นางร้าย

“บางทีมีนางร้ายสวยมากๆเอาไว้สักคนจะได้เอาไว้ปรามนางเอกว่าอย่าคิดว่าแน่ นางร้ายสวยกว่าเธอก็มี”

เก๋กับมะไฟเห็นด้วยกับสงวนศักดิ์ โฮ่งจะเอาเรื่องนี้กลับไปพิจารณาแล้วจะส่งข่าวให้แขวลัยรับรู้อีกที เธอขอบคุณทุกคนมาก ไหว้ลาก่อนจะออกไป สวงนศักดิ์ยิ้มให้พร้อมบอกลาเธอตอบ เก๋เดินมาหาเขา

“ปิ๊งน้องแขวลัยเหรอ ดีเลยเพราะไอ้มะไฟมันสนใจน้องวดีสุดๆ”

สงวนศักดิ์ไม่พูดอะไรได้แต่ยืนนิ่ง...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน เกศรีมาส่งภรณีที่มหาวิทยาลัย เจอบันดาลทำถุงใส่ของสดตกที่ถนนขวางหน้ารถ คนขับกระแทกเบรกหัวแทบทิ่ม ภรณีจำได้ว่าเขาคือเด็กเสิร์ฟที่เอาน้ำส้มมาให้ในงานเลี้ยงฉลองรับปริญญาของภวาภพ เกศรีไม่พอใจกดกระจกรถลงด่าเขาว่าถือของประสาอะไร รถราของตนจะพังหมด ภรณีกระซิบกับแม่

“ของเขาก็อาจจะเสียหายนะคะคุณแม่”

เกศรีควักเงินออกมาสองพันบาทให้บันดาลเป็นค่าเสียหาย แม้ความจริงของที่เขาทำหล่นจะไม่เกี่ยวกับตนก็ตาม เขายกมือไหว้ขอบคุณที่กรุณาแต่เขาคงรับเงินไม่ได้ เกศรีเหน็บเขาว่าหยิ่ง แจ๋นจำเขาได้ นี่มันคนเสิร์ฟน้ำส้มให้คุณหนูวันงานเลี้ยง ไม่มีน้ำส้มคั้นมันยังดันไปซื้อมาให้ ภรณีจำได้แต่แรกแล้วแต่ทำเฉย

“ตายล่ะ นี่มันเรียนที่นี่หรือ อย่าได้ไปพูดจาด้วยทีเดียวนะลูก คนละเกรดกับเรา”

ภรณีรับคำ มองบันดาลที่เก็บข้าวของที่ตกพื้นกระทั่งรถของเธอเคลื่อนออกไป...

วันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ของคณะเภสัช เหล่านักศึกษาจะมากับผู้ปกครอง ภรณีมากับแม่ไม่พอยังมีแจ๋นตามเป็นเงาอีกต่างหาก ขณะกำลังจะเข้าห้องปฐมนิเทศเจอบันดาลกับแม่ซึ่งแต่งตัวง่ายๆไม่โก้หรูอะไร เขาส่งยิ้มทักทายเธอ แจ๋นสะกิดบอกเกศรีว่าเจอเด็กนั่นอีกแล้ว เกศรีรีบดึงลูกมาไว้ด้านหลัง บ่นอุบนี่มันเรียนคณะเดียวกับลูกจริงๆด้วย มันมาได้อย่างไร

“เขาก็คงสอบเข้ามาได้ไงคะคุณแม่”

“อย่าทีเดียวนะลูก อย่าเป็นเพื่อนกับมันเด็ดขาดเรียนเท่านั้น เรียนสถานเดียว...แจ๋นเธอมีหน้าที่เฝ้าคุณหนูไม่ให้ห่างสายตา ยกเว้นเวลาเข้าห้องเรียน ถ้าเป็นไปได้สังเกตการณ์ห่างๆระวังการเดินเข้าเดินออกจากห้องเลกเชอร์  อย่าให้มันมาเดินเคียงทีเดียว” เกศรีเหยียดชนชั้นอย่างหนัก แจ๋นรับคำจะไม่ให้ภรณีคลาดสายตา เจ้าตัวถอนใจเซ็ง นี่เธออายุสิบแปดแล้วไม่ใช่เด็กๆไม่ต้องมาตามเฝ้าทุกฝีก้าวก็ได้

“สิบแปดนี่แหละเรื่องใหญ่มันคือวัยใจแตกใจง่ายไปตามความเย้ายวน น้องณียิ่งอ่อนโลกจะเชื่อคนง่าย”