เรือมนุษย์

ไสค้อนขวับแล้วบอกให้เกียวไปเฝ้าลูก จะเอาเงินที่ได้จากเพลาไปให้ก้องเป็นค่าเทอม เกียวโวยว่านั่นเงินเดือนของตน ไสไม่สนใจสั่งให้รอกลับบ้านพร้อมเพลา เกียวทำหน้าเซ็ง

แต่แล้วขณะที่ไสเดินเข้าซอยในสลัม ผ่องวิ่งมาชวนไปเสริมขาไพ่ที่ขาด ไสปัดว่าเลิกแล้ว แต่ด้วยแรงยุของผ่องทำให้ใจอ่อน คิดว่าแค่ตาสองตาคงไม่เป็นอะไร

ดัมพ์ทานข้าวกลางวันกับนิธิมา เธอเล่าเรื่องเกียวไปวุ่นวายกับชัยพรให้ฟัง ดัมพ์แนะนำว่าให้พิมพ์รสพาลูกกลับไปอยู่บ้านเดชตามเดิม เผื่อชัยพรเห็นลูกเมียทุกวันจะกลับตัวได้

“ตอนแรกนิก็คิดยังงั้น แต่ว่าตอนนี้คิดใหม่แล้ว... ยัยพิมพ์จะยิ่งเครียด อยู่ที่นี่ยังมีพี่รส มีนิ มีน้องๆ แล้วอีกอย่างยัยพิมพ์จะต้องเลือกด้วยตัวเองว่าจะทนหรือไม่ทน”

ดัมพ์กุมมือคนรักและสัญญาว่าตนจะไม่เป็นอย่างชัยพร นิธิมาทำตาดุใส่เพราะไม่ใช่เวลาพูดเรื่องนี้ เขายิ้มกริ่มมีความสุข

ตกเย็น เกียวเริ่มร้อนใจอยากกลับไปแต่งตัวรอชัยพรตามนัด จึงโทรศัพท์ไปโวยเพลาว่ามาช้า พอเขาถามถึงลูก ก็ไม่พอใจอีก ไม่ถามถึงตนบ้างว่าเบื่อแค่ไหน เพลาหน่ายใจที่เกียวไม่มีความรู้สึกเป็นแม่บ้างเลย

ooooooo

ขณะเดียวกัน ไสเสียไพ่จนหมดตัว กลับมาพาลใส่ไก๋หาว่าเอาเงินไปซื้อไก่ชนไม่เก็บเป็นค่าเทอมลูก ไก๋ไม่พอใจเพราะไสบอกว่าได้ค่าเทอมมาแล้ว ไสจึงยอมรับว่าเสียไพ่ไปจนหมด ก้องรำคาญที่พ่อกับแม่เถียงกัน จึงประกาศว่า เหลือเวลาอีกหนึ่งวัน ถ้ายังไม่ได้ค่าเทอมตนจะออกมาหางานทำ

พอเพลารับเกียวกลับมาถึงบ้าน เธอก็รีบแต่งตัวแต่งหน้าจะออกไปเที่ยว ไม่ฟังคำทัดทานของสามี อ้างว่าต้องมีธุระกันบ้าง ทีเขายังกลับดึกให้ตนเฝ้าลูกคนเดียว

“ฉันทำงาน แต่เธอออกไปเที่ยว มันไม่เหมือนกัน”

“เหมือนสิ คุณทำงานคุณได้เงิน หนูออกไปเที่ยวหนูก็ได้เงิน” เกียวพลั้งปากพูดท้าทาย

“นั่นมันผู้หญิงหากินแล้ว เธอเป็นเมียฉัน เป็นแม่ของลูกฉันนะเกียว เธอจะทำตัวแบบนี้ไม่ได้” เพลาจับตัวเกียวเขย่าด้วยความโกรธ เธอสะบัดตัวออกอย่างแรง

“ปล่อยนะ...หนูแค่อยากแต่งตัวออกไปเดินเล่นแก้เครียดบ้างก็เท่านั้น คุณไม่มีสิทธิ์ห้ามหนู ปล่อยสิ...” เกียวสะบัดตัวหลุดเดินลิ่วออกไป ผ่านหน้ามธุรสกับลูกๆแต่ไม่แยแส

ไสนั่งวินมอเตอร์ไซค์ เจอเกียวเดินอยู่ก็ให้รถจอดถามออกไปแบบนี้เพลาไม่ว่าหรือ

“โอ๊ย บ้านแทบแตก แต่ฉันไม่อยากอุดอู้อยู่ในบ้าน แม่ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าโชคไม่ดีฉันก็กลับ แต่ถ้าโชคดี