สกาวเดือน
ตอนที่ 12
วันรุ่งขึ้นที่วัด รูปหลวงราชไมตรีวางหน้าโลงศพซึ่งประดับดอกไม้สวยงามสมเกียรติ กระต่ายนั่งมองโลงศพทั้งน้ำตา สักครู่กัณหาเดินเข้ามายืนค้ำหัว พูดอย่างเย็นชาและเกลียดชัง
“ฉันขอสั่งให้แกไปนั่งที่อื่น อย่ามาเสนอหน้านั่งอยู่ตรงนี้ หรือจะให้ฉันจิกหัวแกออกไปเอง...นังฆาตกร”
กระต่ายข่มความโกรธ ลุกขึ้นพูดกับกัณหาอย่างใจเย็น “ต่ายเดินออกไปเองได้ค่ะ”
“เดี๋ยวก่อน แล้วก็อย่าเหยียบเข้ามาในนี้อีก ให้อยู่แต่ข้างนอก ถ้าไม่เชื่อแกได้เห็นฤทธิ์ฉันอีกแน่ โดยที่ฉันไม่สนใจว่าใครจะมองยังไงด้วย คนจะได้รู้ว่าจริงๆแล้วคุณพ่อตายเพราะใคร”
กระต่ายข่มอารมณ์เต็มที่ รับคำแล้วเดินไปนั่งซึมนอกศาลา มิรันตีตามเข้ามานั่งข้างๆ พูดเสียงตึงๆ
“เธอไม่รู้จริงๆเหรอว่าพี่กลดคิดยังไงกับเธอ”
กระต่ายตอบรับเสียงเศร้า มิรันตีมองหน้าอีกฝ่ายค้นหาความจริงแล้วถอนใจ
“เฮ้อ! ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงเชื่ออย่างที่อากัณบอก แต่ตอนนี้ฉันว่าฉันเชื่อเธอ แต่คนอื่นฉันไม่รู้นะ”
อนิลและอลงกตเข้ามาพูดดีกับกระต่าย ต่างจากตอนเกิดเรื่องเมื่อคืนที่รู้ว่าปู่เสียชีวิต สองหนุ่มตั้งสติได้และเข้าใจกระต่ายดีแล้วหลังจากปัทมากับสินีมาคุยด้วย แต่คนที่โกรธเกลียดยังคงเป็นกัณหาและวิภาดา ต่างกล่าวโทษกระต่ายเป็นต้นเหตุให้หลวงราชไมตรีจากไปอย่างกะทันหัน
เย็นนั้นทรงมณีกับทรงกลดเตรียมไปงานศพที่วัด แต่เจอเพ็ญลักษณ์ตรงหน้าบ้าน หญิงสาวมาบอกยกเลิกการแต่งงานกับทรงกลดและมีเรื่องอยากคุยส่วนตัวกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย
“หมายความว่ายังไงครับ”
“หมายความว่าหลังจากนี้สำหรับเราสองคน เล็กขอให้เป็นเพียงคนแปลกหน้า เล็กคงทำใจเป็นมิตรกับคนที่มีส่วนทำให้คุณพ่อของเล็กเสียชีวิตไม่ได้”
ทรงกลดเสียใจและรู้สึกผิดเหลือเกิน ทรงมณีออกไปรอที่รถ ปล่อยให้สองคนคุยกันตามลำพัง
“เล็กมีคำถามที่อยากจะถามคุณ ขอให้คุณพูดอย่างชัดเจนและเป็นความจริง อย่าโกหกเล็กอีก”
“ผมจะตอบทุกคำถามของคุณเล็กอย่างชัดเจน และทั้งหมดจะเป็นความจริง”
“คุณเคยรักเล็กบ้างไหมคะ”
“ไม่เคยรักครับ แต่ยอมรับว่าเคยชอบ ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นคุณเล็ก แต่พอนานๆไปความชอบและคิดจะจีบมันกลับไม่พัฒนาไปไกลกว่าการถูกอัธยาศัย และความรู้สึกเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ผมขอโทษ...ที่ความจริงจากปากผมทำให้คุณเล็กเสียใจ ผมไม่ควรพูดอีก”
“เล็กทนได้ค่ะ เพราะมันเป็นสิ่งที่เล็กต้องการ แล้วคุณรักต่ายตั้งแต่ตอนไหนคะ”
“มันเริ่มจากความสงสาร ความผูกพัน และค่อยๆพัฒนาจนกลายเป็นความรักขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน ผมเองก็ไม่รู้ตัว แม้กระทั่งตอนที่เกิดเป็นความรักแล้ว ผมก็ยังไม่ยอมรับกับตัวเองว่ามันคือความรักที่ไม่ใช่รักแบบพี่ชายกับน้องสาว”
“แล้วเพราะอะไรคุณถึงยอมรับกับตัวเองว่ามันคือความรัก”
“เพราะผมไม่เคยรู้สึกหวั่นไหว คิดถึง เป็นห่วงใครทุกลมหายใจเข้าออกแบบนี้มาก่อน ผมอยากปกป้อง อยากดูแล อยากซับน้ำตาเวลาที่ต่ายร้องไห้หรือเสียใจ อยากหัวเราะไปกับต่ายเวลาที่ต่ายมีความสุข หงุดหงิดไม่พอใจทุกครั้งที่เห็นผู้ชายคนอื่นมาใกล้ชิดต่าย เพราะอยากให้คนที่อยู่เคียงข้างต่ายคือผมคนเดียว”
