เรือมนุษย์
ตอนที่ 12
“คุณวี...คุณอยู่ที่ไหน คุณหายไปตั้งหลายคืน กลับมาบ้านนะคุณวี”
“เฟื่อง เป็นอะไร คุณวีไม่กลับบ้านเหรอ เป็นไปได้ยังไง”
เฟื่องทองอึ้งรู้ว่าพลาดรีบกลับลำ “ฉันกับคุณวีไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน เขาแค่ออกไปดูที่ดินกับลูกค้า
ที่หาดใหญ่ อย่าทึกทักว่าเขาจะเป็นแบบคุณเพลาสามีของเธอ”
“ขอโทษด้วยนะเฟื่อง ฉันแค่เป็นห่วงน่ะ อยากให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนไหม น้ำเสียงเธอฟังดูไม่ดีเลย ร้องไห้อยู่รึเปล่าเฟื่อง...”
“ไม่ต้อง! ฉันอยากพักผ่อน”
เฟื่องทองตัดบทวางสายไป มธุรสงงๆว่าเพื่อนเป็นอะไร
ooooooo
ไสเห็นว่าไม่มีใครอยู่บ้านก็กวาดของในตู้เย็นเอาไปให้ก้องกับไก๋ที่บ้าน เกียวหวั่นใจว่าบ้านจะแตกอีก ไสบอกดีให้แตกไปเลย และแนะว่าอีกหน่อยบ้านนี้ก็จะเป็นของเกียว น่าจะค้นดูว่ามีสมบัติอะไรบ้าง เกียวตาเป็นประกายเห็นดีเห็นงามด้วย
พอไสเดินเข้าซอยบ้าน ผ่องก็แซวทันทีว่าเป็นผู้ดีแล้วตะแคงตีนเดินหรือเปล่า ไสคุยโอ่ว่ามีอาหารการกินดีๆ มาให้ลูกผัว ชาวบ้านที่รู้ทันส่ายหน้าเอือมระอา รู้ว่าไสเอาแต่ขายลูกกิน ไสไม่พอใจแต่ไม่อยากมีเรื่อง ทำเชิดหาว่าคนละชั้น
ด้านเกียวเดินท้องโย้ขึ้นไปสำรวจทุกห้อง หยิบเสื้อผ้านิธิมามาทาบตัว เข้าห้องมาลาทิพย์เอาตุ๊กตามากอด แล้วเดินเข้าห้องมธุรส เห็นเครื่องสำอางวางเรียงรายเต็ม โต๊ะเครื่องแป้งก็ปรี่เข้าไปแต่งหน้าตัวเองบ้าง วางท่า เลียนแบบมธุรส สวมบทเป็นคุณนาย ใช้มธุรสให้ทำงานบ้าน
แบบที่ตัวเองโดน สั่งให้เช็ดถูทำความสะอาดบ้าน ซักผ้าตากผ้า คิดภาพมธุรสก้มหัวรับคำทำงานงกๆแล้วสะใจ
ด่าว่าแบบที่ตัวเองโดนด่า เห็นมธุรสร้องไห้แล้วอมยิ้ม
“สักวันฉันคงมีโอกาสทำกับแกแบบนั้นได้ นังมธุรส”
มาลาทิพย์กับพจนากลับจากโรงเรียน เปิดตู้เย็น
ไม่เหลือของกินก็รู้ทันทีว่าต้องเป็นฝีมือไส ไม่ทันไรเห็นเกียวเดินลงบันไดมา หน้านวลแจ่มปากแดง ก็ถามขึ้นไปทำไม เกียวอ้างว่าขึ้นไปตรวจตราว่าปิดหน้าต่างเรียบร้อยหรือไม่ เห็นลมแรงเหมือนฝนจะตก
“เป็นห่วง? ฮึ! แต่งหน้าทาปากแดง ไม่ใช่แกขึ้นไปใช้เครื่องสำอางของคุณแม่นะ”
“โอ๊ย...หนูไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะคุณทิพย์ หนูไม่ชอบใช้ของเหลือเดนจากใคร ยกเว้นอย่างเดียวเท่านั้นที่ใช้ต่อจากแม่คุณ”
พจนาโกรธเพราะรู้ว่าหมายถึงพ่อ เกียวลอยหน้าลอยตารับว่าใช่ เขาเงื้อหมัดจะชก มาลาทิพย์รั้งไว้ เกียวยื่นหน้าท้าทาย
“ถ้าหนูเป็นอะไรไปคุณติดคุกแน่ พ่อแม่คุณต้องอายเขา จะขุดเรื่องของหนูมาเล่นงานพ่อคุณอีก คิดดูดีๆนะคุณพจ...หลีก หนูจะไปพักผ่อน”
