สายโลหิต

ทัพพม่าเป็นต่อทัพไทยอยู่หลายขุม ถึงแม้วันหนึ่งมังมหานรธาแม่ทัพสูงวัยจะตายไปด้วยโรคภัยไข้เจ็บ แต่ยังมีเนเมียวสีหบดีที่อ่อนวัยกว่าเป็นแม่ทัพที่แข็งแกร่งและพร้อมทำตามบัญชาของพระเจ้ามังระที่ต้องการให้ตีกรุงศรีอยุธยาให้พินาศ

อีกทั้งยังมีไส้ศึกที่เป็นถึงขุนนางผู้ใหญ่ของไทยเปิดทางให้ข้าศึกบุกเข้ามาตั้งค่ายใกล้ป้อมมหาไชย ทำให้ราษฎรยิ่งหวาดกลัว ไหนจะต้องอดอยากเพราะขาดแคลนอาหารอีก ส่งผลให้ราษฎรจำนวนไม่น้อยที่

รักตัวกลัวตายยอมไปเข้ากับพวกข้าศึก ยังความลำพองใจให้กับแม่ทัพเนเมียวสีหบดีมากขึ้น แต่สร้างความคับแค้นใจให้ชาวกรุงศรีอยุธยาที่รักชาติรักแผ่นดินอย่างหลวงไกรเป็นที่สุด

คืนหนึ่งดาวเรืองฝันเห็นคุณย่ามาบอกให้แบ่งอาหารที่มีกักตุนให้กับคนอดอยาก รุ่งขึ้นแม่หญิงจึงให้ยายชดกับพ่อทับจัดการ แล้วอีกคืนถัดมาดาวเรืองก็ฝันอีก คราวนี้คุณย่าพาดาวเรืองหนีเพราะไฟไหม้เรือน หลวงเทพกับลำดวนและลูกชายก็หนี แต่ไปคนละทาง มีแม่น้ำกว้างใหญ่คั่นกลาง ดาวเรืองร้องเรียกพี่สาวและพี่เขยสุดเสียงแต่ไม่มีใครหันกลับมา คุณย่าบอกว่าทุกคนจะไปไกลจากที่นี่มาก หลวงไกรจะพาดาวเรืองไป

ดาวเรืองสะดุ้งตื่นพร้อมตะโกนเรียกคุณย่า

จนหลวงไกรที่นอนอยู่ข้างกันลืมตา ดาวเรืองเล่าความฝันทั้งน้ำตาก่อนจะได้รับการปลอบโยนจากสามี แต่ก็ยังไม่คลายกังวล อีกวันจึงให้หลวงไกรพานั่งเรือชมเมืองเหมือนจะจดจำทุกอย่างเอาไว้ให้หมด ระหว่างนี้ก็ตั้ง

คำถามด้วยว่าอยุธยาจะเป็นอย่างไรต่อจากนี้ จะล่มหรือไม่

“ถ้าข้าศึกล้อมเราอยู่อย่างนี้ไม่เลิกราไปอีกเป็นเดือนเป็นปี พี่ไม่รู้ว่าเราจะอยู่กันอย่างไร”

“คุณย่ามาบอกแล้วว่าเราอยู่ไม่ได้ค่ะ พี่เทพ

พี่ลำดวน พ่อทอง ข้ามแม่น้ำ...แม่น้ำกว้างใหญ่เหลือเกินค่ะพี่ไกร ข้ามไปได้ยังไรก็ไม่รู้ ไปไหนก็ไม่รู้ ถ้าไปจริง

คงไม่ได้พบกันอีก เหมือนตายจากกันทั้งเป็น”

“ดาวเรืองคิดถึงคุณย่า ถึงได้ฝันเป็นตุเป็นตะ”

“ขอให้เป็นตุเป็นตะจริงๆนะคะพี่ไกร แต่ดาวเรืองรู้ว่าไม่ใช่ คุณย่ามาบอกจริงๆ คุณย่ารู้อยู่แล้วทุกครั้ง

คุณย่ารู้ตั้งแต่พี่เดือนไปศึก เจ้าคุณพิริยะก็เหมือนกัน

คุณย่ารู้ว่าจะไปตาย คุณย่าตายก่อนไม่อย่างนั้นคุณย่าก็ต้องรู้ว่าคุณพ่อจะตายเมื่อไหร่”

“ดาวเรืองอย่าคิดร้ายล่วงหน้าเลยนะเจ้า”

“คุณย่าบอกว่าพี่ไกรจะพาดาวเรืองไปไหนไม่รู้...ไปไกลมากค่ะ”

“จริงหรือดาวเรือง”