พ่อมดเจ้าเสน่ห์

ลิฟต์ยังคงเลื่อนสูงขึ้นไปเรื่อย จนหยุดเปิดให้ณิศราออก เธอตะลึงเมื่อเห็นดินแดนที่สวยงาม มีหมอกจางๆลอยราวกับภาพในความฝัน ทันทีที่ณิศราก้าวออกจากลิฟต์ เสื้อผ้าเธอก็เปลี่ยนเป็นชุดจินนี่ ดอกไม้ผุดขึ้นสองข้างทางที่เธอเดินผ่าน เธอเดินไปจนกระทั่งเห็นใครคนหนึ่งยืนหันหลังอยู่ จึงเรียกโรม...โรมค่อยๆหันมามองอย่างห่างเหิน เธอเห็นแล้วน้อยใจ

“ไหนบอกว่าจะไปแล้วไง กลับมาทำไมอีกล่ะ”

“ใครบอกล่ะว่าผมกลับมา คุณต่างหากที่เป็นฝ่ายมาหาผมเอง...ดูให้ดีสิว่าที่นี่ที่ไหน”

“แต่คุณเป็นคนให้ลิฟต์พาฉันมา”

“แล้วคุณขึ้นลิฟต์มาทำไม...ถ้าไม่อยากพบผม” น้ำเสียงและแววตาโรมเยาะ

“ฉันเหรออยากพบคุณ”

“ไม่อย่างนั้นคุณจะขึ้นลิฟต์เหรอ ผมไม่ได้บังคับคุณสักหน่อย”

“แต่คุณไปที่โรงพยาบาล”

“ผมไปทำงานของผมตามปกติ” ณิศราโทษว่าเขาทำให้เห็น “นั่นแหละเพราะคุณใจจดจ่ออยู่กับผม” หญิงสาวจะแย้ง เขาขัดขึ้น “ถ้าไม่จดจ่อ คุณจะไม่เห็นผม”

ณิศราโกรธจะกลับ แต่หันหลังมาไม่เห็นลิฟต์แล้ว โรมทำทีชวนว่า ไหนๆมาถึงเมืองเวทมนตร์ก็น่าจะอยู่นานๆ เพราะมีมนุษย์ไม่กี่คนมาที่นี่ได้ ณิศรางอน

“ช่างมนุษย์พวกนั้นเป็นไร ฉันไม่อยากมา คุณนั่นแหละควรจะซ่อมรอยรั่วรอยแยกอะไรนั่นให้เสร็จเร็วๆ เราจะได้ไม่ต้องพบกันอีกเลย ต่างคนต่างอยู่”

“ผมต้องเลิกซ่อมชั่วคราว เพื่อทำภารกิจสำคัญให้สำเร็จก่อน”

“ภารกิจบ้าบออะไรอีกล่ะ”

“ภารกิจพาคนของนครเวทมนตร์กลับไป”

ณิศราบอกจะพาไปกี่คนก็พาไป โรมสวนว่ามีเพียงคนเดียว ณิศรารู้ทันทีว่าหมายถึงใคร ลิฟต์ลอยกลับมาเปิดรับ เธอไม่ยอมกลับจนกว่าจะรู้ว่าใช่แมทธิวพี่ชายเธอไหม โรมยิ้มๆ

“ฉันไม่ยอมให้คุณพาพี่แมทไปเด็ดขาด! คุณย่าก็ไม่ยอม ทุกคนที่บ้านต้องไม่มีใครยอม”

“ทั้งที่เขาเป็นพ่อมดน่ะเหรอ”

“ฉันไม่เชื่อ ตั้งแต่จำความได้เขาคือพี่แมทของฉัน ถึงคุณจะพยายามบอกซ้ำแล้วซ้ำอีกให้ฉันเชื่อ ฉันก็ไม่มีวันเชื่อ” ณิศราพูดจบเดินไปเข้าลิฟต์ โรมมองสบตา เธอจ้องกลับด้วยสายตาต่อต้านเต็มที่ โรมถอนใจไม่รู้จะทำให้เธอเชื่อได้อย่างไร

ณิศรายืนกอดอกอยู่ในลิฟต์ มองช่องตัวเลขเหนือประตูแต่ไม่มีตัวเลข ทันใดลิฟต์หยุด ไฟในลิฟต์กะพริบเหมือนจะดับ ลิฟต์โคลงเคลงน่ากลัว ณิศราหาที่ยึดอกสั่นขวัญแขวน กระทั่งไฟดับสนิท ลิฟต์จอดนิ่งประตูเปิดออกเห็นเงาดำ สีหน้าณิศราหวาดกลัว เงานั้นค่อยๆชัดเจนจนเห็นว่าเป็นโมนาแสยะยิ้มบอกว่ามารับเธอ

“ไม่! ฉันจะกลับโรงพยาบาล”