สกาวเดือน

เพริดพักตร์โมโหมากแต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากฉีกรูปเหล่านั้นแหลกคามือ

“ผมมีฟิล์ม อัดได้อีกเป็นพันๆรูป ส่งไปให้สื่อทุกสำนัก รวมทั้งบ้านของไอ้ทรงกลดนั่นด้วย มันคงอยากจะให้ผู้หญิงหยำฉ่าอย่างคุณมาดามใจมันหรอกนะ”

“แกต้องการอะไรจากฉัน”

“เงินไง เท่าที่ผมอยากได้ ผมขอเมื่อไหร่คุณต้องให้ ไม่งั้นรูปพวกนี้ได้ว่อนทั้งประเทศแน่” ศักรินทร์ยิ้มกริ่ม สมใจเพราะถือไพ่เหนือกว่า

นอกจากจะทำร้ายเพริดพักตร์แล้วศักรินทร์ยังวางแผนชั่วชี้นำกัณหาให้ปลอมพินัยกรรมของหลวงราชไมตรี เพื่อให้ทรัพย์สมบัติส่วนใหญ่ตกอยู่กับเธอเพียงคนเดียว โดยให้ค่าจ้างก้อนหนึ่งกับทนายหน้าเงิน

อิสเรสมาช่วยงานศพและให้กำลังใจเพ็ญลักษณ์อย่างเพื่อนแท้ ทั้งที่ลึกๆเขายังรักเธอไม่เคยเปลี่ยน...

ท่านชายสดายุบอกกระต่ายว่าเที่ยงวันพรุ่งนี้วิสุทธิ์

พ่อของเธอมาถึงสนามบิน ท่านจะไปรับเอง จากนั้นท่านพยายามพูดถึงทรงกลดแต่กระต่ายไม่อยากฟัง ลั่นวาจาว่าเธอเกลียดเขา

เสียงกัณหาดังลั่นเมื่อเห็นทรงมณีกับทรงกลดเดินเข้ามาหน้าศาลา “ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกบริรักษ์นรากร กลับไปซะ”

สองแม่ลูกหน้าเสีย ท่านชายสดายุและแขกทุกคนที่อยู่ใกล้ต่างตกใจ กระต่ายจับตามองไปยังทรงกลด

ที่พยายามเจรจากับกัณหาว่าเขาอยากกราบขอขมาคุณหลวง

“ฉันไม่อนุญาต”

“หนู...ตากลดสำนึกผิดและรู้สึกผิดจริงๆ ถึงพวกหนูจะไม่ยอมให้อภัย ก็ขอให้ตากลดได้...” ทรงมณีพูดไม่จบ...กัณหาสวนขึ้นอย่างมีอารมณ์

“จะทำอะไรมันเรื่องของพวกคุณ แต่ไม่ใช่ที่นี่ บอกไว้เลยนะว่าฉันไม่มีวันให้อภัยลูกชายคุณแน่ จะกลับไปตอนนี้หรือจะรอให้ฉันโพนทะนากับทุกคนว่าลูกชายคุณทำระยำตำบอนอะไรเอาไว้กับครอบครัวของฉันบ้าง อยากจะอับอายเอาปี๊บคลุมหัวกลับบ้านก็ลองดู”

“พี่กัณ...ไม่ใช่แค่บ้านบริรักษ์ฯที่อายนะ ยัยเล็กก็อายด้วย” สินีเตือนดีๆ แต่กัณหาสวนเสียงแข็งว่าไม่สนเพราะไม่ใช่ตนที่อาย...ทรงมณีรีบจบเรื่องด้วยการตัดบทว่าไม่เข้าไปก็ได้ ขอขมาหลวงราชไมตรีตรงนี้ เสร็จแล้วชวนทรงกลดกลับ แต่ชายหนุ่มไม่ขยับ เขาทำสิ่งที่ผู้คนในงานคาดไม่ถึงคือคุกเข่าลงก้มกราบกับพื้น ขอขมากับความผิดที่ตัวเองทำลงไปทั้งหมด และขอให้รู้ว่าเขาไม่ได้มีเจตนาจะทำผิดหรือคิดร้ายกับทุกคนในราชไมตรี

การกระทำของทรงกลดทำให้ใครหลายคนในราชไมตรีอ่อนลง แม้แต่กระต่ายที่ท่านชายสดายุจับสังเกตได้ว่าเธอยังมีเยื่อใยกับเขา ไม่ได้เกลียดอย่างที่ปากพูด

คืนนั้นกระต่ายเก็บกระเป๋าเพื่อกลับไปอยู่ฝรั่งเศสกับพ่อที่จะมางานศพหลวงราชไมตรี แต่เพียงเช้าวันรุ่งขึ้นความหวังนี้ก็ดับวูบ เมื่อท่านชายมาบอกข่าวร้ายว่าเครื่องบินที่วิสุทธิ์นั่งมาตกกลางทะเลไม่มีใครรอดชีวิต

กระต่ายสูญเสียบุคคลที่รักไปพร้อมกันถึงสองคน เธอทำใจไม่ได้ร้องไห้แทบขาดใจ ทรงกลดเป็นห่วงเหลือเกิน อาสาท่านชายช่วยจัดการเรื่องติดตามค้นหาศพวิสุทธิ์ในทะเล

เพ็ญลักษณ์ปลอบใจกระต่ายด้วยความสงสารจับใจ แต่กัณหากลับโวยวายกับน้องๆอย่างไร้จิตสำนึก