ร้อยป่า
ตอนที่ 15
อิทธิหมดทางขัดขืน แต่ยังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันโกรธแค้น เสือไม่สนใจคุมตัวอิทธิออกไป ขณะเดียวกันไอ้พลก็ถือปืนจี้หัวแสวงเดินมา แล้วสองฝ่ายก็เผชิญหน้า ต่างคนต่างมีตัวประกัน
“ปล่อยพ่อเลี้ยง”
“แกกับเจ้านายจบเห่แล้ว ทิ้งปืนซะ”
พลไม่ปล่อยแถมยังยิงขาซ้ายแสวงจนทรุด “มึงจะปล่อยพ่อเลี้ยงมั้ย”
“พล...เรามาต่อรองกัน”
พลหน้าเหี้ยมยิงซ้ำขาซ้ายแสวงอีกนัด พร้อมสั่งเสือให้ปล่อยพ่อเลี้ยงเดี๋ยวนี้
“อย่าปล่อยมันนะเสือ” แสวงเจ็บมากแต่ยังแข็งใจอดทน พลเห็นอย่างนั้นก็ใช้เท้าบดขยี้แผลแสวงจนร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
“หยุดได้แล้วไอ้พล” เสือตวาดลั่น
“ส่งตัวพ่อเลี้ยงมา”
“ก็ได้ เรามาแลกตัวประกัน พี่แหวงมาหาผมครับ”
แสวงพยายามจะลุกแต่ไม่สำเร็จเพราะเจ็บแผลมาก
“ผมจะเดินไปหาคนของผม”
“ตุกติกมึงตาย”
ต่างฝ่ายต่างระวังตัวแจ ที่สุดเสือก็ได้ตัวแสวงมา พร้อมๆกับพลได้ตัวพ่อเลี้ยงไป แล้วหลบหลังต้นไม้คนละต้นที่อยู่ไม่ไกลกัน
“คนของผมกำลังมา มอบตัวเถอะ”
สิ้นเสียงตะโกนของเสือ พลยิงเปรี้ยงออกมา เสือสาดกระสุนกลับไปทันที
“ถ้าลูกน้องมันมาเราจะทำไง” อิทธิหวั่นใจ
“พ่อเลี้ยงหนีก่อนครับ ผมจะยิงสกัดให้”
“แล้วแกล่ะ”
“ผมเอาตัวรอดได้ครับ”
“จะให้ฉันหนีไปทางไหน”
“ไปทางนั้นครับ อีก 500 เมตรจะเจอแคมป์มอดไม้ มีรถพวกมันจอดอยู่ พ่อเลี้ยงเอารถหนีไป”
“รักษาชีวิตให้รอดนะไอ้พล”
“อย่างที่ผมเคยบอก ชีวิตผมเป็นของพ่อเลี้ยง”
อิทธิซึ้งใจ...แล้วกัดฟันวิ่งหนีออกไปหลังจากสมุนคู่ใจช่วยยิงเปิดทาง
ooooooo
เสือรีบห้ามเลือดที่ขาให้แสวง เมื่อลูกทีมของเขามาถึงก็ปะทะกับไอ้พลที่สู้ยิบตา สุดท้ายมันโดนเสือยิงตายคาที่ ปิดฉากลูกน้องผู้จงรักภักดี ส่วนคนเป็นนายหนีรอดไปได้
เสือห่วงแสวงมากรีบพาเขาส่งโรงพยาบาล หมอตรวจรักษาแล้วบอกเสือว่า
“หมอเอากระสุนที่ขาซ้ายออกแล้ว แต่กระสุนทำให้กระดูกหน้าแข้งแตกละเอียดต้องใส่นอตยึด”
“พี่ผมจะหายดีใช่ไหมครับ”
“เส้นประสาทขาเสียหาย ผู้ป่วยจะมีปัญหาในการเดินครับ”
เสือนิ่งอึ้ง คาดไม่ถึงว่าแสวงจะโชคร้ายถึงขนาดนี้
ทางด้านอิทธิที่หนีรอดกลับไปถึงบ้าน ลูกน้องสองคนรีบหิ้วปีกมาที่ห้องโถง แป๋วเห็นก็ตกใจถามพรวด
“ขาโดนอะไรมาคะ”
อิทธิไม่ตอบแต่สั่งไอ้เชิดเอารถพวกมอดไม้ที่ตนขับมาจอดหลังบ้านไปทิ้งลงแม่น้ำ
“ได้ครับพ่อเลี้ยง”
“ส่วนพวกแกเตรียมตัว พรุ่งนี้เราจะเข้าป่าไปช่วยพล”
“ไม่ต้องแล้วล่ะค่ะ เมื่อกี้ตำรวจมาบ้านบอกให้พ่อเลี้ยงไปให้ปากคำเรื่องบุกรุกป่า ส่วนศพพลกับคนอื่นส่งชันสูตร”
“พลตายแล้ว!!”
“ค่ะ โดนยิงตาย เกิดอะไรขึ้นในป่าคะ”
“ไป! ไปให้หมด!!”
พ่อเลี้ยงอิทธิระเบิดอารมณ์ใส่ทุกคน...
เศร้าสะเทือนใจมากต่อการจากไปของสมุนมือขวาผู้จงรักภักดี
ooooooo
ค่ำนั้น ลูกทีมของเสือมาเยี่ยมแสวงที่นอนรักษาตัวในโรงพยาบาล หลังจากรับรู้อาการบาดเจ็บที่ขาซ้ายของตัวเองแล้ว แสวงก็ซึมไปถนัดตา
แคน เดช โจ้ สงสารพี่ใหญ่ในทีมเป็นอย่างมาก พยายามพูดให้กำลังใจ
“กายภาพบำบัดห้าหกเดือนก็เดินปร๋อแล้วพี่”
“ญาติผมโดนรถทับ หมอบอกจะเดินไม่ได้แต่ตอนนี้วิ่งเร็วกว่าผมอีก”
“แต่พี่แหวงครับ ระหว่างรักษาขา พี่ต้องงดเว้นบางท่านะพี่”
“ลามกนะมึงไอ้โจ้”
“กูหมายถึงท่าเดิน คิดอะไรเนี่ยไอ้เดช”
มุกนี้ของโจ้เล่นเอาทุกคนฮา แม้แต่แสวงก็ยิ้มได้ มีแค่เสือคนเดียวที่ไม่ขำ
“สามคนกลับไปก่อน คืนนี้ใครจะนอนเฝ้าพี่แหวงก็ตกลงกันเอง”
“ผมจองคืนแรก เดี๋ยวผมมานะพี่แหวง” เดชพูดจบก็ลุกนำแคนกับโจ้ออกไป เหลือเสือคนเดียวอยู่กับแสวง
“พี่อยากระบายก็ระบายกับผมได้นะ”
