ร้อยป่า
ตอนที่ 15
แป๋วยอมออกจากห้องโดยดี แล้วหลังจากนั้นก็แอบโทร.บอกเสือว่าพ่อเลี้ยงซ่อนหลักฐานไว้ในห้องเก็บเมล็ดพันธุ์ข้าวโพด
“น้ำเสียงแป๋วดูมั่นใจ”
“เสือเคยเห็นใครพกกุญแจติดตัวตอนอยู่บ้านมั้ย พ่อเลี้ยงพกกุญแจห้องเมล็ดพันธุ์ข้าวโพดติดตัว กุญแจดอกนั้นต้องสำคัญมาก”
“คนในบ้านมีกุญแจอีกรึเปล่า”
“แป๋วหลอกถามแล้วไม่มีใครมีกุญแจห้องเมล็ดพันธุ์ข้าวโพด นอกจากพ่อเลี้ยง”
“งั้นก็เป็นไปได้ที่พ่อเลี้ยงใช้ห้องนั้นเก็บหลักฐาน”
“แป๋วจะขโมยกุญแจ”
“ถ้ากุญแจหายพ่อเลี้ยงต้องรู้ว่าเป็นแป๋ว เขายังไม่ไว้ใจแป๋ว ผมจะหาทางขโมยกุญแจเอง”
“เสืออยู่ข้างนอกแอบเข้ามายังยากเลย แป๋วเป็นคนในมีโอกาสมากกว่า”
“แต่แป๋วสัญญาแล้วนะจะไม่ทำอะไรที่เสี่ยงเกินไป”
“แป๋วจะหาวิธีที่เซฟตัวเองที่สุด”
เย็นนั้นแป๋วเริ่มดำเนินการขโมยกุญแจ แต่ก่อนอื่นเธอทำทีออกมารดน้ำพรวนดินต้นไม้ ซึ่งไอ้เชิดก็ยังคอยจับตามองอยู่ห่างๆ แป๋วทำเนียนพรวนดินที่รดน้ำเปียกชุ่มแล้วแอบปั้นดินเป็นก้อนขนาดเท่าอุ้งมือเก็บเอาไว้กับตัว
พอตกกลางคืนเธอก็ฉวยโอกาสลอบเข้าห้องอิทธิและใช้ช่วงเวลาที่เขาอาบน้ำค้นหากุญแจดอกนั้นมาปั๊มลงบนดินที่นวดจนนุ่มอย่างเร็ว เสร็จแล้วรีบทำความสะอาดกุญแจไม่ให้ทิ้งคราบสกปรกก่อนเอามันเก็บไว้ที่เดิมแล้วกลับออกมาโดยไม่มีใครรู้เห็น
คืนเดียวกันแสงทองหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าย่องลงจากบ้าน เธอตัดสินใจแน่วแน่หนีไปกับอนิรุทธิ์โดยนัดให้เขามารับที่บ้านพักของเสือ
อนิรุทธิ์รอบคอบมาก เขาจอดรถไว้ด้านนอกแล้วเดินเข้ามารับแสงทองออกไป หญิงสาวเห็นทะเบียนรถไม่คุ้นก็ทักถาม
“ปกติรุทไม่ได้ขับคันนี้นี่”
“รถผมมันเป็นเป้าสายตาพ่อเลี้ยงกับตำรวจน่ะ”
“ตำรวจตามจับรุทเหรอคะ”
อนิรุทธิ์นิ่งเงียบไม่อยากบอกว่าเขาก่ออีกคดี แต่แสงทองพูดอย่างรู้ทัน
“ลูกทีมคุณเสือเล่าให้แสงฟังแล้วล่ะค่ะ รุทโดนคดีกักขังหน่วงเหนี่ยวครูบัวเงิน”
“รู้อย่างนี้แล้วแสงยังจะหนีไปกับผมมั้ย”
“ถ้าแสงกลัวก็ไม่โทร.ให้รุทมารับที่บ้านคุณเสือหรอกค่ะ พอหาที่ตั้งหลักได้เราก็ช่วยกันคิดจะเอายังไงต่อ แสงมั่นใจรุทต้องไม่ติดคุก”
“ผมก็ขอให้เป็นอย่างนั้น”
“ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น แสงจะไม่ทิ้งรุท”
“ผมรักแสงมากนะ”
“วันนี้แสงอาจไม่ได้รักรุท แต่วันนึงแสงจะรักรุทได้ค่ะ”
อนิรุทธิ์แววตาเป็นประกายด้วยความดีใจ สองคนสวมกอดกันแน่นก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไปท่ามกลางความมืดในยามดึกสงัด
ooooooo
รุ่งเช้าแป๋วจะรีบเอาก้อนดินแม่แบบกุญแจไปให้เสือที่โทร.นัดกันไว้เรียบร้อยแล้ว แต่มาโดนไอ้เชิดเพ่งเล็งทั้งที่เธอบอกว่าจะออกไปซื้อของมันก็ไม่เชื่อ อาสาขับรถให้อ้างว่าพ่อเลี้ยงสั่งให้มันดูแลเธอ
แป๋วพยายามพูดดีด้วยทั้งที่ไม่พอใจ “ตอนนี้พ่อเลี้ยงไม่อยู่ เชิดพักเถอะ”
“ผมต้องทำตามคำสั่งพ่อเลี้ยงครับ”
“โอ๊ย! บ้านหรือคุกเนี่ย” แป๋วโวยอย่างหมดความอดทนแล้วเดินหนีเข้าบ้านไป
ขณะนั้นเสืออยู่กับช้างและผู้ใหญ่เทิ้ม พวกเขาจอดรถซุ่มห่างบ้านพ่อเลี้ยงพอสมควร เสือรอนานเริ่มกระวนกระวาย
“แป๋วโทร.บอกจะเอาแม่แบบกุญแจมาให้...หรือว่าออกมาไม่ได้”
เสียงโทรศัพท์มือถือผู้ใหญ่เทิ้มดัง ลูกบ้านคนหนึ่งโทร.มาส่งข่าว ผู้ใหญ่ได้ฟังก็พูดโพล่งด้วยความตกใจ
“อะไรนะ ไอ้หนอมถูกยิงตายในป่า”
