นางทิพย์

“ฉันจะตกได้ยังไง มีคนผลักฉัน...แก แกใช่ไหม” แสงจันทร์หันไปเล่นงานเพื่อนอีกคนที่อยู่บนบก เพื่อนคนนั้นส่ายหัวดิกไม่เกี่ยวอะไรด้วย ผีเจ้าฟ้าทิพฉายมองสะใจแล้วขยับจะไป แต่ต้องชะงักเมื่อเจอทินเทพยืนขวางอยู่ เธอไม่อยากคุยด้วยเดินเลี่ยงไปอีกทางเขาจับแขนเธอไว้ เธอสะบัดหนีแต่เขาจับไว้แน่น ถามว่าเขาทำอะไรให้โกรธหรือถึงหายหน้าไปแบบนี้ แถมไม่ยอมพูดด้วย

“ปล่อยมือจากฉัน” ผีเจ้าฟ้าทิพฉายสะบัดมืออย่างแรง ปลายมือตวัดโดนหน้าทินเทพดังเพียะ “ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก” พูดจบเธอเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ทินเทพไม่ยอมแพ้รีบวิ่งตาม แต่ยิ่งวิ่งไล่ก็เหมือนเธอยิ่งเดินห่างออกไปเรื่อยๆกระทั่งเขาไล่ตามไม่ทัน...

อีกมุมหนึ่งในห้องสมุด ภาธรกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ มีคนเข็นรถเก็บหนังสือมาหยุดข้างโต๊ะ หนังสือที่กองอยู่หน้าเขาถูกยกเก็บใส่รถเข็น เขาละสายตาจากหนังสือไปมองตกใจที่เห็นรวิปรียากำลังเข็นรถเก็บหนังสือจากไปเขาร้องเรียกแต่เธอทำหูทวนลม เขารีบเดินตาม เธอแกล้งเข็นรถหนีไปทางชั้นเก็บหนังสือ ปรากฏว่าเขาวิ่งมาดักหน้า เธอจะถอยรถเข็นไปอีกทางแต่เขาเอามือกั้นไว้ไม่ให้หนีได้อีก

“สนุกมากใช่ไหมที่ปั่นหัวผมได้” ภาธรจ้องรวิปรียาที่อยู่ห่างแค่คืบเขม็ง เธอได้แต่ยิ้ม ยิ่งทำให้เขาปั่นป่วน “คงสนุกมากถึงกับแต่งตัวใหม่มาแกล้งผม ปริตตาบอกให้คุณมาใช่ไหม”

“อะไรที่ปิดตาคุณอยู่มองไม่เห็นความจริง” รวิปรียาได้แต่พูดเป็นนัยๆ ภาธรงงความจริงอะไร เธอแค่โบกมือผ่านหน้า เขาเหมือนวูบไปด้วยแสงจ้าจนต้องหลับตา ครั้นลืมตามองอีกทีพบว่าตัวเองกับรวิปรียายืนอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้สวย เขามองงงๆนี่เธอทำแบบนี้ได้อย่างไร เธอไม่ตอบเดินรอดแขนของเขาที่กั้นไว้บอกว่าคนที่เขาเจอไม่ใช่ปริตตา

“คุณพูดอะไร จะแกล้งอะไรผมอีก”

รวิปรียาไม่ได้คิดจะกลั่นแกล้งอะไรภาธร แค่จะเตือนว่าเขากำลังถูกเส้นผมเล็กๆบังภูเขาทำให้มองไม่เห็นความจริงตรงหน้า เขาซักว่าเรื่องอะไรที่เขาไม่เห็นแล้วเดินเข้าหา พลันมีแสงสว่างวาบใส่หน้าจนตาพร่า

ooooooo

ในเวลาเดียวกัน ผีเจ้าฟ้าทิพฉายในร่างปริตตาคิดจะกำจัดศัตรูหัวใจให้พ้นทางเดินประกบข้างชาดาที่หอบหนังสือกับถือถ้วยกาแฟที่เธอซื้อฝากมาตามทางเดินหน้าห้องพักอาจารย์

“เปลี่ยนใจได้นะ ถ้าอยากไปฟิตเนสด้วยกัน”

“ไม่ไปค่ะมีธุระ”