ปี่แก้วนางหงส์

นิสาหันมองเห็นเศษกระจกที่แตกพุ่งมาตรงหน้า เธอหลับตาอย่างหวาดเสียว พอลืมตาอีกครั้งเห็นว่านิราศสลบทับอยู่บนตัวเธอรับเศษกระจกที่พุ่งมาเต็มตัวเพื่อปกป้องตน ในวินาทีที่หวาดกลัวสุดขีด นิสารู้ซึ้งถึงความปลอดภัยที่ได้รับการปกป้องจากนิราศ

นิสาสะดุ้งตื่นลืมตาค้างจากฝันร้าย หยิบยานอนหลับจะกินแต่เปลี่ยนใจเก็บใส่กระเป๋า มองไปที่เตียง เห็นทิพย์เกสรมองอยู่ พอนิสาจะเข้าไปดู ทิพย์เกสรก็หลับตาลงปฏิเสธกลายๆ นิสารับรู้ความรู้สึกนั้น

ที่ห้องทะเบียนคนไข้ อัปสรหรือเอื้อยในชาติก่อน กำลังปฏิบัติหน้าที่ จิตราก็เข้ามาทำบัตรคนไข้ อัปสรถามว่าฝากครรภ์ใช่ไหมและขอบัตรประชาชน ทันทีที่เห็นบัตรอัปสรอึ้ง ถามว่าสามีมาด้วยหรือเปล่า

จิตรายิ้มเย้ยว่า “ผัวฉันก็ไอ้คนที่หล่อนลักกินขโมยกินอยู่ไง” อัปสรไม่อยากมีเรื่องจึงส่งให้เพื่อนรับหน้าที่ต่อแล้วลุกไป แต่จิตรายังตามไปด่าสาดเสียเทเสีย อัปสรโต้ว่าอย่าคิดว่าผัวคุณมีแต่คุณ สันดานอย่างนี้ มันคงไข่ทิ้งไปทั่วแล้ว

อัปสรพยายามจะเดินหลีกแต่ถูกจิตรามาขวางบอกว่า “วันนี้ฉันไม่ได้ตบแกให้สาแก่ใจ ฉันไม่กลับ” อัปสรเตือนสติให้นึกถึงเด็กในท้อง แต่จิตราไม่ยอมขัดขาจนอัปสรล้ม ลุกขึ้นได้ก็ผลักจิตราไปกระแทกกำแพง จะตามตบอีก แต่ก็ต้องยกมือค้างเมื่อเห็นมีอะไรไหลลงมาตามหว่างขาของจิตรา

“แก...แกทำอะไรลูกฉัน...ช่วยด้วยค่ะ...ช่วยด้วย...” จิตราโวยวาย

อัปสรตกใจทำอะไรไม่ถูก แต่ผลก็คือถูกงามตาหัวหน้าแผนกเรียกไปตำหนิและให้ออกจากงานไม่ให้โรงพยาบาลเสื่อมเสียมากกว่านี้ อัปสรน้ำตาตกอ้อนวอนขอโอกาส แต่งามตาก็ไม่ใจอ่อน

ทิพย์เกสรไม่พอใจที่นิราศให้นิสามาดูแลตน บอกว่าเอียดก็ดูแลตนได้ นิราศบอกว่านิสาก็ไม่ใช่ใครอื่นไม่อย่างนั้นแม่ก็ไม่ส่งเสียให้เรียนจนจบ

“แม่ส่งเสียก็เพราะพ่อเราสั่งไว้ อันที่จริงพ่อเราก็ไม่ต้องรู้สึกผิดว่าทำพ่อเขาตายสักหน่อย เป็นเพราะไอ้รถคู่กรณีนั่นต่างหาก”

นิสายืนอยู่ที่มุมหนึ่งในห้องฟังแม่ลูกคุยกันอย่างไม่สบายใจ ได้ยินนิราศบอกว่านิสาเต็มใจมาดูแลแม่ หว่านล้อมว่าคนที่พยาบาลและพาแม่มาส่งโรงพยาบาลอย่างปลอดภัยคือนิสา ถ้าเกิดเหตุอย่างนี้อีก...ถามว่า “ผมจะทำงานยังไงล่ะครับถ้าต้องเป็นห่วงแม่อย่างนี้ ให้โอกาสนิสาเถอะครับ...นะครับแม่”

ทิพย์เกสรจำต้องพยักหน้าบอกว่า “แม่เห็นแก่ลูกหรอกนะ” นิสาที่แอบฟังอยู่ยิ้มออกอย่างมีความสุข

ooooooo