พ่อมดเจ้าเสน่ห์

“โมนาต้องการมากกว่านั้น! โรมจะให้โมนาได้หรือเปล่าล่ะ”

“ต้องการอะไร” โรมถามอย่างหวั่นใจ

“ต้องการให้เราวิวาหะกัน” โรมนิ่ง โมนาแค้นใจบอกตามใจแล้วทำท่าจะหายตัว

โรมคว้าแขนเธอไว้ โมนาแกล้งเซปะทะอกเขา โรมดันเธอออก หญิงสาวสะเทือนใจที่เขารังเกียจ พอเขาถามย้ำถึงณิศรา ก็ผรุสวาทออกมา

“มันมีดีอะไรนักหนา โรมถึงได้ต้องคอยปกป้องมัน! ถ้าโรมไม่ยอมวิวาหะกับโมนาก็อย่าหวังเลยว่าจะรู้! หรือกว่าจะรู้ นังหนูณิก็จะกลายเป็นเหยื่อพญาแร้งไปแล้ว!”

โรมใจหายรีบรับคำเมื่อเธอบอกว่าณิศราอยู่ไหน โมนาตากร้าวรู้แก่ใจว่าเขายอมเพราะรักณิศรามากจนยอมเสียสละวิวาหะกับคนที่ไม่ได้รัก โรมพูดแทงใจ

“ใช่ เพราะสำหรับฉัน ความรักคือการเสียสละทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งชีวิตเพื่อคนที่เรารัก!...ในเมื่อ ฉันยอมทำตามความต้องการของเธอแล้วก็บอกมาสิว่าหนูณิอยู่ที่ไหน”

“ฉันจะพานังหนูณิกลับไปคืนเอง! แล้วอย่าลืมสัญญาล่ะ” โมนาสะบัดผ้าคลุมหายตัวไป

ooooooo

นาดาลนอนอ่อนระโหยโรยแรง เดวิดรินยาสมุนไพรมาให้ ได้ยินพ่อพึมพำเรียกแมทธิวๆ ก็แค้นใจขบกรามแน่นเข้ามาทรุดลงข้างๆป้อนยาให้พ่อ แล้วจัดให้นอนต่อ แต่ท่าทางนาดาลดูกระสับกระส่าย สะบัดผ้าคลุมออก

เดวิดตัดสินใจมาค้นประวัติประชากรนครเวทมนตร์ที่ห้องสมุด ซึ่งอยู่ชั้นใต้ดิน ในนั้นมีแต่หยากไย่เพราะไม่ค่อยมีใครเข้ามา เดวิดตรงไปที่หนังสือเล่มใหญ่หนาดูคร่ำคร่า หน้าปกมีรูป ดร.พีทอย่างเท่ เดวิดกดที่รูปเบาๆ ดร.พีทขยับและพูดว่าอยากรู้จักผู้คนตั้งแต่ยังแดงๆ จนเติบใหญ่ ค้นได้จากหนังสือเล่มนี้...เดวิดเปิดดูไปเรื่อยจนมาถึงหน้าที่ครอบครัวตน หน้านั้นกลับโดนฉีกออกไป เขาแปลกใจมาก...

ในห้องขัง ณิศราคิดตกว่าร้องไห้ไปก็เท่านั้น นึกถึงคำสอนของตลับว่าเราเป็นนักล่า และไม่ใช่นักล่าทุกคนที่มีพรสวรรค์ อยู่ที่เราต้องทำจิตใจให้นิ่ง มีสมาธิมุ่งมั่นจดจ่ออยู่กับอาวุธอย่างใดอย่างหนึ่งของเรา ถ้ามีพรสวรรค์ เราจะรู้ตัวทันที...ณิศราตั้งสมาธิ พลันมีเสียงฝีเท้าเดินมาจึงรีบหยุดลุกยืน โมนาเดินเข้ามามองตากร้าว

“ไง ไม่ร้องไห้คร่ำครวญแล้วเรอะ”

“สิ่งใดที่เธออยากเห็น ฉันจะไม่มีวันให้เธอได้เห็น”

โมนาเยาะหยันไม่เชื่อ ณิศราสบตาเยือกเย็นบอกว่าตนไม่กลัวเธออีก โมนาทดสอบตบณิศราหน้าหัน ณิศราเบือนหน้ากลับมาไม่มีน้ำตาสักหยด โมนาโกรธเรียกแส้มาในมือแล้วฟาดใส่จนณิศราล้มแต่เธอก็กัดฟันทนไม่ร้องไห้ โมนายิ่งโกรธเปลี่ยนอาวุธเป็นมีด กระชากผมณิศราขึ้นอย่างแรงเอามีดจ่อคอ เธอยังสบตาเยือกเย็น โมนาให้ร้องขอชีวิต เธอส่ายหน้า โมนาขบกรามจะเชือดคอแต่แล้วนึกถึงคำขู่ของโรม จึงกระแทกหัวณิศราลงแล้วเดินหงุดหงิดออกไป

โมนาออกมายืนหน้าประตูห้องขังระงับความพลุ่งพล่านในอารมณ์ เข่นเขี้ยวไม่มีวันยอมแพ้ณิศรา... ด้านณิศราค่อยๆทรงตัวนั่งสมาธิ ภาพอาวุธสามอย่างปรากฏขึ้นในม่านตาทีละอย่าง ผ่านไปช้าๆจนมาหยุดที่หนังสือไม่ขยับไปไหน เธอจึงเพ่งมองอย่างมุ่งมั่น