ระบำมาร

“เอางี้นะ คุณอยู่เงียบๆ ผมจะอธิบายให้คุณฟังเอง อยากรู้ไหมผมตามไปเจอคุณที่บ้านพักรับรองได้ยังไง” ถวิกาพยักหน้า “เมื่อตอนกลางวันผมเห็นคุณหกล้มตรงบันไดหนีไฟ คุณทำกุญแจหล่นไว้ ผมคุ้นกุญแจดอกนี้มาก พยายามนึกว่ากุญแจอะไร จนคุณโสภามาขอกุญแจที่ผม บอกว่าคุณอัสดมทำกุญแจหาย ส่วนคุณโสภาเก็บกุญแจไว้ที่บ้าน ผมเลยถึงบางอ้อ...ในบริษัทมีแค่สามคนที่มีกุญแจนี้” ถวิกาส่งเสียงถามอู้อี้ รัชดาเดาออกว่าเธอถามทำไมไม่คืน

“เงียบเถอะคุณ เดี๋ยวคอเจ็บ คุณอัสดมให้กุญแจบ้านพักรับรองคุณ คงไม่ได้พาไปเล่นรอบกองไฟหรอก ตอนหัวค่ำผมเห็นคุณนั่งรถไปกับเขา...ผมแอบดูอยู่นอกบ้านตั้งนาน เห็นคุณทำหน้าขยะแขยงคุณอัสดม พอสบโอกาส เขาเข้าไปในครัว ผมเลยจับคุณออกมา ก่อนที่คุณจะทำอะไรโง่ๆ” รัชดาเลี้ยวเข้าปั๊มแล้วเปลี่ยนใจไม่เติมน้ำมัน กลัวถวิกาทำเรื่องวุ่นวาย

ด้านอัสดมโทร.แจ้ง 191 เรื่องคนหาย เจ้าหน้าที่ให้เขาไปลงบันทึกประจำวันที่ สน.ด้วย อัสดมสุดเซ็งไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่เกรงชลิตาจะรู้ จึงขับรถกลับบ้าน ทำทีบ่นเรื่องการจราจรเพื่อไม่ให้ชลิตาซักถามให้มากความ

รัชดาพาถวิกามาที่รีสอร์ตแห่งหนึ่ง เขาขู่ถ้าเธอหนี เขาจะบอกชาวบ้านแถวนี้ว่าผัวเมียทะเลาะกัน แล้วจะไม่มีใครกล้าช่วยเธอ พอรัชดาแกะเทปกาวที่ปากและมือออก เธอตบหน้าเขาทันที ต่อว่าเขาทารุณผู้หญิง ชายหนุ่มลูบหน้าป้อยๆที่เธอมือหนักไม่เบา หญิงสาวบ่นไม่ได้คิดหนีถ้าเขาไม่ได้เอามาฆ่า ตนเมื่อยมากถูกมัดตลอดทาง แล้วไล่รัชดาออกจากห้องเพราะเธออยากอาบน้ำ

รัชดายํ้าว่าไม่ได้จับมาพักร้อน สั่งให้นั่ง แต่เธอไม่ยอมเขาจึงขู่จะนอนเตียงเดียวกับเธอ หญิงสาวรีบนั่งทันที แล้วถามจับตนมาทำไม รัชดาไม่ตอบแต่ชวนเล่นเกมยี่สิบคำถาม

“คำถามแรก คุณเข้ามาทำงานบริษัทนี้ เพื่อจะได้เข้าถึงคุณอัสดมใช่หรือไม่”

“ไม่ใช่”

“คุณรู้จักคุณอัสดมมาก่อน ใช่หรือไม่”

“ไม่ใช่ ตาฉันถามมั่งค่ะ คุณไม่ชอบคุณอัสดมเพราะพี่สาวคุณเป็นเมียน้อยเขาใช่หรือไม่”

“ใช่” ถวิกาถามเร็วขึ้นให้รัชดาตอบ

“คุณไม่อยากให้ฉันเป็นเมียน้อยคุณอัสดมใช่หรือไม่” รัชดาตอบว่าใช่ “คุณจับฉันมาเพราะหึงฉันใช่หรือไม่”

“ใช่ เอ๊ย! ไม่ใช่”

“คุณโกหก ผิดกติกา เลิกเล่นแล้วค่ะ” ถวิกาลุกขึ้น รัชดาจับให้เธอนั่งลง เธอจึงบอกเขาว่าเกมจบแล้ว รัชดาบอกยังไม่จบ เขาจะเล่นเกมจับผิดด้วยการจ้องเธอ จนกว่าเธอจะพูดความจริง