พ่อมดเจ้าเสน่ห์

ปราการยกมือห้ามขอให้หยุด ปรารถนาจึงหยุดแล้วถามใหม่ ว่าหลานทั้งสองมีธุระอะไร หรือจะมาขอแบ่งมรดก หลานทั้งสองสวนว่าอาจะให้ไหม

“มันก็ต้องแล้วแต่ความประพฤติปฏิบัติของพวกเธอ แต่ที่แน่ๆคุณอาปรารถจะแบ่งมรดกครึ่งนึงไปช่วยน้องได” ทั้งสองถามว่าใคร “สัตว์สงวนที่เมืองของคุณทาฮีร่า ชื่อเต็มๆว่าน้องไดโนซอร์ ซึ่งแถวบ้านเราเรียกว่า...ไดโนเสาร์ อ๊ะ! สบตากัน กำลังคิดล่ะสิว่าคุณอาปรารถเป็นบ้า และคุณยายทาฮีร่าเป็นใคร...มีตัวตนรึไม่...”

ปราการกับวิวรรณอึ้ง ปรารถนาพูดจริงจัง “อย่างแรก คุณอาปรารถมีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์ครบถ้วนทุกประการ อย่างที่สอง คุณยายทาฮีร่าเป็นแม่มด ซึ่งคุณอาปรารถแอบๆแน่ใจว่าน่าจะเป็นพวกเดียวกับคุณมารีฟิเซนท์”

สองพี่น้องกลับมาเล่าให้พ่อกับแม่ฟังว่าปรารถนามีอาการเพี้ยน หยดย้อยแอบฟังอยู่หน้าห้อง สิริกาญจน์กำชับสามีให้รีบดำเนินการฮุบมรดกปรารถนาโดยเร็ว ปราการชอบใจจะได้เอาเงินไปซื้อรถสปอร์ตให้เป็นของขวัญมาริสากับณิศรา สมเกียรติติงจะเลือกใครกันแน่ ในเมื่อสู่ขอมาริสาแล้วก็ต้องมีเธอคนเดียว วิวรรณโวยจะซื้ออะไรต้องไม่เกี่ยวกับส่วนแบ่งของตน สิริกาญจน์เอ็ดลูกๆ ที่คิดแบ่งสมบัติทั้งที่ตนยังไม่ตาย วิวรรณบอกว่าหมายถึงสมบัติของปรารถนา

หยดย้อยเป็นห่วงปรารถนารีบกลับมาเตือนให้ระวังตัว ปรารถนาเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีสมบัติมากขนาดมีคนผลาญได้ จึงคิดจะหาคนมาช่วย ทีแรกนึกถึงเจมส์ บอนด์ แล้วชะงักนึกได้

“คุณยายทาฮีร่า! ฉันจะขอร้องให้คุณยายทาฮีร่าช่วย”

“จะไหวเหรอคะ เท่าที่หยดย้อยดู ตัวแกเองยังจะเอาไม่รอดเลย”

“อย่าเสียงดัง เดี๋ยวแกได้ยิน” ปรารถนาเอานิ้วแตะปาก สายตาระแวดระวัง

“ไม่หรอกค่ะ ดูจากสภาพแล้วแกน่าจะหูตึง” หยดย้อยยังปากดี

ปรารถนาเตือนให้เบาเสียงแล้วเดินหนี หยดย้อยเข้าใจว่าเธอจะเข้านอน แต่ปรารถนากลับบอกว่าจะไปติดต่อทาฮีร่า หยดย้อยส่ายหน้าระอาใจ

ปรารถนาเข้าห้องเคาะกำแพงเรียกทาฮีร่า หยดย้อยตามมาบอกให้โทร.หา เธอบอกว่าแม่มดไม่มีโทรศัพท์มือถือ แล้วชวนหยดย้อยให้ช่วยเรียกทาฮีร่า สองคนช่วยกันเคาะกำแพงเรียก

ooooooo

ตลับนั่งอ่านคาถาพึมพำอยู่ในห้องพระ  เบื้องหน้าเป็นกริชวางอยู่บนพาน สักพักกริชมีควันลอยขึ้นปกคลุม เธอยิ่งเร่งสวด กริชมีสีรุ้งแวววับ ครู่หนึ่งก็หายไปปรากฏภาพห้องขัง เธอพยายามเพ่งมองจนเห็นณิศรานอนสลบไสลด้วยความอ่อนเพลีย ตลับเบิกตากว้าง

“หนูณิ! หนูณิของย่า! ได้ยินย่าไหมลูก หนูณิ หนูณิ...”