เรือมนุษย์
ตอนที่ 11
นพคุณไม่พอใจจะเอาตัวอนงค์กลับไปด้วย เธอดึงมือออกและย้ำว่าตนกับองอาจรักกันมากและองอาจพร้อมจะฆ่าเขาได้ นพคุณเข่นเขี้ยว ตนก็ฆ่าเขาได้เช่นกัน อนงค์อกสั่นขวัญแขวน
ooooooo
ไสหอบกระเป๋าใบโตจะมาอยู่เป็นเพื่อนเกียว ผ่องกับไก๋มาส่ง กดออดรัวจนนิธิมากับพจนาต้องวิ่งออกมาบอกให้หยุด ไสแกล้งตะโกนดังๆให้ชาวบ้านได้ยินว่า ตนจะมาอยู่บ้านลูกเขยที่ทำลูกสาวตนท้องแล้วจะไม่รับผิดชอบ นิธิมาอายจึงยอมเปิดประตูให้เข้ามาคุยกันในบ้าน
มธุรสโวยวายไม่ยอมให้ไสมาอยู่อีกคน จะแจ้งความข้อหาบุกรุก เพลาหน้าเจื่อนจัดการอะไรไม่ได้ สุดท้ายไสทำทีพูดดียกมือไหว้ขอร้อง
“ลูกสาวฉันท้องโต จะคลอดวันไหนก็ยังไม่รู้ จะไม่ให้ห่วงกันได้ยังไง ฉันก็เลยอยากมาดูแลอีเกียวค่ะ คุณนายขา...นึกว่าเมตตาสงสารอิฉันเถอะนะคะ หัวอกแม่ นอนก็นอนไม่หลับ เป็นห่วงมันจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ”
“ไม่ต้องไหว้ ลุกขึ้น มาถึงก็ออดอ้อนอย่างดี พูดจาดี แต่ไม่ใช่ว่าอยู่ไปแผลงฤทธิ์ ฉันก็ต้องไล่แกออกจากบ้าน ถึงตอนนั้นอย่ามาด่ากันนะ” มธุรสสะบัดเสียงไม่ค่อยพอใจ
“อูย...อิฉันจะด่าคุณนายทำไม ถ้าคุณนายไม่ด่าอิฉันก่อน เอ๊ย! ไม่ใช่ ก็คุณนายมีบุญคุณต่ออีเกียวแล้วก็
อิฉันมาตลอดนี่คะ”
“ถึงไม่ให้อยู่ คุณเพลาก็ต้องให้อยู่” เกียวโพล่งขึ้น เพลาเอ็ดให้เงียบ เกียวโวย “คุณสัญญากับหนูแล้วนะ
ว่าจะตามใจหนูทุกอย่าง”
มธุรสหมั่นไส้ตัดบทให้ไสเปิดห้องคนใช้อีกห้องอยู่ พจนากำชับอย่าทำอะไรวุ่นวาย เพราะตนไม่ใช่แค่ปากร้ายเหมือนแม่ แต่เตะหนัก ไก๋ที่ยืนอยู่ด้วยจะเอาเรื่อง เพลาต้องปรามและไล่ไก๋กลับไป ผ่องแอบยิ้มให้ไสก่อนจะพากันกลับไปกับไก๋ นิธิมารู้ว่าความวุ่นวายจะเกิดขึ้นอีก
ooooooo
หลังจากนั้นนิธิมาเอาเรื่องไสมาอ้างกับมธุรสว่า จะไม่ไปอยู่บ้านเดชเพราะเป็นห่วงที่นี่ มธุรสไม่ยอม และยํ้าว่าเรื่องในบ้านตนจัดการเองได้ เรื่องหลานสำคัญกว่า
“พี่รสแน่ใจนะ”
“แกจะพูดอะไร”
“นิหมายถึงว่า แน่ใจนะว่าห่วงยัยพิมพ์แล้วก็หลาน หวังว่าพี่รสคงไม่คิดจับนิใส่พานส่งให้ใคร”
“อุ๊ย...ใครจะทำกับแกได้ยัยนิ แค่แกอ้าปากด่าคุณเดชเขาก็ผวาแล้วล่ะ ดุเหมือนเสือยังงี้ ไม่มีใครเขากล้าเข้าใกล้หรอก จะดีจะชั่วก็อยู่ที่ตัวแก อย่าคิดเอาสิ่งไม่ดีมาโยนให้คนอื่นเล้ย”
“ขอให้เป็นอย่างที่พี่รสพูดเถอะ”
พอนิธิมาเดินไป มาลาทิพย์สะกิดถามแม่
“ถ้าทิพย์โตเป็นสาวกว่านี้ คุณแม่คงไม่คิดจะจับใครมาคู่กับทิพย์นะคะ เพราะทิพย์ไม่มีวันยอมเด็ดขาด”
พูดจบมาลาทิพย์เดินไป พจนาจะวิ่งตามน้อง มธุรสเรียกไว้และถามว่าเขาเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน จะพึ่งได้ไหม อย่าทิ้งแม่ เขารับคำจะไม่มีวันทิ้งแม่ เธอยิ้มอย่างพอใจ
ในคืนนั้นเพลาทะเลาะกับเกียวเรื่องที่ไม่กิน
ยาบำรุง เกียวหาว่าเขาหาเรื่องทะเลาะเพราะแม่มาอยู่ด้วย เพลาถอนใจพยายามอธิบายว่า ยาที่หมอให้มันสำคัญกับลูกที่เกิดมาจะไม่พิการ
“ลูกคุณ คุณก็เลี้ยงสิ มันออกจากหนูไปแล้วหนูก็หมดหน้าที่”
“พูดอะไรออกมาเกียว ทำไมพูดยังงี้ ที่ฉันโมโหก็เพราะฉันหวังดี”
“อย่าบังคับกันได้ไหม ใครจะกินเข้าไปหมด หมอก็ช่างให้หลายซอง กว่าจะอ่านให้เข้าใจก็แย่แล้ว ใครอยากกินก็กินไป หนูไม่กิน”
เกียวโวยวายโยนซองยาทิ้งแล้วใช้เท้าขยี้ เพลาตะลึงกับพฤติกรรมแย่ๆนั้น
ooooooo
