พ่อมดเจ้าเสน่ห์
ตอนที่ 13
แมทธิวกับสารกิจช่วยกันต้อนรับแขกที่มาร่วมงาน แล้วแมทธิวก็เดินมาหาโรม ถามเห็นเดชาบ้างไหม โรมส่ายหน้า...วิวรรณเดินมากับกุลนภาต่างชะงักมองสองหนุ่ม กุลนภารีบบอกว่าโรมเป็นของตน วิวรรณจ้องมองสองหนุ่มแล้วบอกกุลนภาว่าทั้งสองมีอะไรบางอย่างที่เหมือนกัน กุลนภาเพ่งมองแล้วรู้สึกเช่นกัน อีกด้าน ณิศราเดินมากับมาริสา พอสองหนุ่มเห็นสองสาวก็
จะเดินไปหา กุลนภากับวิวรรณรีบเข้าไปคล้องแขนคู่ของตัวเองก่อน
ปรารถนาพาทาฮีร่ากับพวกเดินไปห้องรับรอง โรมเห็นยายก็ตกใจที่มา ปรารถนาเห็นหนุ่มๆมองก็รีบแนะนำว่าทาฮีร่าเป็นเพื่อนรักของตน ทันใดกลางห้องมีเสียงคล้ายระเบิด ทุกคนแตกฮือ เกิดกลุ่มควันขึ้นกลางห้อง พอควันจางปรากฏร่าง ดร.พีทในชุดเหมือนนักมายากล เสกดอกไม้แจกแขกในงาน ปรารถนากระซิบถามทาฮีร่าว่านั่นใช่พ่อมดไหม เธอเบ้ปากที่มาทำเด่น
“จะเหลือเรอะ”
โรมเข้าพา ดร.พีทไปตรงอื่น แมทธิว ณิศราและมาริสามองอย่างคาดเดาว่าเป็นใคร...
ooooooo
ตลับอยู่ในห้องรับรองกับธงชัย กรองทอง ไพจิตร อุษณีย์ จัน สมเกียรติและสิริกาญจน์ โดยมีสาวใช้สองคนคอยบริการอาหารและน้ำ...ปรารถนาพาทาฮีร่ากับทุกคนเข้ามาแนะนำกับตลับด้วยสีหน้าภาคภูมิใจว่าทาฮีร่าคือเจ้าของเพชรเจิดจรัส
กรองทองขอดูเพชรสักนิดแต่โรซี่ไม่ให้ดู ตลับยิ้มอย่างเข้าใจว่าทุกคนควรได้เห็นพร้อมกัน ไม่ควรเอาเปรียบแขกในงาน ทาฮีร่าพลั้งปาก
“ก็ดูเป็นคนยุติธรรมเหมือนกันนี่!”
“แล้วฉันเคยไม่ยุติธรรมตอนไหนเหรอ เท่าที่จำได้เราไม่เคยได้สนทนาวิสาสะกันด้วยซ้ำ แล้วคุณจะมากล่าวหาฉันได้ยังไง”
“ฉันอ่านใจคนเก่ง! มองแพร้บก็เห็นไปถึงไหนๆ”
“อ้อ...เป็นหมอดู” น้ำเสียงตลับเยาะ
“บังอาจ! อย่าได้เอาฉันไปเปรียบกับหมอดูเด็ดขาด ฉันยิ่งใหญ่กว่านั้นมากนัก”
ตลับจ้องถามว่าเป็นอะไร ปรารถนายกมือจะตอบแทน แมทธิวตัดบทก่อนจะวุ่นวายกันใหญ่ เชิญทุกคนไปห้องประมูล แล้วประคองตลับเดินนำไป ทาฮีร่าเชิดหน้าเดินไปกับปรารถนา ตลับยังสงสัยในตัวทาฮีร่าขณะที่เธอก็ฉุนไม่หาย
ในเวลานั้น เดวิดไม่ไปร่วมงาน ยืนกอดอกอยู่หน้าบ้านของตัวเอง นัยน์ตาดูอ้างว้างโดดเดี่ยว นาดาลหอบสังขารออกมาหา เดวิดหันมาเห็นรีบประคองด้วยความเป็นห่วงเพราะคืนนี้น้ำค้างแรง แล้วพาพ่อเข้าบ้าน จัดยาสมุนไพรให้ดื่ม นาดาลถามทำไมถึงไม่ไปงานประมูล เมื่อเห็นท่าทีเดวิดไม่อยากไปก็หัวเราะเยาะหยัน
“ฉันรู้ว่าแกอยากไป”
“ผมไม่ได้มีความสำคัญอะไรที่นั่น...พ่อครับหยุดเถอะ” เดวิดขอให้พ่อหยุดหัวเราะ
“ทำไม แกทนฟังไม่ได้เรอะ”
“ผมกลัวพ่อทรุดหนักลงไปอีก”
