สายโลหิต
ตอนที่ 13
“ถึงตอนนี้เราสู้ยังไงก็แพ้พุทธเจ้าค่ะ เรากำลังถอย แต่พระศรีไม่ยอม บุกเข้าไปอีก จึง...”
“ถูกฆ่าตาย...มันถึงที่ แรกๆกูไม่ได้คิดจะส่งทหารออกไปรบ แต่มันพิรี้พิไรอาสาอยู่นั่นแหละ คิดว่ามันคงจะรักษาตัวเองได้ กูถึงยอมให้มันไป...เอ้า ไอ้หลวงไกร เจ้าคุณพลเทพผิดในข้อใดอีก”
“ข้าพุทธเจ้าคิดว่าต้องมีคนแจ้งข่าวศึกให้พวกมันพุทธเจ้าค่ะ มันจึงรวมพลของมันได้จำนวนมากมาตีกระหนาบเราพุทธเจ้าค่ะ”
“เจ้าคุณพลเทพว่ายังงั้นเถอะ...คนผู้นั้น”
“พุทธเจ้าค่ะ”
ขุนหลวงเอกทัศน์ทรงเงียบตรึกตรอง พระยาพลเทพร้อนตัวรีบบอกว่าถ้าตนทรยศให้หลวงไกรหาหลักฐานมา
“เอ็งไม่ทิ้งหลักฐานอะไรหรอก ใช่หรือไม่
ไอ้พลเทพ”
“ใช่พุทธเจ้าค่ะ” พระยาพลเทพตอบเร็วอย่าง
ไม่ทันคิด
“ใช่รึ...แสดงว่ามีหลักฐานแต่เอ็งไม่ทิ้งไว้ให้ใครเห็น”
“หามิได้พุทธเจ้าค่ะ ข้าพุทธเจ้าอยู่ที่ป้อมมหาไชยทั้งวัน ไม่รู้แม้แต่เรื่องพระศรีสรรักษ์อาสาออกไปตีค่ายข้าศึกพุทธเจ้าค่ะ”
“เรื่องนั้นไม่รู้ไม่ได้ ไอ้พระศรีมันจัดทัพเดินเอิกเกริก หาอาสาสมัครไปรบกะมันอึงคะนึงอยู่ เอ็งจะว่าไม่รู้ได้ยังไรวะ”
“ข้าพุทธเจ้าไม่รู้จริงๆพุทธเจ้าค่ะ พระอาญา
มิพ้นเกล้า”
“เออ...อาญาไม่พ้นเกล้าก็แปลว่าเอ็งต้องอาญาน่ะสิ”
พระยาพลเทพกราบลงไปกับพื้นอย่างหวั่นกลัว
“เอาล่ะ ไอ้ไกร ไอ้เทพ ถ้ามึงหาหลักฐานไม่ได้ มึงเอาผิดใครไม่ได้ ต่อไปมึงจะกล่าวหาใคร มึงต้องรอบคอบ หาหลักฐานมาให้ครบถ้วน กล่าวหาลอยๆ
อย่างนี้มึงทำไม่ได้”
“รับด้วยเกล้าพุทธเจ้าค่ะ” สองพี่น้องรับคำพร้อมกัน แล้วเงยหน้าเห็นพระยาพลเทพแอบส่งสายตายิ้มเยาะ หลวงไกรเลือดขึ้นหน้าพูดพรวดออกไป
“คนคนหนึ่งถูกกล่าวหาถึงสองครั้งในวันใกล้ๆกัน มิใช่เรื่องมองข้ามได้นะพุทธเจ้าค่ะ”
“ชะ! มึงสั่งสอนกูรึไอ้ไกร...ไอ้พลเทพ ธรรมดาไม่มีมูลฝอยหมาไม่ขี้ มึงจำไว้”
พระยาพลเทพสะอึกอึ้ง ทั้งเสียใจ แค้นใจ และอับอาย...เมื่อกลับออกไปก็บ่นกับลูกชายอย่างฉุนเฉียว
“ขุนหลวงตากหน้าพ่อเหลือเกิน ทรงหูเบาเชื่อไอ้ไกร”
เทิดมองพ่อเหมือนจะพูดว่า...พ่อผิดจริง
“อย่ามองพ่ออย่างนั้น พ่อเทิด...เฮอะ ไม่มีหลักฐานอันใดใครจะเชื่อมึง ไอ้เทพ ไอ้ไกร ไอ้สองคนนี้จำชื่อมันไว้นะพ่อเทิด”
“ขอรับเจ้าคุณพ่อ”
“วันใดที่กรุงศรีแตก ศพแรกต้องเป็นไอ้เทพกะไอ้ไกร”
“กรุงจะแตกแน่หรือขอรับเจ้าคุณพ่อ”
“วางใจได้เลยพ่อเทิด กลยุทธ์สุดท้ายนี้...กำแพงกรุงศรีมิสามารถทานทนได้หรอก”
“อีกนานเท่าใดขอรับคุณพ่อ”
“เขากะไว้ว่าไม่เกินวันสงกรานต์นี้...อีกเดือนเดียว” พระยาพลเทพมองไปทางค่ายของข้าศึกด้วยสีหน้าแววตาคาดหวังมาก
ooooooo
