สกาวเดือน

“คุณพี่วิสุทธิ์ตาย ก็แปลว่าบ้านเราต้องมาโอบอุ้มมันไว้ล่ะสิ โอ๊ย...ไม่ไหวละมั้ง”

“แล้วมันจะเป็นอะไรไปล่ะ แค่หลานคนเดียวจริงๆ แล้วคุณพ่อเองก็ต้องเตรียมมรดกส่วนของต่ายไว้เหมือน

กับที่ให้พวกเรา อย่าลืมนะพี่กัณว่าต่ายคือลูกสาวคนหนึ่งของคุณพ่อ มีสิทธิ์ได้ทุกอย่างที่เท่าเทียมกับพวกเรา”

“ยัยสิ...แกแน่ใจเหรอว่าคุณพ่อจะทำพินัยกรรมอย่างนั้น”

“แล้วทำไมจะต้องไม่แน่ใจ พี่กัณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”

“เปล่า...ก็แค่ไม่อยากให้แกออกตัวแทนมันให้มากนัก นี่! ใช้สติกันสักนิดเถอะ ถือหางมันเข้าไป อย่าลืมนะว่ามันมีส่วนทำให้คุณพ่อตาย ถึงไม่ใช่ทางตรงก็ทางอ้อม เถียงฉันมาสิว่าไม่จริง”

สินี ปัทมา และเพ็ญลักษณ์นิ่งอึ้งเถียงไม่ออก สกาวเดือนแอบฟังเงียบๆ เสียใจแทบน้ำตาร่วง

“ถ้าพินัยกรรมเขียนออกมาว่าคุณพ่อแบ่งสมบัติให้มันเท่าๆกับพวกเรา แกว่ามันยุติธรรมเหรอ ฉันคนหนึ่งล่ะที่ไม่มีวันยอม”

“แล้วพี่กัณจะทำอะไรคะ” เพ็ญลักษณ์ถาม

“ฉันก็จะตามจองล้างจองผลาญมัน สาปแช่งมัน ขอให้มันเจอแต่ความวิบัติ”

“พอเถอะค่ะพี่กัณ คุณพ่อก็ยังไม่ทันเผา ศพคุณพี่วิสุทธิ์ก็ยังหาไม่เจอ แต่กลับมานั่งคุยเรื่องสมบัติเรื่องมรดกกันซะแล้ว ฟังแล้วหดหู่ใจ ถ้าคุณพ่อรับรู้ได้ ท่านคงเสียใจมาก”

“พี่ปัทพูดถูก...ขอได้ไหมคะ จนกว่าจะจัดการเรื่องคุณพ่อ เรื่องคุณพี่วิสุทธิ์ให้เรียบร้อย แล้วพี่กัณอยากจะพูดเรื่องนี้กี่ร้อยรอบ รอจนกว่าถึงเวลาที่คุณทนายจะเปิดพินัยกรรม ก็เชิญพี่กัณตามสบายเลย”

เพ็ญลักษณ์รวบรัดตัดความ กัณหาสะบัดหน้าเดินออกไปอย่างไม่ชอบใจ แต่เห็นดีเห็นงามกับแผน

ปลอมพินัยกรรมที่ศักรินทร์เสนอมา

หลายวันผ่านไป เสร็จสิ้นงานศพหลวงราชไมตรี แต่ทรงกลดไม่เคยได้พูดคุยกับกระต่ายเลยสักครั้ง เขากลุ้มใจมาก ไปบอกท่านชายว่าตัวเองเหมือนกำลังจะขาดใจตาย ขณะกำลังรำพึงรำพันความเสียใจอยู่นั้น กระต่ายตั้งใจมาปรึกษาท่านชายเรื่องเรียนต่อ ทรงกลดไม่กล้าสู้หน้า เขารีบซ่อนตัวแต่ได้ยินทุกคำที่กระต่ายพูด

กระต่ายดื้อดึงเรื่องคืนดีกับทรงกลด ไม่ยอมกลับมาดีกันเหมือนเดิม ท่านชายให้แง่คิดหลายอย่างก็ยังทิฐิอยู่ดี ทรงกลดหนักใจเป็นที่สุด บอกท่านชายหลังจาก

กระต่ายกลับไปแล้วว่า เขาไม่ได้คิดว่าเธอจะให้อภัยและรับรัก แต่ขอแค่กลับมาเป็นเพื่อนซี้กันก็พอ

อิสเรสยังคงเป็นกำลังใจสำคัญของเพ็ญลักษณ์เสมอ แม้ในยามทุกข์หนักอกหักจากทรงกลด ส่วนเจษฎาก็ยังโผล่หน้ามาที่บ้านราชไมตรี แต่ส่วนใหญ่จะเจอปัทมาและได้กินขนมฝีมือเธออยู่เรื่อย จนวันหนึ่งสองคนใกล้ชิดกันมากเพราะปัทมาถูกเศษแก้วบาดมือ เจษฎาหวังดีจะช่วยทำแผล แต่โน้มหน้ามาใกล้และเผลอไผลจะจูบเธอ เลยโดนเธอตบหน้าคิดว่าเขาเจ้าชู้เรี่ยราด เห็นตัวเองไม่มีค่า

เจษฎาไม่เข้าใจตัวเอง พยายามจะขอโทษแต่ปัทมาไล่เขากลับไปแล้วเดินหนี

ooooooo

ถึงวันเปิดพินัยกรรม อลงกตลุกพรวดขึ้นกลางวงหลังจากทนายความอ่านพินัยกรรมจบลง

“ไม่จริง คุณปู่รับปากว่าจะส่งพวกเราไปเรียนต่อเมืองนอก ท่านเป็นคนรักษาสัญญา แล้วทำไมในพินัยกรรมถึงตัดเรื่องนี้ออกไปล่ะคุณทนาย”