ร้อยป่า
ตอนที่ 15
คุยเสร็จผู้ใหญ่เทิ้มเล่าให้เสือกับช้างฟังว่าเมื่อวานลูกบ้านของตนเข้าไปหาของป่าแล้วบังเอิญเจอมอดไม้ ไอ้พลยิงลูกบ้านตนตายแต่อีกคนหนีมาได้
“ช้างโทร.แจ้งตำรวจเลย ไอ้พลมันเป็นนักโทษหนีคดี”
“มันฆ่าลูกบ้านผม ผมจะตามล่ามันเอง”
“ผมจะให้ลูกทีมไปกับผู้ใหญ่”
ช้างรีบท้วงเสือ “ไอ้พลมันเป็นสไนเปอร์นักแม่นปืน ลูกน้องแกจะเอาอยู่เหรอ”
“กลัวอะไร ตายก็ตายสิครับ”
“อย่าทำอะไรผลีผลามนะผู้ใหญ่ พลาดนิดเดียวโดนเด็ดหัวแน่”
เสือห่วงลูกทีม...แล้วผู้ใหญ่เทิ้มก็แค้นจนหุนหัน พลันแล่นเกรงจะพลาดท่าให้ไอ้พล เสือตัดสินใจให้ช้างคอยแป๋วอยู่ทางนี้ เขาจะไปกับผู้ใหญ่เทิ้มเอง
เมื่อเสือกับผู้ใหญ่เทิ้มไปถึงบ้านพัก แสวง แคน เดช และโจ้เตรียมตัวพร้อมแล้วหลังจากช้างโทร.มาแจ้ง
“พวกเราพร้อมแล้วเสือ”
“เราต้องไปบ้านห้วยแม่ปั๋งก่อน รับชาวบ้านที่เจอมอดไม้ให้เขานำทาง”
“เมื่อกี้พี่ช้างโทร.มาบอกว่าตำรวจรอพวกเราอยู่ที่ห้วยแม่ปั๋งแล้ว”
เสือพยักหน้ารับรู้ แล้วทั้งหมดก็ขึ้นรถออกไปอย่างเร่งรีบ ในเวลานั้นเองพ่อเลี้ยงอิทธิอยู่กับไอ้พลและพวกมอดไม้ที่กลางป่า กำลังจะส่งไม้จำนวนมากให้ลูกค้า
“ลอตนี้ลูกค้าสั่งไม้ 200 ท่อน”
“ต้องใช้รถขนกี่คันครับเนี่ย”
“รถเป็นขบวนเลยล่ะ ผ่านด่านไอ้เสือก็ไม่ต้องกลัวเพราะเรามีแป๋วเป็นใบผ่านทาง”
ทันใดนั้นพลเหลือบไปเห็นมีคนเดินย่องอยู่หลังแนวต้นไม้ เพ่งมองชัดๆเห็นชุดสีกากีก็รู้ทันทีว่าพวกไหน
“ตำรวจมา!!”
พวกมอดไม้แตกตื่นพากันคว้าปืนเตรียมพร้อม พลกับลูกน้องอีกคนรีบพาพ่อเลี้ยงมาหลบหลังกองไม้ซุง
“ปืนฉันอยู่ในรถ” อิทธิบอกลูกน้อง
“พวกผมคุ้มครองพ่อเลี้ยงเองครับ”
กลุ่มของเสือและตำรวจอยู่หลังแนวต้นไม้
ทุกคนรู้แล้วว่าพวกมันไหวตัว เสือวางแผนแบ่งเป็น 2 ทีม ทีมหนึ่งโอบล้อมจากด้านหลัง...เสืออธิบายไม่ทันจบ ผู้ใหญ่เทิ้มที่แค้นจัดก็ยิงใส่ไอ้พลที่โผล่หัวขึ้นมา แต่มันก้มหลบได้หวุดหวิดแล้วสั่งพรรคพวกทันที
“ยิงถล่มมัน”
พวกมอดไม้เปิดฉากระดมยิงใส่พวกเสือ
พลรีบพาพ่อเลี้ยงอิทธิหนีเข้าแนวป่าอีกด้าน
“ไอ้พลหนีแล้ว” เดชร้องบอก
“มึงตาย!” ผู้ใหญ่เทิ้มประกาศแล้วจะวิ่งตามแต่โดนเสือเบรกไว้
“ผมจับมันเองครับ”
“แต่มันฆ่าลูกบ้านผม”
“มันก็ฆ่าพี่พงษ์...ผมจะลากคอมันกับพ่อเลี้ยงเข้าคุกแก้แค้นให้ทุกคน”
ผู้ใหญ่เทิ้มสะกดใจยอมให้เสือกับแสวงตามล่าไอ้พลกับพ่อเลี้ยงอิทธิไป
ooooooo
เสียงปืนดังสนั่น สองฝ่ายปะทะกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ส่วนพลที่พาพ่อเลี้ยงอิทธิวิ่งหนีออกจากกลุ่มไป เวลานี้เกิดปัญหาเพราะพ่อเลี้ยงพลาดเหยียบกับดักฟันปลาจนร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
“ไอ้พวกมอดไม้มันวางดักสัตว์ไว้ครับ”
“ง้างมันออก”
พลออกแรงง้างกับดักทำให้พ่อเลี้ยงดึงขาตัวเองออกมาได้
“แผลไม่ลึกครับ กางเกงมันหนากันไว้”
“ไปต่อเถอะ”
พลดึงพ่อเลี้ยงลุกขึ้นแล้วประคองกันวิ่งต่อไป ไม่กี่อึดใจเสือกับแสวงก็วิ่งมาเห็นรอยเลือดและกับดัก
“มันเหยียบกับดักคงไปไม่ได้ไกล”
เสือกับแสวงแยกกันแกะรอย ไม่ช้าแสวงก็เจอไอ้พล แต่มันไวกว่าเอาปืนจ่อหัวเขาไว้
“ไอ้เสืออยู่ไหน”
เสือไม่ได้ตามรอยเลือด แต่ตามรอยเท้าจนกระทั่งมาเจออิทธินั่งพิงต้นไม้ อิทธิจะหนีแต่ไม่รอดเพราะขาเจ็บเดินไม่ถนัด
“ลูกน้องพ่อเลี้ยงใช้รอยเลือดล่อให้ไปอีกทาง”
“พลคงลืมนึกไปว่าแกเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ ไม่หลงกล”
“คุณถูกจับข้อหาบุกรุกพื้นที่อุทยานแห่งชาติห้วยแม่ปั๋ง”
“ฉันเป็นว่าที่พ่อตาแกนะ”
“เป็นพ่อผม ผมก็จับ”
“แกปล่อยฉัน แล้วฉันจะคืนแป๋วให้แก”
“มันจบแล้วครับพ่อเลี้ยง”
