พ่อมดเจ้าเสน่ห์

แม้ว่าโมนาจะร้ายแต่เกอร์ทรู้ดก็อดเป็นห่วงไม่ได้ จึงย่องมาดูอาการที่บ้าน ซูซี่กับจู๊ฟตามมาจับผิดว่าเกอร์ทรู้ดเป็นห่วงอะไรโมนา ทั้งที่เห็นแอบแช่งแอบนินทาตลอดจะเข้าไปดูเอง เกอร์ทรู้ดคว้าแขนทั้งสองคนไว้ ทั้งสองสลัดแขนออกเดินตรงไปจะเคาะประตู

ทันใดนั้นเองมีแสงพุ่งออกมาทำให้ซูซี่กับจู๊ฟกระเด็นไป เกอร์ทรู้ดหลบหลังต้นไม้ได้ทัน โมนายืนตระหง่านถามมาทำอะไรแถวนี้ จู๊ฟกับซูซี่เหลียวหาเกอร์ทรู้ดไม่เห็น ก็รีบวิ่งหนีออกมา

กลับมาถึงโรงพยาบาล จู๊ฟกับซูซี่เห็นเกอร์ทรู้ดนั่งทำงานอยู่ก็ตรงมาเล่นงาน เค้นให้บอกว่ามันเรื่องอะไรกัน เกอร์ทรู้ดพูดคำเดิมว่า ไม่จำเป็นต้องพูดทุกอย่างที่รู้...ทั้งสองจึงขู่ถ้าเขาไม่พูดจะเลิกคบ ทำให้เกอร์ทรู้ดอึดอัดใจโพล่งออกมา

“ก็ได้ หมอโมนาได้รับบาดเจ็บสาหัส!” ซูซี่แปลกใจที่เมื่อกี้เธอดูปกติ เกอร์ทรู้ดจึงบอกว่าเดวิดเป็นคนช่วยไว้ ซูซี่พอจะนึกออกถึงเหตุการณ์วันนั้น

“แล้วใครทำให้หมอโมนาบาดเจ็บ” จู๊ฟถามขึ้น

“อันนี้ไม่รู้จริงๆ ถ้าอยากรู้ต้องไปถามหมอเดวิด”

ซูซี่กับจู๊ฟสบตากันประมาณว่าใครจะกล้าไปถาม... ขณะที่เดวิดกลับมาหาโมนาที่บ้าน พอจะเคาะประตูก็มีแสงพุ่งออกมา เขาหลบได้ทันแล้วเข้าไปจะโวย แต่พอเห็นโมนาทรุดอยู่กับพื้นก็สมน้ำหน้าที่ยังไม่ทันหายดันอวดเก่งใช้พลัง โมนาเงยมองหน้าเยาะหยัน

“พูดเหมือนมนุษย์! มนุษย์ชอบพูดว่าสมน้ำหน้า”

“อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับพวกมัน!” เดวิดไม่พอใจ โมนาสวนทันควัน

“ทำไม มันกระทบใจเธอใช่ไหม”

“ไม่ ฉันไม่ใช่ ไม่ใช่มนุษย์!”

“แต่ฉันว่าใช่” เดวิดโกรธยกมือจะทำร้ายโมนาแล้วชะงัก เธอท้า “เอาซี้ จะฆ่าฉันก็เชิญ จะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิง”

เดวิดฮึดฮัดแล้วผลุนผลันออกไป โมนานิ่วหน้าด้วยยังเจ็บบาดแผลรู้ตัวว่าอ่อนแรงลงมาก เดวิดกลับบ้านเปิดประตูห้องนอนเข้าไปดูนาดาล เห็นพ่อนั่งลืมตามองไปข้างหน้านิ่งๆ พึมพำแต่คำว่าแก้แค้น จึงเข้าไปถามว่าพ่อพูดอะไร เขาเสียงกร้าวขึ้นว่า

“แก้แค้น! ใกล้ถึงวันหายนะของพวกมันแล้ว”

“พ่อหมายถึงพวกนักล่าเหรอครับ”

นาดาลค่อยๆเบือนหน้ากลับมามอง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “ฉันหมายถึงพวกมนุษย์ที่ถือว่าตัวเองมีอำนาจอย่างพวกแก! ฉันขอสาปแช่งพวกแกให้หายนะ” นาดาลหัวเราะเสียงดังก้องน่ากลัว แล้วกลับมาร้องไห้สะอึกสะอื้น “ฮันนา เธออยู่ที่ไหน ฮันนา...พี่ใกล้จะตามเธอไปเต็มทีแล้ว พี่รู้ตัวดี...ฮันนา พี่จะตามเธอไปรอพี่แก้แค้นสำเร็จก่อนแล้วจะตามเธอไป”

เดวิดรู้สึกสงสารพ่อจับใจ เขารินยาจากกาใส่ถ้วย ประคองพ่อขึ้นจิบแล้วจัดให้นอนลง นาดาลยังคงพึมพำถึงฮันนาแล้วค่อยๆสงบลงด้วยฤทธิ์ยา

เดวิดเดินเข้าห้องทรุดนั่งอย่างอ่อนแรง ครุ่นคิดถึงคำพูดของพ่อและโมนา ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นใครกันแน่ เขารับไม่ได้ว่าตัวเองเป็นมนุษย์ ที่ผ่านมาตัวเองเป็นพ่อมดมาตลอด

ooooooo