ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ภูผา"

รุ่งเช้า ลุงแสงเริ่มสอนการทำไร่ เริ่มตั้งแต่การจับจอบ ถางหญ้า และโรยปูนขาวเพื่อกำหนดขอบเขตการปลูก ลุงแสงสอนอย่างละเอียดและภูผาก็ฟังและทำอย่างตั้งใจ มุ่งมั่น แม้แต่กลางวันที่แดดเปรี้ยงก็ไม่หยุดจนลุงแสงบ่นว่า “มันบ้าหรือดีวะเนี่ย”

รุ่งขึ้นลุงแสงไปปลุกภูผาตอนตี 5 ปรากฏว่าภูผาหายไปแล้ว พอลุงแสงไปถึงไร่ เห็นภูผายืนพรวนดินง่วนอยู่มีผ้าพันฝ่ามือที่จับจอบจนพุพอง

ภูผาทำงานจนลุงแสงต้องบอกให้พัก เขาบอกว่าตนยังไหว เหนื่อยก็ดีจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่าน ลุงแสงเดาประสาคนมีประสบการณ์ว่าอาการแบบนี้อกหักใช่ไหม ภูผาเหมือนถูกสะกิดแผล เล่าเรื่องราวในชีวิตให้ลุงแสงฟัง ลุงแสงฟังแล้วถึงกับเอ่ยปากว่า

“ทำไมพ่อเอ็งถึงใจร้ายอย่างนี้วะ หาว่าเอ็งเป็นตัวซวย ที่ซวยก็เพราะปากของพ่อเอ็งนั่นแหละ”

ภูผาบอกว่าอย่าว่าพ่อตนเลย ตนจะพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าตนก็ประสบความสำเร็จกับเขาได้เหมือนกัน ลุงแสงบอกว่างั้นลุงจะช่วย บอกว่าเรื่องทำไร่ทำสวนมันต้องขยัน ถ้าเขาขยันยังไงก็ไม่อดตาย อย่างน้อยก็มีข้าวกินสามมื้อ เรื่องอะไรที่รกใจก็กวาดทิ้งไปเสีย ต่อไปนี้มองไปแต่อนาคตนะ

“ครับลุง”

ภูผามุ่งมั่นถางหญ้าพรวนดินเหมือนมุ่งปลูกอนาคตใหม่ให้สวยงามตามคำสอนของลุงแสง

ooooooo

ขณะเวหารักษาตัวที่โรงพยาบาล เพื่อนๆมาเยี่ยมยังมีแก่ใจเอาสมุดที่ติวกันมาให้เวหาอ่านด้วย เดือนบอกว่าอีกสองวันหมอก็ให้กลับบ้านได้แล้ว

เพื่อนคนที่ชอบจับผิดและดูถูกเวหาถามว่า ลุงกับป้าดูแลยังไงปล่อยให้เวหาเอารถกระป๋องไปเกิดอุบัติเหตุ พ่อแม่เวหากลับมาโดนดีแน่

ความเลยแตกเดือนบอกว่าเส็งกับตนเป็นพ่อแม่ของเวหาเอง เส็งไม่พอใจเรียกปรามเดือน เดือนโต้ว่า

“เลิกส่งเสริมลูกให้เป็นคนโกหกได้แล้วเฮีย ถ้ามันไม่ยอมรับว่าพ่อแม่มันเป็นคนขายรองเท้าตามตลาดนัดก็ไม่ต้องมาเป็นพ่อแม่ลูกกัน”

เวหาตกใจ เพื่อนๆตะลึง คนหนึ่งถามว่า “ลุงกับป้าเป็นพ่อแม่เวหาจริงเหรอ”

“ใช่ แล้วพวกเราจน พวกเราไม่ได้เป็นนักธุรกิจ การศึกษาก็แค่ประถม รับได้ไหมล่ะ” เดือนย้อนถาม

เพื่อนๆมองหน้ากันอึ้ง เพื่อนที่ชอบจับผิดมองเวหาด้วยสายตาเหยียดเย้ย ชวนเพื่อนๆกลับทันที เส็งตกใจที่เพื่อนทิ้งเวหา เดือนโมโหและเสียใจ ส่วนเวหาได้แต่ลืมตามองเพื่อนๆเครียด

ต่อมาอีกสองวัน หมออนุญาตให้เวหากลับบ้านได้แล้ว เส็งไปที่แผนกการเงิน พอเห็นบิลที่พยาบาลยื่นให้ก็ชะงักอึ้ง หันกวักเรียกเดือนถามว่าเรามีเงินเก็บเหลือเท่าไหร่ เดือนบอกว่าไม่ได้ขายของเป็นเดือนจะเอาที่ไหนมาเก็บ เส็งถามพยาบาลว่าขอผ่อนส่งได้ไหม พวกตนกำลังเดือดร้อน รับรองไม่เบี้ยวแน่

เดือนเอาเงินปึกหนึ่งวางที่หน้าเคาน์เตอร์ทันที เส็งถามว่าเอาเงินซ่อนไว้หรือ เดือนบอกว่านี่เป็นเงินของภูผา เส็งหน้าตึงทันทีบอกว่าไม่เอา ให้พยาบาลคืนเงินไปเสีย เดือนโมโหถามเสียงดังว่า

“จะบ้าไปแล้วเหรอ ถ้าไม่เอาเงินภูผาจ่ายแล้วจะทำยังไง ให้เวหานอนตายอยู่โรงพยาบาลนี้เลยไหม”

เวหาที่นั่งรออยู่เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันหน้าเคาน์เตอร์ก็กัดปากตัวเองเครียด

 ooooooo