เรือมนุษย์

เดชสวนมาว่า ขอให้จริงอย่างที่พูด

พิมพ์รสได้ยินแม่คุยไม่พอใจโพล่งขึ้นว่า แม่จะบังคับตนกับอาไม่ได้ มธุรสบีบข้อมือลูกสาวพร้อมทั้งดุด่า

“ใครสอนให้แกเป็นคนเนรคุณคน! คลอดลูกแล้วคิดว่าจะกลับไปใช้ชีวิตแบบเด็กสาวๆทั่วไปเหรอ แกคิดผิดนังพิมพ์...ฉันเสียเวลากับแกมามากแล้ว แกรู้ไหม กี่ปีแล้วที่ฉันต้องเบิกเงินเก็บในธนาคารออกมาใช้จ่าย โดยที่ไม่มีผลประโยชน์อะไรงอกเงยขึ้นมาเลย แกอยากเห็นแม่และทุกคนในบ้านอดตายใช่ไหม”

“คุณแม่บังคับพิมพ์คนเดียวก็พอ อย่าบังคับอานิเลยค่ะ อานิไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้”

มธุรสบีบมือลูกสาวแรงขึ้น เข่นเขี้ยว “ก็ถ้าคุณเดชเขาไม่สนใจยัยนิ ฉันจะบังคับทำไม นังนิธิมามันเป็นสะพานเงินสะพานทองของเรา ทำให้เราร่ำรวยขึ้นมาได้ แม่จะไม่ยอมใช้ชีวิตให้คนอื่นดูถูกได้อีกแล้ว”

พิมพ์รสน้ำตาไหลพรากต่อว่า “ทำไมชีวิตแม่มีแต่เงินๆๆ แล้วก็ต้องแข่งกับคนอื่นอยู่ตลอด ทำไมคุณแม่ไม่คิดบ้างว่า เพราะคุณแม่เป็นยังงี้ บ้านเรามันถึงได้วุ่นวายอย่างนี้ไง”

มธุรสโกรธจัดจะตบลูก พอดีพัลลภเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามา พิมพ์รสรีบปาดน้ำตา มธุรสปรับสีหน้าทันควันขอตัวกลับไปเตรียมอาหารให้พจนากับมาลาทิพย์ ทำทีฝากหมอดูแลลูกสาวด้วยแล้วเดินเชิดหน้าออกไป พัลลภมองหน้าหญิงสาวก็รู้ว่าโดนมาหนัก

ooooooo

มธุรสแวะมาหาสิรินทร์ที่โรงแรม เธอร้องไห้โผกอดรำพันว่านพคุณไม่กลับบ้าน คงไปตามหาอนงค์ มธุรสให้ใจเย็น อย่างไรเสียเราก็มีทะเบียนสมรส ผู้หญิงคนไหนก็เทียบไม่ได้ เมื่อก่อนตนก็เกือบตายแต่พอทำใจได้ก็พร้อมสู้ แล้วเตือนเพื่อนให้สู้เช่นกัน

“ขอบใจรสมาก ตอนแรกฉันว่าพรุ่งนี้จะงดออกงานเปิดตัวโครงการโรงแรมที่เจริญนคร”

“ไม่ได้นะ ไม่ได้ เธอต้องไป ฉันจะไปด้วย โทร.ไปชวนเฟื่องด้วย”

สิรินทร์ดีใจที่เพื่อนทั้งสองไม่ได้ผิดใจกัน มธุรสยิ้มและบอกว่า เพื่อนกันก็ต้องมีทะเลาะกันบ้าง แต่ตัดกันไม่ขาด...

ในขณะเดียวกัน เฟื่องทองขับรถตระเวนตามหาวีระ โทร.ถามเพื่อนเขาแต่ก็ไม่ยอมรับว่ามีปัญหา กลับโยงไปว่ากลัวเขาถูกอุ้มเรียกค่าไถ่

ส่วนวีระมีความสุขอยู่กับฟ้าทองในห้องพักโรงแรม ทั้งสองวางแผนกันว่าจะค่อยๆปลีกตัวออกจากเฟื่องทองแล้วมาใช้ชีวิตด้วยกัน...

ขณะทั้งสองออกจากโรงแรม ชุดาผ่านมาเห็นยิ้มย่องรีบถ่ายรูปไว้ แล้วตามทั้งสองไปตลอดทั้งวัน

ด้านอนงค์ท้องเริ่มโตขึ้น เธอใช้ชีวิตในบ้านสวนขององอาจอย่างมีความสุข องอาจดูแลเธออย่างดี เขาทำงานขับรถแท็กซี่หาเงินมาเลี้ยงเธอ โดยไม่รู้ว่ามีนักสืบตามเก็บภาพพวกเขาไว้เพื่อส่งให้นพคุณพร้อมที่อยู่