ปี่แก้วนางหงส์

สมคิดสืบมาได้ว่าโฉนดที่ดินผืนนั้นเป็นชื่อของกำนันพงษ์ นิราศไม่ให้ทำอะไรจนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่าเป็นโฉนดที่ได้มาโดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย สมคิดว่าเราจะสืบให้ลึกคงยากเพราะไม่รู้จักคนแถวนั้น ที่พอจะรู้ตื้นลึกหนาบางของกำนัน

นิราศยิ้มอย่างมีความหวังว่าตนพอจะรู้จักใครบางคนที่อาจให้ข้อมูลเราได้ คือเจ้าของเรือนตัวจริง เจ้าของเรือนที่อยู่ที่เรือนนั้น สมคิดถามว่าใครหรือ

“นั่นสิ เรายังไม่รู้จักชื่อกันด้วยซ้ำ...แต่เหมือนรู้จักกันมานานเหลือเกิน” นิราศพึมพำแววตามีความสุข

นิราศเปิดสมุดบันทึกที่สอดรูปเรือนหลังนั้นไว้ที่หน้าหนึ่ง ใต้รูปเป็นดอกปีบที่เขาเก็บมาทับไว้ในสมุด เขามองดอกปีบอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงเจ้าของ...

อัปสรไปที่แผงขายขนมจีนของอิ่มที่ตลาด อิ่มกำลังบ่นแกมด่าลูกค้าที่ซื้อขนมจีนแล้วโกยผักแนมไปเกือบหมดตะกร้าว่าแบบนี้แม่ค้าทุนหายกำไรหดหมดจนเกือบทะเลาะกับลูกค้า

พออัปสรเข้ามาอิ่มก็หันมายิ้มแย้มต้อนรับ อัปสรนั่งลงไม่ทันสั่งประกิจผัวของจิตราก็มานั่งแซะ อัปสรตกใจลุกหนี ประกิตอ้อนให้อยู่คุยกันก่อนแต่ไม่ทันคุยอะไรจิตราก็เข้ามาด่าเปิง อัปสรไม่อยากมีเรื่องจะลุกหนี ถูกจิตราป่าวร้องให้ชาวบ้านมาดูผู้หญิงหน้าด้านใจดำอำมหิตทำคนแท้งได้ลงคอ แล้วเข้าไปตบอัปสรฉาดใหญ่ พวกไทยมุงเข้ามาเชียร์ตบให้ปากแตกกินน้ำพริกไม่ได้เลย

จิตราตบแล้วไม่หนำใจหันไปคว้าหม้อน้ำยาสาดใส่อัปสร อัปสรอายจนต้องเดินหนีออกมา

ที่บ้านอัปสร เปรื่องพ่อของอัปสรกำนันจากชาติก่อน กำลังคุยกับสินธรที่มาหว่านล้อมให้เปรื่องช่วยรื้อฟื้นเรื่องที่ดินผืนนั้นที่กำนันพงษ์จะขายให้สร้างโรงงานว่าจะปล่อยน้ำเสียลงคลองที่พวกเราใช้กินใช้อาบกัน

“เอ็งก็ไปต่อรองกับเจ้าของโรงงานเขาสิวะ จะให้รื้อฟื้นที่ผืนนั้นขึ้นมาทำไม”

“ก็ที่ผืนนั้นมันของบรรพบุรุษฉันยกให้วัด...มันกลายเป็นของกำนัน แล้วกำนันจะเอาไปขายได้ยังไงเล่า”

“กูไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว” เปรื่องปฏิเสธ ก็พอดีอัปสรกลับมาเข้ากอดเปรื่องร้องไห้เหมือนเด็ก

 สินธรมองอัปสรด้วยความเห็นใจ เขารู้สึกคุ้นเคยกับอัปสรมาก่อน...หลบมุมไปนั่งกินข้าวฟังเรื่องราวที่อัปสรเล่าอย่างเห็นใจ

ooooooo

นิสากลับถึงห้องพักที่บ้านนิราศ เจอเอียดบอกว่าโชคดีที่นิสามาช่วยคุณทิพย์ไว้ทัน ตนทำอะไรไม่ถูก เพราะปกติคุณทิพย์ก็แค่วิงเวียนหน้ามืดเท่านั้นไม่ถึงกับฟุบแบบนี้

คืนนี้นิสาจะไปเฝ้าอีก เอียดบอกว่าคุณทิพย์เกสรเห็นว่าเมื่อคืนนิสาคงเหนื่อยเลยให้ตนผลัดเวรกันเฝ้าจนกว่าจะได้กลับบ้าน