ปี่แก้วนางหงส์

ก้านพาลูกน้องกำนันไปเรือนจางวางพ่วงร้องท้าว่ากูจะเผาเรือนมึงให้ได้ แต่ลูกน้องต่างหวาดๆ ก้านจึงคว้าถังน้ำมันไปราดรอบเรือนจุดไม้ขีดจะเผา แต่จุดกี่ครั้งก็ถูกอ่ำเป่าดับจนไม้ขีดหมดกลัก

ก้านร้องบอกลูกน้องให้เอาไม้ขีดมาให้อีก

แต่พอไม้ขีดยื่นมาตรงหน้า ก้านเห็นแต่มือไม่มีแขน ก้านช็อกทิ้งไม้ขีดวิ่งหนีแต่ประตูเปิดออกไม่ได้ ก้านล้วงพระที่ห้อยคอออกมาอาราธนาให้พระช่วย พลันเสียงระนาดก็ดังขึ้น ก้านหันมองเห็นอ่ำนั่งรัวระนาดจนก้านกำพระเครื่องไว้แน่น สุดโผล่มาบอกว่า “พระท่านไม่อยู่กับคนเลวๆเยี่ยงมึง”

พระเครื่องของก้านถูกเหวี่ยงมาตกบนพุ่มไม้ตรงหน้ากลุ่มลูกน้องกำนันที่รออยู่ ทุกคนมองหน้ากันอย่างสยองในความเฮี้ยนของเรือน ต่างมองที่เรือนอย่างเป็นห่วงก้าน

จางวางพ่วงจับก้านเอาหัวโขกเสาถี่ๆแข่งกับเสียงระนาดที่รัวจนก้านเลือดท่วมแล้วปล่อย ปรามว่า

“มึงอย่ามาขึ้นเหยียบเรือนกูอีก จำไว้...กูไม่อยากเอาชีวิตเพราะไม่อยากก่อเวรกรรมกับคนชั่วเยี่ยงมึง ไอ้คนใจสัตว์”

ลูกน้องกำนันพงษ์เอาพระเครื่องของก้านไปให้กำนันดู บอกว่าผีเรือนเล่นพี่ก้านเสียสะบักสะบอมเลยอาจถูกหักคอหรือแหกอกไปแล้ว แต่จู่ๆก้านก็โผล่เข้ามา กำนันเห็นสภาพของก้านก็ยิ่งแค้น ประกาศลั่น

“มึงเอาชีวิตลูกชายกูไปไม่พอ นี่มึงยังอาฆาตจะเอาชีวิตลูกน้องกูอีกคน กูไม่เอามึงไว้แน่ พวกมึงต้องไม่มีเรือนอยู่ กูจะทำให้มึงเป็นผีเร่ร่อนไม่ได้ผุดได้เกิด คอยดูกูเถอะ!!!”

พิกุลเหมือนรับรู้ความอาฆาตของกำนันตอบโต้ท่ามกลางเสียงปี่พาทย์ที่ดังรัวว่า

“เรือนของกูไม่เคยเป็นของมึง คนละโมบอย่างมึงไม่มีวันตายดี”

สินธรขึ้นเรือนมาตามหานิราศแต่ไม่เห็นใคร เขารู้สึกเหมือนถูกใครมองอยู่แต่พอหันไปก็ไม่มีใครจึงยกมือไหว้อธิษฐาน

“ผลบุญใดๆ อันเกิดจากการยกเรือนนี้ให้เป็นสมบัติของวัด ได้โปรดบันดาลให้ไอ้คนที่มันโกงวัดได้รับผลกรรมอย่างสาสมด้วยเถิด เจ้าประคู้ณ...” ลมวูบใหญ่พัดผ่านสินธรไปเหมือนรับรู้คำอธิษฐานนั้น

จางวางพ่วง เพียร สุดและอ่ำเห็นสินธรก็รู้ว่าคือสิน จึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรือนของตน จางวางสบถ

“ไอ้กำนัน...ไอ้สารเลว!!!”

ooooooo

นิสานอนเฝ้าคุณทิพย์เกสรที่โซฟาในห้องพักฟื้นคนไข้ เธอนอนกระสับกระส่ายอย่างฝันร้าย...

นิสาฝันถึงในวัยเด็กที่นั่งรถไปกับนิราศในวัยใกล้เคียงกันที่เบาะหลัง เบาะหน้ามีพ่อของนิสาและพ่อของนิราศเป็นคนขับ ทันใดนั้นมีรถบรรทุกคันหนึ่งพุ่งเข้ามา นิราศตะโกนสุดเสียง

“พ่อ!!!”