพ่อเป็นห่วง เธอ

ไม่สนใจในเมื่อพ่อไม่แคร์ความรู้สึกเธอ ทำไมเธอต้องห่วงท่านด้วย ยิ่งใกล้แต่งงานก็ยิ่งคลั่งนังผู้หญิงคนนั้น

“ยังไงคุณหนูก็ยังมีคุณแม่นะคะ”

โมเน่ต์ตัดพ้อ ตนไม่เคยมีใครต่างหาก ปรานีได้แต่ มองเธอด้วยความสงสาร...