นางร้าย

วิชาญส่งไลน์ไปหาปรางค์ทิพย์ว่าคิดถึงเธอมาก เธออ่านแล้วเบ้ปากใส่อย่างชิงชัง กลั้นใจส่งไลน์หวานหยดกลับไปหาว่าเธอเองก็คิดถึงเขาที่สุดเลย นอนหลับคืนนี้จะฝันถึงเขา วิชาญปลื้มมากหยิบมือถือมาจุ๊บ เกศรีเปิดประตูเข้ามาเห็นพอดีร้องทักนั่นจูบมือถือทำไม เขาสะดุ้งโหยงรีบกดปิดเครื่องถามว่ามีอะไรหรือเปล่า

“มีค่ะ มีความรู้สึกว่าคุณแปลกๆไป เหมือนมีโลกส่วนตัวสูงขึ้น”

“คุณก็มีโลกส่วนตัวสูงขึ้นนี่นา...มีอะไรอีกไหมครับ”

เกศรีอยากขอบคุณที่เขาไม่เหลวไหลเหมือนท่านนายพลสามีของคุณหญิงนภา วิชาญรู้สึกผิดต่อเธอ อยากสารภาพแต่แล้วเปลี่ยนใจ ทำทีขอโทษที่ปิดมือถือทำให้ติดต่อไม่ได้ เธอไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่ ปิดเพราะเรื่องงานไม่ได้ปิดเพราะอำพรางเรื่องอื่น ทำให้เขายิ่งรู้สึกผิด...

ภรณีไม่เป็นอันอ่านตำรามัวแต่คิดถึงบันดาล เสียงสตาร์ตรถทำให้เธอตื่นจากภวังค์ลุกไปดูที่หน้าต่าง แปลกใจป่านนี้แล้วพี่ภพจะออกไปไหน...

กว่าแขวลัยจะจัดการจับเด็กสาวยัดใส่แท็กซี่ให้ไปส่งบ้านเล่นเอาหอบเหนื่อย กำชับแม่ทีหน้าทีหลังอย่าปล่อยให้วันเนาว์ทำแบบนี้อีก พรรณีรำคาญอย่าบ่นมาก แล้วเดินหนีขึ้นห้อง เธอเซ็งมากที่แม่ไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรสักอย่างอัดอั้นจนน้ำตาไหล มีเสียงมือถือของเธอดังขึ้นภวาภพโทร.มา เธอรีรอไม่ยอมรับสาย ครั้นนึกถึงที่ อนุวดีพูดไว้ว่าชีวิตเป็นของเราตัดสินใจรับสาย ไม่นานนัก เธอออกมาที่ประตูรั้ว เห็นภวาภพยืนกางแขนรอท่าอยู่

แขวลัยโผเข้าสู่อ้อมแขนเขา สองคนกอดกันกลม เขากระซิบข้างหูว่าชีวิตเป็นของเรา แล้วพากันขึ้นรถ เขาอยากรู้ว่าเธออยากไปไหน เธอไม่อยากถลำใจมากไปกว่านี้จึงบอกว่าอยากไปบ้านอนุวดี เขาตัดพ้อไม่ได้มารับเพื่อให้เธอไปหาเพื่อน แต่มีเรื่องอยากคุยด้วย เธอไม่คิดว่าเราสองคนควรจะมีอะไรให้คุยกันอีก เราต่างรู้แก่ใจดีว่าเรื่องระหว่างเราไม่มีทางเป็นไปได้ ขืนพ่อกับแม่ของเขารู้เรื่องเรา เธอกับครอบครัวจะต้องเดือดร้อน

“มันต้องมีวิธีอย่างอื่นที่จะทำให้ทุกอย่างคลี่คลายได้ด้วยดีสิ”

“ง่ายนิดเดียว อย่ามาพบกันอีก”

ภวาภพไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น ในเมื่อเราต่างมีใจให้กันทำไมต้องหลอกตัวเอง แขวลัยถูกแทงใจดำจัดแจงขอลงตรงนี้จะนั่งแท็กซี่ไปหาอนุวดีเอง เขาให้เธอไปแน่แต่ต้องรอให้เราคุยกันให้จบก่อน

ooooooo