ระบำมาร

ถวิกาช่วยรัชดาเช็ดกระจก แล้วแย็บถามว่าเขายังไม่ได้บอกสาทินีเรื่องตนใช่ไหม เธอถึงไม่มีทีท่าหึงหวง รัชดารับว่าใช่ เพราะไม่อยากให้พี่สาวเจ็บปวด แล้วเขาถามว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะเลิกหลอกอัสดม ถวิกาหน้าเหวอโมโหกลบเกลื่อน

“เอ๊ะคุณนี่! เข้าใจอะไรยากจริง ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้หลอก...เหลืออีกนิดเดียวคุณเช็ดไปนะคะ”

ถวิกากลับเข้ามานั่งหงุดหงิดในร้าน สาทินีชงกาแฟมาวางให้ แล้วขอบใจที่ช่วยเช็ดกระจก ถวิกาฉวยโอกาสหลอกถามอุปนิสัยเธอ

“ไม่ว่าคุณสาทินีจะเป็นยังไงก็ไม่มีสิทธิ์มาประจานกันแบบนี้ค่ะ...ดูจากร้านแล้ว คุณสาทินีเป็นผู้หญิงหวานมากเลย เดาว่าต้องช่างเอาใจด้วย” สาทินีไม่สนใจคำถาม กลับย้อนถาม

“เธอมาทำอะไรแถวร้านฉัน”

ถวิกาไม่ยอมแพ้บอกว่าตนนัดเพื่อนแล้วหันมาคุยเรื่องการทำเค้ก ว่าถ้าใจร้อนคงทำไม่ได้ สาทินีไม่ตอบ พอดีรัชดาเข้ามาในร้าน ถวิกาแอบทำหน้าเซ็งที่อดถามข้อมูลสาทินีอีก แถมรัชดายังยุให้สาทินีแจ้งความเอาผิดคนที่เขียนกระจกร้าน สาทินีบอกว่าตนมีวิธีเอาคืนที่ดีกว่า รัชดาขอร้องอย่าระรานกันไปมา สาทินีส่ายหน้าบอกอย่างตนทำได้แค่ฟ้องอัสดม

ooooooo

ถวิกาอยากรู้ว่าสาทินีทำได้แค่ที่พูดจริงหรือ จึงแอบสะกดรอยตามเธอทั้งวัน จนกระทั่งได้เห็นว่าเธอมาที่คอนโดของรสลิน เดินหารถแล้วเอากระดาษที่เขียนคำว่า...รถเมียน้อย...กำลังจะแปะที่กระจกรถ รสลินมาเห็นเสียก่อน กระชากกระดาษออกโวยวายจะฟ้องอัสดม

สาทินีขู่กลับว่าจะเอาภาพจากกล้องวงจรปิดว่าเธอไปเขียนกระจกร้านให้อัสดมดูเช่นกันและว่าเธอเลว

“เธอนั่นแหละเลว! อย่างน้อยฉันก็ไม่ทำลายครอบครัวใคร ฉันไม่เคยขอให้คุณอัสหย่า คุณอัสเคยมาบ่นให้ฉันฟัง เธอเซ้าซี้ให้เขาหย่าเมียไปแต่งกับเธอ นี่สาทินี ฉันจะบอกให้นะ คุณอัสไม่มีวันหย่ากับเมียเขาหรอก”

“เธอเป็นคนนอกจะไปรู้อะไร! คุณอัสไม่ได้บอกฉันแบบนี้”

“ผู้ชายน่ะ ถ้าอยากหย่าจริงๆเขาฟ้องหย่าไปนานแล้ว ที่เขาไม่หย่าก็เพราะเขารักเมียเขา เธอเลิกหลอกตัวเองได้แล้วสาทินี!”

“ก็ถ้าเขารักเมียเขาจริง เขาจะมามีฉันเหรอฉันไม่ได้หลอกตัวเอง!”

“นี่เธอแกล้งโง่หรือโง่จริงเนี่ย ถ้าแกล้งโง่ก็แล้วไป แต่ถ้าโง่จริง ฉันต้องเตือนเธอซะหน่อยนะ ห้ามปล่อยให้ท้องเด็ดขาด”

“ทำไม กลัวฉันท้องแล้วคุณอัสจะทิ้งเธองั้นเหรอ”

“ฉันเวทนาเด็กต่างหาก ลูกของเธอเกิดมาต้องโดนตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย!”

สาทินีโดนพูดแทงใจ โมโหสุดขีดตบหน้ารสลินฉาด รสลินไม่รอช้าตบกลับ ถวิกาแอบมองอยู่ตกใจ...สาทินีประกาศกร้าว ถ้าตนมีลูก ลูกของตนจะต้องเป็นลูกเมียหลวง รสลินเบ้ปากสังเวชใจ หาว่าสาทินีเพ้อเจ้อ โง่ไม่บันยะบันยัง ว่าแล้วก็ขยำกระดาษปาทิ้งเดินไป