ร้อยป่า

พอเสือเปิดทาง แสวงก็เศร้าหมองลงทันใด

“เสือ...พี่จะกลายเป็นคนพิการ พี่รับไม่ได้”

“ขาซ้ายพี่จะเดินได้ไม่เหมือนเดิม แต่ยังเดินได้นะครับ”

“พี่จะเป็นคนขาเป๋”

แสวงน้ำตาซึม เสือหน้าสลดด้วยความสงสาร

ooooooo

วันถัดมาพ่อเลี้ยงอิทธิจัดงานศพให้พลโดยมีลูกน้องที่เหลือมาช่วยงาน แป๋วก็มาแต่หาทางปลีกตัวออกไปพบเสือที่นัดแนะกันไว้ก่อนหน้านี้

แป๋วระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ เธอส่งก้อนดินแม่แบบกุญแจให้เสือ

“เสือเอาแม่แบบไปทำกุญแจมาให้แป๋วนะ”

“ผมจะรีบปั๊มกุญแจให้ ว่าแต่หลักฐานอยู่ในห้องนั้นแน่เหรอแป๋ว”

“แป๋วค่อนข้างมั่นใจ”

“ถ้าหลักฐานอยู่ในห้องนั้นจริง แป๋วก็เป็นคนจับพ่อเลี้ยงได้”

“เป็นผลงานเราทุกคนต่างหากล่ะเสือ ปฏิบัติการสายลับพิทักษ์ไพรใกล้สำเร็จแล้ว”

ทันใดนั้นพ่อเลี้ยงอิทธิกับลูกน้องโผล่เข้ามา อิทธิจ้องแป๋วกับเสืออย่างเคียดแค้นชิงชัง

“อาคิดถูกที่ไม่เคยไว้ใจแป๋ว”

หญิงสาวรีบโกหกเอาตัวรอด “แป๋วนัดเสือมาจะให้เสือโกหกตำรวจว่าพ่อเลี้ยงไม่เกี่ยวข้องกับมอดไม้ที่ตาย”

“ตำรวจบอกว่าแกเป็นคนยิงไอ้พลตาย”

“ลูกน้องพ่อเลี้ยงยิงต่อสู้ ผมไม่มีทางเลือก”

“ไอ้เชิดเอาปืนมา”

เชิดส่งปืนของมันให้พ่อเลี้ยง เสือรีบชักปืนออกมาป้องกันตัว

“อยากให้อาไว้ใจ แป๋วก็ต้องพิสูจน์ตัวเองด้วยการฆ่าไอ้เสือ”

“แป๋วก็พิสูจน์ด้วยการขนไม้แล้วนี่คะ”

“มันไม่พอ”

อิทธิยัดปืนของไอ้เชิดใส่มือแป๋ว แล้วหยิบปืนตัวเองออกมาจ่อหัวเธอ

“อย่ายิง!!” เสือร้องห้าม

“แป๋วเลือกเอา จะให้ใครตาย”

“ผมยอมแล้ว” เสือตัดสินใจวางปืนลง

“อาจะนับ 1-10 ถ้าแป๋วไม่ยิงไอ้เสือ...อาจะยิงแป๋ว”

แป๋วถูกบีบคั้นที่สุดในชีวิตจนมือสั่น เธอฆ่าเสือไม่ได้ แต่อิทธิเริ่มนับ

“1 2 3...”

“แป๋วจำได้ไหม ผมเคยเกือบตายเพราะแป๋ว วันนี้ผมยอมตายเพื่อแป๋ว”

เสือกับแป๋วจ้องตากันนิ่ง ขณะที่อิทธิก็นับต่อไปจนถึง...

“7 8 9”

แป๋วตัดสินใจในนาทีนั้น ยิงใส่อกซ้ายเสือดังปัง กระสุนตรงเข้าหัวใจเสือล้มลงเลือดทะลัก พ่อเลี้ยงอิทธิแสยะยิ้มสะใจ ขณะที่แป๋วใจแทบขาดไม่กล้ามองคนรักที่ล้มลงแน่นิ่ง!!

ooooooo