พ่อมดเจ้าเสน่ห์

โรมแวะมาหาณิศราที่ห้องทำงาน เธอทำทีรำคาญเพราะยังงอนเรื่องเขากับกุลนภา แต่ก็ต้องถามเรื่องแหวนเพชรเจิดจรัสว่าพวกเขามีจุดประสงค์อะไรถึงเอามาให้ประมูล โรมบอกว่าต้องการสมทบทุนสร้างโรงพยาบาล ณิศราไม่เชื่อเพราะมันทำให้พี่น้องของตนแทบฆ่ากันตาย

“เกิดโลภกันขึ้นมาล่ะสิ” โรมพลั้งปาก

“อย่ามาว่าพี่น้องฉันนะ เพชรสวยขนาดนั้นใครๆก็อยากได้” โรมแย็บรวมถึงเธอด้วยรึ “ฉันยอมรับว่าฉันก็อยากได้ แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เดือดร้อนอะไร...คุณย่าท่านยกแหวนวงนั้นให้พี่แมท แต่พี่กิจเขาก็อยากได้ เลยทะเลาะกันใหญ่โต”

“ผมดีใจที่คุณไม่เข้าไปร่วมแย่งชิงกับเขาด้วย...คุณเริ่มเป็นผู้ใหญ่แล้ว”

“อ้อ จะว่าฉันแก่รึ”

“ผมหมายถึงนิสัยใจคอความนึกคิดของคุณตอนที่เราพบกันใหม่ๆคุณเกเร ใจร้าย เจ้าอารมณ์”

“นี่ ฉันไม่ชอบให้ใครมาวิจารณ์นะ”

โรมบอกเป็นคำชม ณิศราเริ่มเขินเดินหนีจะไปทำงาน โรมรีบบอกว่าถ้าเธออยากได้เพชรสวยงามแบบนั้นจะพาไปเลือก เพราะที่เมืองเวทมนตร์ หาดทรายของเราไม่ใช่ทรายแต่เป็นอัญมณีแทนทราย หญิงสาวเผลอตื่นเต้น พอรู้สึกตัวก็ทำทีไม่สนใจ โรมย้ำว่าอยากพาเธอไป

“ฉันไม่หลงกลคุณหรอก คุณตั้งใจจะเอาอัญมณีมีค่ามาล่อลวงฉันเหมือนกับที่แม่มดตนนั้นเอาเพชรเจิดจรัสมาล่อลวงให้พี่น้องฉันต้องทะเลาะกัน”

“คุณยายท่านตั้งใจดี...” ณิศราไม่เชื่อผลักเขาแล้วเดินหนี โรมถอนใจไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาทาฮีร่าผ่านทางลูกแก้ว เธอไม่พอใจที่โรมตามง้อณิศราขนาดนั้น ชิคเก้นเหน็บว่าณิศราทั้งสาวทั้งสวยไม่ได้ชราอย่างยาย ทาฮีร่าโกรธ ชิคเก้นรีบเปลี่ยนเรื่องถามที่เอาเพชรไปประมูลเพราะต้องการแกล้งครอบครัวณิศราใช่ไหม ถึงได้ตามดูแบบนี้ แม่มดพันปีไม่ยอมรับ หาว่าชิคเก้นเป็นแมวสอดรู้สอดเห็น

ooooooo

สารกิจปรับทุกข์กับหมอเดชาซึ่งก็คือเดวิดเขาได้ทียุให้สารกิจเข้าใจว่าตลับไม่ยุติธรรม ห้ามยอมแพ้เด็ดขาด เพราะถ้ายอมจะกลายเป็นเบี้ยล่างแมทธิวตลอดไป

“คุณก็เป็นลูกผู้ชายคนนึง ลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง ต้องลุกขึ้นมาทวงสิทธิ์อันชอบธรรมของตัวเอง แค่นี้หมอแมทก็ใหญ่จนจะคับโรงพยาบาลอยู่แล้ว”

สารกิจขบกรามแน่นโทษ “เพราะคุณย่าให้ท้ายมัน”

“อีกหน่อยก็คงยกโรงพยาบาลยกบ้านยกมรดกให้หมด คุณก็จะเป็นแค่ลูกจ้างกินเงินเดือน คอยรับคำสั่งเขา ทั้งๆที่คุณก็เป็นทายาทคนนึง แต่กลับไม่ได้รับความสนใจ ไม่มีใครให้ความสำคัญกับคุณ”