ปี่แก้วนางหงส์

พอออกไปถึงมุมปลอดคนในตลาด อัปสรดิ้นจนสินธรต้องปล่อย พอสินธรปล่อยอัปสรก็ตบหน้าอย่างแรงตวาดถามว่าทำอะไรไม่อายคนเขาบ้างหรือ

“แล้วที่จะตบกับแม่ค้านี่ไม่อายหรือไง”

อัปสรเถียงว่าก็มันด่าตนทั้งที่ไม่จริง ตนไม่มีสิทธิ์อธิบายหรือไง โต้เถียงกันไปมาอัปสรจนด้วยเหตุผลของสินธร ถามเสียงอ่อนว่าเจ็บไหม ขอโทษที่ตนมือหนักไปหน่อย

“ช่างมันเถอะ” สินธรตัดบทแล้วเดินไป อัปสรรู้สึกไม่ดีแต่ก็ไม่รู้จะขอโทษสินธรอย่างไร

เมื่ออัปสรกับสินธรกลับถึงบ้าน เปรื่องเอาเอกสารเก่าๆมาให้ดูบอกสินธรว่าดูเอาเองก็แล้วกันว่าอันไหนใช้ได้หรือใช้ไม่ได้ สินธรไล่ดูเอกสารเหมือนเจอลายแทงขุมทรัพย์ เปรื่องกระซิบว่า

“ข้าเล่าเรื่องเอ็งให้เจ้าอาวาสฟัง ท่านก็เลยให้เข้าไปเปิดเซฟของวัด แล้วก็ได้ของพวกนี้มา เก็บไว้ให้ดีนะ” สินธรไหว้ขอบคุณ “ถือเสียว่าข้าตอบแทนที่เอ็งช่วยลูกสาวข้า...เอ็งรู้ไหมว่าเอ็งกำลังท้าทายอำนาจของกำนัน”

“ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ขอแค่ให้ได้ที่ผืนนั้นกลับมา แล้วทำทุกอย่างให้สมกับที่ปู่ย่าตายายของฉันตั้งใจไว้ เรื่องอื่นก็ขอให้เป็นเรื่องของกรรมเวรเถอะ”

“ระวังไว้บ้างนะเอ็ง” เปรื่องเตือน อัปสรได้ยินทั้งสองคุยกันก็แอบมองสินธรอย่างเป็นห่วง

ooooooo

คืนนี้ที่บ้านจางวางพ่วงไม่มีคนเฝ้าแล้ว แต่จู่ๆ ก็มีไฟติดขึ้นที่ท่าน้ำ นิราศยิ้ม ไม่ทันเดินเข้าไปพิกุลก็วางปี่ถามโดยไม่หันมอง “มาเสียค่ำนะเจ้าคะ”

นิราศไปนั่งตรงข้ามพิกุลมองอย่างลึกซึ้งบอกว่าตนอยากมาให้เร็วกว่านี้ แต่...พิกุลดักคอว่า “มีคนที่คุณต้องดูแล” นิราศพึมพำงงๆว่า คุณรู้?

พิกุลรู้อีกว่าเขายังไม่ได้รับมือค่ำบอกให้ตามมา พอพิกุลลุกขึ้น ชายสไบพลิ้วไปทางนิราศ เขามองอย่างคุ้นตามาก เมื่อพิกุลตั้งสำรับ นิราศมองถ้วยชามที่ไม่คุ้นตาและไม่มีช้อนแต่มีขันน้ำลอยดอกมะลิให้จุ่มมือก่อนเปิบข้าว นิราศจะยกขึ้นดื่ม พิกุลแตะแขน เขาจึงวางลง พิกุลเลื่อนผ้าเช็ดมือให้บอก

“ล้างมือ เช็ดมือเสียก่อนเปิบข้าวเจ้าค่ะ”

นิราศยิ้มเก้อทำตามแล้วลงมือเปิบข้าวเก้ๆกังๆ พิกุลมองน้ำตาไหลคิดถึงอดีตที่เคยป้อนข้าวให้หลวงราช นิราศเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ พิกุลปัดมือออกอย่างแรงเหมือนโกรธ เขาจึงขอโทษที่รุ่มร่ามยั้งใจไม่ได้

พิกุลทั้งน้อยใจและแค้นลุกเดินไป นิราศจุ่มมือในขันน้ำ แต่...กินข้าวไม่ลง

พิกุลกลับเข้าห้องนอน เพียรติงว่า “เอ็งกำลังสุมไฟในอกตัวเอง หากเอ็งตัดคุณหลวงเสียแต่ตอนนี้ เขาก็รุ่มร้อนสมใจเอ็งแล้ว เอ็งยังไม่พอใจอีกเหรอ”

“ฉันจะเจ็บอีกเพียงไหนก็ได้ ขอแค่ให้ได้เห็นว่า ความผิดชอบชั่วดีมันย้อนกลับไปสนองเขาอย่างสาสม”

“เพลาโทสะ-โมหะของเอ็งลงบ้างเถอะพิกุล” เพียรเตือน แต่พิกุลเงียบ เพียรรู้ว่าคำเตือนของตนไม่ได้ผล