นางร้าย

วิชาญเห็นด้วยนังนั่นจะไปทำไม หรือว่าไปกับภวาภพ เกศรีเองก็ไม่รู้เหมือนกันคนบอกไม่ได้ยืนยัน เขาสงสัยใครกันที่เป็นคนบอก เธอแต่งเรื่องว่าพอดีมีคนไปงานอื่นตรงนั้นบอกมาอีกที ภรณีเดินนำแจ๋นเข้ามา ไหว้พ่อกับแม่แล้วจะเดินหนีขึ้นข้างบน เกศรีร้องเรียกไว้ไหนใบเกรดของลูก เธออ้ำอึ้งไม่อยากโกหก แจ๋นรีบหยิบให้

วิชาญกับเกศรีดูใบเกรดเสร็จพากันยิ้มหน้าบาน ชมลูกสาวไม่หยุดปากว่ายอดเยี่ยมมากเป็นไปตามความคาดหมายของพวกตนจริงๆ ไม่มีใครเก่งเกินลูกอีกแล้ว ภรณีทนฟังไม่ได้อ้างว่าปวดหัวขอตัวก่อนแล้วเดินลิ่วขึ้นห้อง เกศรีสั่งแจ๋นให้ตามไปดูแล เธอค่อยยังชั่วเมื่อไหร่ให้อ่านหนังสือต่อเลย

“จะไม่มีพักกันบ้างหรือคะ คุณหนูไม่เคยดูหนัง ดูละครเลยนะคะ”

“เอาคำพูดนี้ไปบอกลูกแกสิ” เกศรีตวาดแว้ด

แจ๋นกลัวหัวหดรีบขึ้นไปหาคุณหนู วิชาญเห็นเกศรีมัวแต่เล่นงานแจ๋นขยับจะเดินหนีไปไลน์หาปรางค์ทิพย์ เกศรีหันมาเห็นร้องถามว่านั่นจะไปไหน เขาจะไปอาบน้ำจะได้ลงมากินข้าวด้วยกัน เธอกลับบอกว่าตอนนี้ไม่กินข้าวเย็นแล้ว แต่นั่งเป็นเพื่อนเขาได้...

ทางด้านแขวลัยเดินหนีมาที่ถนนเพื่อหารถกลับเอง ขณะยืนหลบๆรอรถแท็กซี่ เห็นอาทิตย์ออกมาชะเง้อคอยาว เหมือนกำลังมองหาใคร เธอรีบไปแอบหลังป้ายรถเมล์ รอจนเขาเดินผ่านไปแล้วค่อยๆโผล่หน้าดู เห็นพวกนักข่าว ตามมาด้านหลัง ถอยกลับไปซ่อนที่เดิม คอยแอบมองว่า พวกนักข่าวไปหรือยัง ระหว่างนั้นมีมือมาแตะแขน เธอสะดุ้งโหยงหันขวับ ครั้นเห็นภวาภพยืนอยู่ก็ถอนใจโล่งอก เขาสงสัยทำไมต้องมาแอบแถวนี้

“ฉันหนีนักข่าวแล้วก็...” แขวลัยยังไม่ทันพูดว่า หนีอาทิตย์ ภวาภพชิงพูดขึ้นเสียก่อนว่าหนีเขาใช่ไหม เธอขี้เกียจแก้ไขคำพูดของเขาได้แต่บอกว่าขอกลับเอง เขาทักท้วงในเมื่อเธอมากับเขาจะปล่อยให้กลับเองได้อย่างไร

“แต่ฉันไม่อยากให้ใครมาเห็นเราอยู่ด้วยกัน”

“ผมก็ไม่อยากให้ใครมาเห็นเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่ต้องการแอบๆซ่อนๆจนกลายเป็นกลัวหงอ ขอผมพาไปกินอาหารแล้วส่งคุณที่บ้านนะครับ” น้ำเสียงเว้าวอนของเขาทำให้แขวลัยใจอ่อน แต่ขอต่อรอง ให้พาไปกินข้าวที่เงียบๆ ตอนขากลับขอแค่เขาส่งใกล้ๆไม่ต้องถึงบ้าน เขาพยักหน้ารับคำ

ooooooo

วิชาญหลบมานั่งที่ม้านั่งในสวนบ้านตัวเองเพื่อโทร.หาชู้รัก หยอดคำหวานว่าคิดถึงเธอเหลือเกินกำลังทำอะไรอยู่ ปรางค์ทิพย์ซึ่งอยู่ในชุดนอนเซ็กซี่ ตำหนิเขาว่าโทร.มาทำไม นี่เป็นเวลาที่เขาจะได้อยู่กับครอบครัวแบบพร้อมหน้าพร้อมตาไม่ใช่หรือ เขาทำเสียงน่าสงสารว่าไม่มีใครอยู่พร้อมหน้ากับเขาสักคน

“พวกเขาต่างมีเรื่องราวของตัวเองที่ต้องทำกันทั้งนั้น ฉันกินข้าวคนเดียว กินไปคิดถึงหน้าหนูไปด้วย”

“ไม่ดีเลยนะคะ พี่ต้องแยกแยะให้ออกนะคะเวลาอยู่บ้านพี่ก็ต้องอีกอย่างหนึ่ง มาที่นี่ก็อีกอย่างหนึ่งสิคะ”

“หนูจิตใจดีงามมาก ไม่เหมือนนางร้ายนั่น มันจ้องแต่จะฮุบผู้ชาย”