มนตราลายหงส์

ฝ่ายพัสกรกับแหวนพลอยกำลังอยู่ในอารมณ์รักที่ตื่นเต้น พูดกระเซ้าเย้าแหย่หยอกล้อกันอย่างร่าเริง

จนมาถึงร้านขายเสื้อผ้าที่ให้ผู้ซื้อออกแบบลายตามอัธยาศัย พัสกรสั่งซื้อสองตัวให้แหวนพลอยและ

ตัวเองคนละตัว ต่างออกแบบและวาดให้กัน แหวนพลอยถามว่าแน่ใจหรือว่าจะกล้าใส่ที่ตนวาดให้

“ฉันชอบทุกอย่างที่เธอทำให้ ยังไม่รู้อีก” หวานจนแหวนพลอยหัวใจพองโตแล้วจับมือไปด้วยกัน

ทั้งสองต่างตั้งอกตั้งใจที่จะวาดรูปให้กัน เมื่อวาดเสร็จต่างเอาเสื้อมาตรงหน้าเปิดให้ดูพร้อมกัน ของพัสกรเป็นนกกระเรียนกระดาษสองตัว เขาบอกว่าตัวใหญ่ตนพับให้เธอ ส่วนตัวเล็กเธอให้ตน ส่วนของแหวนพลอยวาดรูปหงส์หนุ่มผู้สง่างามกับลูกเป็ดขี้เหร่ พัสกรแซวว่าหงส์ที่เธอวาดเหมือนนกเป็ดน้ำมากกว่า

แหวนพลอยทำงอนจะเดินหนี พัสกรคว้ามือไว้ยื่นหน้าเข้าไปโอ๋...น้องเป็ดน้อยอย่าโกรธพี่หงส์เลย แล้วทำหน้าแบ๊วให้ ถูกแหวนพลอยขัดคอว่าอย่าแบ๊วเลย

ไม่เข้ากับคุณพัสกรหรอก เลยขำหยอกกันสนุกสนาน

ฝ่ายนิรุตต์เล่าให้จันทิมาฟังว่าเต้ขู่จะฆ่าตัวตายในคุก นิรุตต์วิเคราะห์ว่าเขาอาจจะอยากตายเพราะต้องการตัดตอนมากกว่า เชื่อว่าเต้ไม่มีทางทำทุกอย่างคนเดียวได้ ระเบิดที่เอาเข้าไปในงานที่มีการตรวจตราเข้มงวดก็ต้องมีคนช่วยแน่

กลับไปดูกล้องวงจรปิดหลายสิบตัวของอาคารจัดงาน เห็นเต้มาก่อนที่ทีมรักษาความปลอดภัยของอคินจะมาถึง ไม่ได้ถืออะไรเข้ามาเลย นิรุตต์กับหมวดนะดูภาพจากกล้องวงจรปิดกันจนถึงตีสองครึ่งจึงปรากฏภาพ

ขวัญกมลเดินเข้ามาในงาน

นิรุตต์สั่งให้หยุดและขยายภาพที่ขวัญกมล เธอถือช่อดอกไม้ใหญ่มากเข้ามา พบว่าช่อดอกไม้มีดอกไม้สีม่วงอยู่ด้วย แต่พอเห็นอีกทีดอกไม้สีม่วงหายไปและดอกไม้ก็ช่อเล็กลง เขาพึมพำ...

“หรือนี่คือตัวละครลับที่เราตามหา?”

ooooooo

วันเดียวที่พัสกรขอให้แหวนพลอยมาเป็นแฟนและไปเที่ยวด้วยกันจากเช้าถึงเย็นจนกลางคืน เมื่อใกล้จะหมดเวลา แหวนพลอยขอร้องเขาไม่ต้องเอ่ยลาเหมือนจะไม่ได้เจอกันได้ไหม

พัสกรขอโทษ บอกว่าตอนแรกคิดว่าจะง่ายกว่านี้ ถ้าตนซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองมันน่าจะมีทางออกที่ดี แต่พอเกิดเรื่องเต้...เราไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เราทำมันจะมีผลกระทบอะไรกับใครบ้าง ตนไม่อยากให้เกิดเรื่องเลวร้ายซ้ำอีก

แหวนพลอยบอกว่าตนเข้าใจ พยายามยิ้มทำเข้มแข็งแต่น้ำตาก็ไหลออกมา พัสกรดึงแหวนพลอยเข้าไปกอด ลูบผมเบาๆ พูดเหมือนกระซิบอ่อนโยนแต่เข้มแข็ง...

“ร้องเถอะแหวนพลอย ร้องออกมา...ฉันรู้ว่าเธอไม่โอเค ฉันก็เหมือนกัน แต่มันจะแย่มากๆแค่ไม่กี่วันเท่านั้น สักพักมันก็จะเหลือแต่ปานกลาง แย่น้อยลง แล้วสุดท้ายก็จะผ่านมันไปได้...เหมือนทุกครั้ง...ขอให้เธอร้องไห้เป็นครั้งสุดท้ายเพราะฉันนะแหวนพลอย...”