เรือมนุษย์

“ถ้าเป็นเรื่องยัยนิ ดิฉันพยายามแล้ว...”

“ถึงที่สุดหรือยัง”

เดชจ้องหน้าแล้วเดินหนี มธุรสจำต้องเดินตามห่างๆ เขาเยาะหยันเบาๆ

“เดินตามเป็นลูกหมาเชื่องๆสะใจดีโว้ย

ไอ้อีที่สยบเป็นทาสเงินกูนี่มันช่างน่าทุเรศสิ้นดี”

“ศักดิ์ศรีลูกพระยาของฉันหายไปไหนหมด ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าไม่มีศักดิ์ศรีอย่างนี้มาก่อนเลย...” มธุรสพึมพำหน้าตาบอกบุญไม่รับ

ในห้องอาหาร ฟ้าทองกำลังดื่มเครื่องดื่มอยู่กับวีระ พอเหลือบเห็นมธุรสก็ตกใจรีบหลบออกไปแต่ไม่พ้นสายตาของเดช วีระหันมาเจอเดชกับมธุรสก็รีบเข้าไปทักทาย เดชมองหัวจดเท้าแล้วดักคอว่า ชุดที่ใส่มาคงไม่ได้เล่นกอล์ฟ เขาอึกๆอักๆ แล้วอ้างว่านัดลูกค้าไว้ เดชถามถึงผู้หญิงที่เดินออกไป เขาส่ายหน้าไม่รู้ เดชจึงกระซิบใกล้ๆ

“ควงน้องเมียมาแบบนี้ชักสงสัย ดีนะที่ผมยังไม่ตกลงกับเธอ ถ้าผมทำตามที่เมียคุณยัดเยียดให้ ผมก็ต้องบอกคุณว่า คุณกำลังยุ่งกับผู้หญิงของผม...

โชคดี” พูดจบเดชตบไหล่วีระเบาๆ

มธุรสมองวีระแล้วเดินตามเดชไปนั่งอีกโต๊ะ ส่วนวีระรีบออกมาหาฟ้าทองที่รถ ฟ้าทองคิดว่า

ตัวเองโชคดีหลบมาทัน แต่วีระบอกว่าไม่พ้นสายตาเดช หวั่นใจว่าเรื่องจะแตก ฟ้าทองไม่กลัว ดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องลักกินขโมยกินอีก แต่วีระยังไม่ต้องการขั้นนั้น

ด้านเดชกำชับมธุรสหนักแน่นว่า ถ้านิธิมาไม่ยินยอมก็ต้องหาทางให้ได้ มธุรสอ่อนใจ

“ยัยนิเป็นคนดื้อ บังคับก็จะยิ่งเตลิด นี่ก็เพิ่งบอกดิฉันว่าจะแต่งงานกับคุณดัมพ์”

“ผมไม่ยอมกินเดนใคร! ยิ่งเดนไอ้ดัมพ์ด้วย ผมไม่เอา รู้ไหมว่ามันบุกไปต่อยผมถึงบ้าน อ้างเป็นเจ้าของคุณนิ งานนี้ผมไม่ได้อยากได้คุณนิเพราะรักอย่างเดียวแล้ว ผมอยากเอาชนะไอ้ดัมพ์ด้วย...ผมจะจองเวรกับมันไม่เลิก ชีวิตมันไม่มีวันลืมตาอ้าปากได้หรอก ถ้าคุณนิเลือกมัน ผมก็จะทำให้ทั้งสองคนต้องถือกะลาขอทานเลย คอยดู”

เดชอาฆาตแล้วยกแก้วขึ้นดื่ม มธุรสลอบมองอย่างหวั่นใจ

ooooooo

และแล้วเมื่อดัมพ์มาถึงที่ทำงาน ก็เห็นพนักงานชำเลืองมองอย่างผิดสังเกต เลขาเดินเข้ามายื่นซองขาวให้บอกว่ามีคำสั่งให้เขาออก ก่อนเขามาถึงสักชั่วโมง ดัมพ์รู้ทันทีว่าเป็นฝีมือเดช

“ไม่ต้องตกใจครับ ผมเตรียมใจไว้ตั้งแต่เดินเข้าออฟฟิศแล้วครับว่ามันต้องจบลงแบบนี้”

พนักงานทุกคนอาลัยอาวรณ์ดัมพ์เพราะยากที่จะหาเจ้านายดีๆแบบนี้ เขายิ้มขอบใจทุกคน และหวังว่าสักวันจะได้ทำงานร่วมกันอีก

เมื่อดัมพ์กลับมาหาเดชที่บริษัท ผู้เป็นพี่เยาะหยันว่า

“กล้ามาถึงที่นี่เลยเหรอ สั่งแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้มาเหยียบ”