พชรมนตรา

ทุกคนต่างประหวั่นพรั่นพรึง หลวงพ่อสวดมนต์พลางแหงนมองท้องฟ้าคาดว่าฝนตกแน่ จึงหยิบตะไคร้ในย่ามยื่นให้อาทิตย์ส่งต่อสาวพรหมจรรย์ไปปักกลางแจ้ง

จันเสนอตัวแล้วแย่งตะไคร้จากมืออาทิตย์วิ่งไป แต่ท้องฟ้ายังครึ้มหนำซ้ำลมพัดแรงกว่าเดิม อาทิตย์พึมพำว่าแค่จับยังขนาดนี้ ถ้าปักคงน้ำท่วมแน่

เพชรกลัวพิธีของหลวงพ่อพังไม่เป็นท่า จึงวิ่งไปแย่งตะไคร้จากมือจัน แล้วเกิดยื้อกันไปมาจนที่สุดเพชรหน้าคะมำ มือที่กำตะไคร้ปักลงกลางสนาม เมฆครึ้มอยู่จางลงทันที ลมที่พัดอู้พลันสงบนิ่ง

ณดลทึ่งและอึ้ง มองหน้าอาทิตย์แต่เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หลวงพ่อให้ทุกคนตั้งสมาธิดีๆ เพชรเดินเก้กัง กลับมาไม่กล้าสบตาใคร โดยเฉพาะณดลที่สีหน้าท่าทางสงสัยหนัก

เมื่อณดลเอาเทวรูปแมวที่ห่อหุ้มด้วยผ้าใส่ท้ายรถ หลวงพ่อเจิมแป้งและเขียนยันต์ไว้หลังรถเป็นอันเสร็จพิธี หลังจากนี้ท่านบอกว่าเป็นหน้าที่ของพวกโยม ณดลรับปากพลางเหลือบมองเพชรอย่างค้างคาใจเรื่องปักตะไคร้

หลังจากอาทิตย์กับมาริสาออกไปส่งหลวงพ่อกลับวัด ประพจน์บอกนันทาว่าณดลกำลังจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปคืนที่เดิม นันทายังหวั่นใจเรื่องวีระ เปรยขึ้นว่า

“ทนายวีระตายไม่มีใครรู้สึกอะไรเลยเหรอ”

“มันยิ่งตอกย้ำให้ฉันต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่างอยู่นี่ไงล่ะ ก่อนที่คนรอบตัวฉันจะเป็นอะไรไป”

“คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมจะจัดการทุกอย่างให้ดีที่สุด”

“นี่ถ้าไม่ได้หนูเราไม่มีทางไล่นังแมวนั่นออกไปได้หรอกนะ ไม่เห็นมีใครขอบคุณพรหมจรรย์ของหนูเลย”

จันจีบปากอย่างภูมิใจตัวเอง ปัทมาเหยียดยิ้ม ท้วงเสียงเรียบว่า

“แต่เท่าที่เห็นเพชรเป็นคนกำตะไคร้ในมืออยู่นะ”

ทุกคนมองเพชรเป็นตาเดียว เพชรก้มหน้างุดไม่พูดอะไร มีแต่จันที่พูดเอาๆ จนณดลต้องสั่งให้เงียบแล้วให้เพชรอธิบายมา ซึ่งเวลานั้นเองอาทิตย์กำลังบอกความจริง กับมาริสาว่าเพชรเป็นผู้หญิงและตนก็รู้มาพักใหญ่แล้ว

“แล้วทำไม เพราะอะไร ไม่เข้าใจค่ะ”

“มันตกกระไดพลอยโจนกันมา เพชรก็เลยขอร้องผม ไม่ให้บอกใคร”

“แล้วเพชรจะบอกทุกคนว่ายังไง”

อาทิตย์หนักใจแทนเพชรอยู่เหมือนกัน ขณะเดียวกันเพชรกำลังน้ำตารื้นอยู่ต่อหน้าทุกคนเพราะโดนณดลเค้นหนัก แถมทิ้งท้ายอย่างกดดันว่า

“มันไม่ใช่เรื่องของเราคนเดียวนะเพชร”

“เดี๋ยวนะลูก แกกำลังสงสัยว่าเจ้าเพชรเนี่ยนะเป็นผู้หญิง”

“ครับพ่อ...หลายครั้งหลายสิ่งที่ฉันรอดมาได้ก็เพราะแกนะเพชร วันที่เราเอาคัมภีร์ใบลานมาจากจัน”